کلید قهرمانی دست او است
بهراد رشوند: در روزهایی که تراکتور تبریز رؤیای قهرمانی را نه در خیال، بلکه بر چمن سبز و زیر نورافکن‌های ورزشگاه دنبال می‌کند، ستاره‌ای آرام، بی‌حاشیه اما مؤثر، دوباره درخشیدن گرفته است؛ مهدی ترابی، مردی که گویی نیم‌فصل دوم هر لیگ را برای او نوشته‌اند. مردی که بی‌صدا اما پرقدرت، در سایه شلوغی‌ها، خود را به صدر رسانده است؛ این‌بار نه در لباس پرسپولیس، بلکه با پیراهن سرخ تی‌تی‌ها.
شاگردان دراگان اسکوچیچ، با نمایشی متین و منسجم، توانستند در دیداری بی‌چون‌وچرا، ملوان انزلی را با ۳ گل بدرقه کنند و نوار شکست‌ناپذیری‌شان را به ۹ دیدار برسانند. پیروزی‌ای که نهتنها ۳ امتیاز در پی داشت، بلکه نشانی از بلوغ تاکتیکی تیمی بود که سال‌ها در حسرت یک جام در سطح اول فوتبال ایران مانده بود. در میان این نمایش هماهنگ، مهدی ترابی چون نخ تسبیح، همه چیز را به هم پیوند می‌داد؛ با نگاهی ژرف، پاس‌هایی دقیق و حس بازی‌خوانی‌ای که خاص اوست.
در آن شب بهاری، ترابی باز هم با پاس گلی استادانه برای امیرحسین حسین‌زاده، به صدر جدول بهترین پاسورهای لیگ بیست‌وچهارم رسید. او حالا با ۷ پاس گل، در کنار علی‌اصغر اعرابی، یکه‌تازی می‌کند. اما داستان فقط به آمار ختم نمی‌شود. ترابی دوباره ثابت کرد نیم‌فصل دوم، وقتِ شکوفایی اوست؛ همان‌گونه که در پرسپولیس دیده بودیم، این‌بار در تبریز نیز تکرار شد.
در دور رفت، او با یک گل و ۳ پاس گل، حضوری متوسط داشت. اما در دور برگشت، آنگاه که فصل‌ها ورق می‌خورند و فشار رقابت‌ها اوج می‌گیرد، ترابی آرام و بی‌سروصدا، به میدان بازگشت؛ ۲ گل زد، ۴ بار دیگر هم‌تیمی‌هایش را در موقعیت گل قرار داد و در مجموع، کارنامه‌ای برتر نسبت به دور رفت به جا گذاشت. هنوز ۴ بازی دیگر مانده اما او پیشاپیش رکورد فصل گذشته‌اش در پرسپولیس را شکسته؛ جایی که ۲ گل زد و ۶ پاس گل داد. ترابی این بار، هم بیشتر گل زده، هم بیشتر ساخته.
شاید جذاب‌ترین بخش ماجرا این باشد: ترابی تراکتور، از ترابی پرسپولیس عبور کرده است. او نهتنها در آمار، بلکه در تأثیرگذاری، اکنون بدل به بازی‌سازی شده که ستون فقرات خط حمله تراکتور محسوب می‌شود. هر بار که توپ به پایش می‌رسد، بوی تهدید به مشام می‌رسد؛ چشمی دارد که دیگران ندارند و حوصله‌ای برای صیقل دادن لحظات بازی که به ندرت دیده می‌شود.
با این آمار، ترابی حالا یازدهمین بازیکن فصل جاری است که مجموع گل‌ها و پاس گل‌هایش ۲ رقمی شده؛ یک دستاورد نمادین اما پرمعنا. او همچنین سومین بازیکن تراکتور پس از حسین‌زاده و هاشم‌نژاد است که در این فصل، به تأثیرگذاری ۲ رقمی رسیده‌اند؛ مثلثی که شاید کلید طلایی موفقیت اسکو باشد.
ترابی حالا دیگر فقط یک وینگر چپ یا یک هافبک هجومی نیست. او مردی است که توانسته با عبور از سایه‌های دیروز، خود را به نور امروز برساند. مردی که عدد ۱۰ را با وقار بر دوش می‌کشد، بی‌آنکه فریاد بزند. مردی که گویی برای نیم‌فصل دوم متولد شده؛ همان فصلی که جام‌ها در آن سرنوشت می‌یابند و قهرمانان، از دل غبار بیرون می‌آیند.
شاید این ترابی، بهترین ترابیِ سال‌های اخیر باشد. نه به خاطر آمار، که آن نیز درخشان است، بلکه به خاطر آن بلوغ و آرامشی که در بازی‌اش جاری است و تراکتور اگر این مسیر را تا پایان ادامه دهد، جام را نه فقط در تبریز، که در دستان همین مرد آرام اما تعیین‌کننده خواهد دید.