کاربلد مثل کارترون
علی دارابی: بیستمین ایستادنش کنار خط بود. نه لرزشی در گام‌هایش، نه تردیدی در چشم‌هایش. پاتریس کارترون، مردی از سرزمین «فرانس» در شبی که ورزشگاه آزادی لرزید از شعار و خشم، آمد تا سپاهان را از توفان عبور دهد. چنین هم کرد؛ بی‌هیاهو اما قاطع. بی‌فریاد اما با صدای بلندِ بازی تیمش.
سپاهان او، مثل ساعت سوییسی کار می‌کرد. دقیق، هماهنگ و بی‌وقفه. از همان دقیقه اول، معلوم بود کسی که آن سوی خط ایستاده، برای این جدال بزرگ آماده آمده. ضربات ایستگاهی؛ همان نقطه ضعفی که پرسپولیس هنوز درمان نکرده بود، باز هم به پاشنه آشیل سرخ‌ها بدل شد. گل اول آمد و بعد همه چیز طبق برنامه مرد فرانسوی پیش رفت.
کارترون نمی‌بازد. این جمله حالا دیگر فقط یک عدد نیست. ۲۰ بازی، ۱۲ پیروزی، ۸ تساوی و صفر شکست! نه فقط عددها، که جنس بازی‌ها هم گویاست. پرسپولیس، تراکتور، استقلال، فولاد؛ همه را دیده، سنجیده و از میدان بیرون آمده بی‌آنکه زانو بزند. مردی که در سکوت، دیوارهایی از اعتماد و اعتبار بالا کشیده و امروز بالاتر از همیشه ایستاده.
در شبی که کارتال با اضطراب به نیمکت می‌نگریست، پاتریس فقط نگاه می‌کرد. کاریزمای بی‌ادعا، برنامه روشن و تیمی که می‌دانست چه می‌خواهد. فشار را از میانه زمین آغاز کرد، تنش را به مدافعان حریف منتقل و کاری کرد که پرسپولیس، برای نخستین بار در هفته‌های اخیر، شبی را بی‌خلق موقعیت بگذراند. حتی یک خطر جدی هم نداشتند. این یعنی تسلط؛ یعنی تاکتیک؛ یعنی برتری.
و چه لحظه‌ای بود برای شکستن طلسم‌های بیرون از خانه. ۵ تساوی متوالی، مثل بندهایی نامرئی دور پای سپاهان پیچیده بود. بندها اما در تهران پاره شد. آزادی، این‌بار آزادیِ واقعی بود برای تیم طلایی‌پوش. بردی ارزشمند، ۳ امتیاز طلایی و قدمی بزرگ در تعقیب صدرنشین.
اما شاید مهم‌تر از همه اینها، بلوغ تاکتیکی سپاهان بود. تیمی که نیم‌فصل دوم بارها برد را با تساوی عوض کرده بود، حالا درس گرفته. این بار نه‌تنها برد را حفظ کرد که آن را ۲ برابر هم کرد. بازی را بست، نفس پرسپولیس را گرفت و با بلوغی کم‌نظیر به اصفهان برگشت.
پاتریس کارترون، حالا نه فقط یک مربی خارجی در لیگ برتر است که نماد آرامش در توفان و دلیل امید هوادارانی است که دوباره به نیمکت‌شان افتخار می‌کنند. چه سپاهان قهرمان شود، چه نه، یک چیز روشن است: مردی که شماره 20 را با نمره ۲۰ جشن گرفت، شایسته ماندن است. شایسته اعتماد بیشتر، حتی اگر جام از چنگش دور بماند.