حسن زمان می‌خواهد

علی هنرمند: بازگشت حسن یزدانی به تشک یک تصمیم راسخ بود؛ تصمیمی آرام، دقیق و بدون شتاب. مردی که سال‌هاست نامش با ثبات، افتخار و مدال گره خورده، این‌بار هم بدون شعار، مسیر را آغاز کرد؛ در وزنی سنگین‌تر، با بدنی ترمیم‌شده و ذهنی آماده‌تر از همیشه.
آنچه بیش از هر چیز در نخستین نمایش یزدانی در وزن جدید جلب توجه کرد، آرامش او بود. نه عجله‌ای در حمله دیده می‌شد و نه نشانی از تردید در دفاع. انگار پادشاه ایرانی پیش از آنکه پا روی تشک بگذارد، همه چیز را در ذهنش مرور کرده بود. برای همین هم در جدال با حریفان، خبری از آزمون و خطا نبود. هر حرکت، حساب داشت و هر امتیاز، حاصل صبر بود.
پس از تجربه سنگین المپیک پاریس و جراحی کتف، بسیاری نگران بودند این بازگشت زودهنگام باشد. سابقه تغییر وزن در کارنامه یزدانی هم نگرانی‌ها را تشدید می‌کرد. خاطره تلخ سال‌هایی که عبور از یک وزن به وزن دیگر، هزینه سنگینی برایش داشت، هنوز از ذهن علاقه‌مندان پاک نشده بود اما این‌بار، شرایط فرق می‌کرد؛ نه فقط از نظر فیزیکی، بلکه از نظر بلوغ فنی و شناخت بدن.
عصر جمعه فینال مقابل مجتبی گلیج، بهترین محک برای سنجش این تغییر بود. حریفی باتجربه، در فضایی پرتنش و سالنی که هر حرکت را با هیجان دنبال می‌کرد اما یزدانی نه تحت تأثیر جو قرار گرفت نه اجازه داد مسابقه به سمت درگیری احساسی برود. او با همان سبک آشنای خودش، کنترل را در دست گرفت، فاصله را مدیریت و امتیازها را بی‌سر و صدا جمع کرد. نتیجه، بردی قاطع بود؛ بدون اینکه حتی یک لحظه احساس خطر جدی کند.
نکته مهم‌تر اما، وضعیت بدنی او بود. کتف آسیب‌دیده، نه مانعی برای حمله شد و نه نقطه ضعفی برای دفاع. دیگر خبری از کشتی گرفتن با احتیاط افراطی یا پنهان کردن یک دست نبود. یزدانی آزادانه کار کرد؛ نشانه‌ای واضح از اینکه روند درمان به‌ درستی طی شده و بازگشت، حاصل فشار بیرونی نیست.
با این حال، مسیر پیش‌ رو ساده نخواهد بود. وزن ۹۷ کیلوگرم، یکی از شلوغ‌ترین و بی‌رحم‌ترین وزن‌های کشتی آزاد جهان است. حضور ستاره‌هایی با سابقه قهرمانی المپیک و جهان، رقابت را به سطحی متفاوت می‌برد. از داخل کشور هم رقیبانی جدی در کمینند؛ کشتی‌گیرانی جوان، آماده و مدال‌آور که هر کدام می‌توانند معادلات را تغییر دهند.
یزدانی هنوز برای جا افتادن کامل در این وزن، به زمان نیاز دارد. تطبیق بدن، تنظیم قدرت و رسیدن به اوج آمادگی، فرآیندی تدریجی است اما آنچه امیدواری ایجاد می‌کند، نحوه انتخاب زمان بازگشت است. نه زود، نه دیر؛ درست در نقطه‌ای که می‌توان دوباره ساخت؛ بدون آنکه گذشته را قربانی کرد.
اگرچه تیمش به قهرمانی نرسید اما آن روز، برای حسن یزدانی روز باخت نبود. روز اعلام حضور دوباره بود؛ حضوری که پیام روشنی داشت: قهرمان هنوز برنامه دارد. نگاهش، فراتر از امروز است؛ تا مسابقات جهانی آینده و حتی المپیک لس‌آنجلس. راه سخت است، رقبا بی‌رحمند اما یزدانی نشان داده بازگشت را بلد است؛ نه با هیاهو، بلکه با کشتی.