که دوباره وسوسه‌اش می‌کنند
بازگشت آرام غول وزنه‌برداری از آن لبخند محجوب و صدای آرامش هنوز چیزی کم نشده اما این روزها علیرضا یوسفی، فوق‌سنگین خونسرد وزنه‌برداری ایران، به جای وزنه‌های چند صد کیلویی، با تمرین‌های سبک بدنسازی روزگار می‌گذراند. وی با «وطن امروز» از حسرت‌های مسابقات جهانی گفت تا امیدهایی که چشم‌انتظارند در سالن وزنه‌برداری دوباره متولد شود. از همان ابتدا با صدایی محکم اما پراحتیاط گفت: «الحمدلله شرایطم خوبه. الان یه مدتیه تمرین سبک رو شروع کردم و خوشبختانه یک ماه هم از برنامه درمانی جلو هستم. ولی هنوز احتیاطه لازمه. چون زانو شوخی نداره». جراحی زانویی که ۳ ماه تمام پیش از مسابقات جهانی درد داشت، حالا پای ثابت فیزیوتراپی است. مینیسکی که پاره شد و رباط صلیبی‌ای که مرز بین آسیب و پارگی را با زحمت رد نکرد. تصمیم نهایی، تیغ جراحی بود. حالا باید صبر کرد، آهسته و پیوسته. علیرضا ادامه می‌دهد: «به محض اینکه پزشک اجازه بده، تمرینات اصلی رو شروع می‌کنم. قول نمی‌دم کی برمی‌گردم، ولی هدفم اینه که از همیشه قوی‌تر باشم. الان با زانوی جراحی‌شده هم می‌تونم وزنه سبک بزنم و این یعنی امید هست». هدف کوتاه‌مدت؟ اواسط تیرماه، بازگشت به تمرینات جدی. هدف اصلی؟ تیم ملی، مسابقات جهانی نروژ و اگر خدا بخواهد، سکوهای بین‌المللی. با لبخندی کمرنگ، رو به آینده نگاه می‌کند و می‌گوید: «وزنه‌برداری رشته بی‌رحمیه. اگه یه بار مصدوم شی، ممکنه ماه‌ها عقب بیفتی. برای همین، ریسک نمی‌کنم. عجله هم ندارم. ولی ایمان دارم که دوباره برمی‌گردم، همون علیرضای سابق… یا حتی بهتر!». صحبت که به جهانی نروژ می‌رسد، چشم‌هایش برق می‌زند اما زیرکانه یادآوری می‌کند انتخاب نهایی، دست سرمربی و تیم پزشکی است. تمام تلاشش را می‌کند اما چیزی را هم به زور نمی‌خواهد: «مسابقات جهانی نروژ اولویت اصلی منه اما چشمم به بازی‌های آسیایی ناگویا هم هست. هر دو مهمن و دلم می‌خواد پرقدرت تو هر دو باشم. فقط باید شرایط بدنی‌م اجازه بده».