علل فاصله را دریابید
علی دارابی: روزگاری تیم‌های ما در آسیا ابرقدرت بودند و آقایی می‌کردند، نمونه آن نیز ۲ قهرمانی استقلال و یک قهرمانی پاس فقید در جام باشگاه‌های آسیا. دیگر اما از آن خبرها نیست و متاسفانه تیم‌های ما با همه کبکبه و دبدبه باید برای صعود از گروه‌شان بجنگند، مثال زنده وضعیت استقلال و پرسپولیس.
اگر بخواهیم علت تنزل فوتبال خودمان و رشد چشمگیر فوتبال کشورهایی چون عربستان که ۳ تیمش در صدر صعودکنندگان به مرحله بعد در همان گروهی که تیم‌های ما برای قرار گرفتن در جمع ۸ تیم صعودکننده هم مشکل دارند را بیابیم، نه نیازی به علم هندسه است و نه فلسفه. ایراد کار مشخص و مشهود است ولی آنجایی که باید این ایراد را رفع کند، نمی‌بیند یا نمی‌خواهد ببیند و عزم شایسته‌ای بر رفعش ندارد! مشکل زیرساختی، مدیریت، مربی، بازیکن، باشگاه‌داری درست، آموزش، پشتوانه‌سازی و... را چه کسی است که نداند؟ تماشاگران فوتبال نیز به این معایب واقفند، پس آیا مسؤولان امر ناواقفند؟ خیر! آنها نیز بخوبی واقفند اما امان از مصلحت‌اندیشی‌های بیجا، حاکمیت رابطه به جای ضابطه و... .
الان هر کارشناس یا غیرکارشناسی بخواهد علل تنزل فوتبال ما را واکاوی یا بیان کند مگر به مواردی غیر از اینها اشاره می‌کند؟ قطعا خیر! پس علت یا علت‌ها واضح و مبرهن است اما اراده لازم وجود ندارد و تا وقتی این اراده مفقود باشد هیچ تغییری هم در روند کار موجودیت نمی‌یابد.
الان سرنوشت فوتبال ما در عرصه باشگاه‌های آسیا به جایی رسیده که از صدر تا ذیل اعضای رسمی باشگاه پرسپولیس، خواهان شکست استقلال برای صعود تیم خود به مرحله بعد هستند و استقلالی‌ها هم در بیم و امید نتیجه بازی با الریان قطر برای کسب جواز صعود خود و این ساخته و پرداخته اقدامات و تفکرات تصمیم‌گیران این ۲ باشگاه قدیمی و پرطرفدار ما در این سال‌هاست!
والله پیدا کردن علل این ناکامی‌ها و بهتر بگوییم افت فاحش، نه محتاج کمیته حقیقت‌یاب است و نه نیازمند جلسات کارشناسی و هم‌اندیشی. مثل روز روشن است و عیان. شاید گفته شود پول، علت این فاصله‌هاست اما مگر در فوتبال ما پول کم هزینه می‌شود؟ همین امسال این ۲ تیم مگر کم خرج کرده‌اند؟ تازه یکی هم که علاوه بر بودجه دولتی، کمک‌های چشمگیر هوادار متمول را نیز دارد! به لطف حضور کنسرسیوم بانکی و هلدینگ خلیج فارس هم که شاهد بریز و بپاش بی‌حساب ۲ باشگاه هستیم. بیشتر از این، پول می‌خواهند؟ آن وقت برای چه می‌خواهند؟! قبل از پول، فاکتور یا فاکتورهای مهم‌تری هست که فقدان آن، سرنوشت این ۲ باشگاه را بدین روز انداخته است و تا آن فاکتورها محقق نشود این چاه ویل را مملو از پول هم بکنی شاید فقط نتیجه‌ای مقطعی بگیری. مدیریت هزینه که به لطف ۲ مالک متمول کنونی نیز شرایط جولانش فراهم شده است فقط به فکر فراهم‌سازی اسباب تثبیت و بقای خویش است، نه آینده باشگاه و باشگاه‌داری درست! الان حکایت هزینه در این ۲ باشگاه، حکایت «خرج که از کیسه میهمان بود» است، هیچ خست و تدبیری نسبت به هزینه از پول بیت‌المال دیده نمی‌شود و اتفاقا برای آزمون و خطاهای مدیریتی خویش، دستی چسبیده به این پول و آن هم بدون نگرانی از عاقبتی دامنگیر دارند، چرا که در هیچ جایی ملزم به پاسخگویی و دادن تاوان نیستند، پس چرا چند روز مدیریت خویش را به مشقت بگذرانند؟ چرا برای هر تصمیم خلق‌الساعه خویش و جبران مافات همان تصمیم، بی‌محابا خرج نکنند؟
ایراد اول و اساسی در این فاصله ایجادشده بین فوتبال ما و آنانی که در مسیر پیشرفت قرار گرفته‌اند، اصل ساده مدیریت و نحوه اعمال آن است که گزاف نیست اگر آن را علت‌العلل بدانیم.
باشگاه النصر عربستان با تیم دوم خود که در بین آنها بازیکنان امید این باشگاه نیز بودند در حضور ۷۰ هزار تماشاگر ایرانی، پرسپولیس را در منگنه قرار می‌دهد، حال آنکه تیمی که نیاز مبرم به برد دارد، پرسپولیس است، تیمی که به عنوان قهرمان لیگ برتر ایران در این رقابت‌ها حضور دارد! قهرمان ایران به تعداد بازی‌های خود در مرحله گروهی هم امتیاز کسب نکرد! حالا مدام در ایران و به هر بهانه‌ای عنوان کنیم تیم ما فلان است و بهمان! دائما تیم خود را با نگاه از بالا و طلبکارانه، تافته جدابافته فوتبال ایران به شمار آوریم، در آسیا چه‌کاره‌ایم؟ چه کرده‌ایم که در آسیا به این روز افتاده‌ایم؟
والله، علل آن مثل روز روشن است اما چاره و عزم لازم در کوچه‌های مصلحت‌اندیشی و رابطه‌بازی گم شده است!