هنر خوب خریدن
مهدی مرسلی: برخی قهرمانی‌ها صرفا در زمین مسابقه به دست می‌آیند، برخی دیگر پشت درهای بسته. قهرمانی تاریخی تراکتور از آن دسته دوم بود؛ وقتی هنوز نه سوت آغاز لیگ زده شده بود و نه اسکوچیچ ترکیب ابتدایی‌اش را می‌دانست. در سکوت، بازی بزرگی آغاز شده بود: بازی نقل‌وانتقالات و در این بازی، تراکتور همه را مات کرد.
هیچ‌کس تصور نمی‌کرد ستاره‌های پرسپولیس، یکی پس از دیگری راهی تبریز شوند اما علیرضا بیرانوند، مهدی ترابی و دانیال اسماعیلی‌فر آمدند؛ ۳ بازیکن بزرگ که نه‌تنها لباس تیم رقیب را به تن کرده بودند، بلکه در قلب هوادارانش جای داشتند. حالا آنها در تیمی تازه، با هدفی تازه، برای قهرمانی می‌جنگیدند.
جذب این بازیکنان یک قمار نبود، یک استراتژی دقیق و آینده‌نگرانه بود. مدیر ورزشی تراکتور با این مهره‌ها، بازی را از قبل شروع کرده بود. این انتقال‌ها نشان می‌داد تراکتور دیگر به کمتر از قله رضایت نمی‌دهد.
* ایستادن برابر توفان
ورود این ستاره‌ها فقط یک مساله فنی نبود. آنها در هر ورزشگاهی که قدم می‌گذاشتند، باید با فریادها، بی‌مهری‌ها و هجمه‌ها روبه‌رو می‌شدند. بویژه از سوی هواداران تیم سابق‌شان که وفاداری را با ماندن تعریف می‌کردند، نه رفتن. اما تراکتور تیمی نبود که از جنجال بترسد. آنها توفان را دیدند و از میانش گذشتند.
در هر بازی، ترکیب این تیم شبیه اجرای یک سمفونی بود. شجاع خلیل‌زاده، مهدی شیری، محمد نادری، امیرحسین حسین‌زاده و چند مهره کروات، هر یک در جای خود، بخشی از قطعه قهرمانی را نواختند. اسکوچیچ با آرامش همیشگی‌اش، این ترکیب پرستاره را به نقطه‌ای رساند که کمتر کسی در فوتبال ایران به آن شک داشت: صدر جدول.
* پیش‌بینی قهرمان از همان هفته‌های نخست
فصل هنوز چند هفته جلو نرفته بود که زمزمه‌ها آغاز شد. منتقدان، کارشناس‌ها و حتی هواداران تیم‌های دیگر فهمیدند تراکتور این بار برای قهرمان شدن آمده است. برد پرگل مقابل هوادار در همان هفته‌های اول، نشان داد این تیم به چیزی کمتر از صدر راضی نیست.
اما این فقط نتایج نبود که تراکتور را متمایز می‌کرد، بلکه سبک بازی‌شان هم بود: ترکیبی از صلابت فیزیکی، نظم تاکتیکی و خلاقیت فردی. بیرانوند بار دیگر نشان داد چرا سال‌ها دروازه‌بان شماره یک تیم ملی است؛ ترابی در قلب میدان خلاقیت را به جریان انداخت و اسماعیلی‌فر با نفوذهای مکررش، خط دفاع حریفان را درهم شکست.
هیچ چیز اتفاقی نیست. پیروزی‌ها یکی پس از دیگری رقم خوردند و زمانی که سوت پایان بازی با شمس‌آذر به صدا درآمد، لیگ هم عملاً تمام شد. هیچ تیمی توان رقابت نداشت.
* تاج افتخار
قهرمانی امسال تراکتور، فقط یک جام نبود. این قهرمانی نقطه درخشان دیگری در کارنامه بازیکنانی بود که پیش از این نیز جام‌های بسیاری بالای سر برده بودند. علیرضا بیرانوند، با هفتمین قهرمانی‌اش در لیگ برتر، به یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران تبدیل شد؛ مردی که هر جا بوده، جام برده است.
ترابی نیز با ۶ قهرمانی حالا در جمع پرافتخارترین‌هاست. خلیل‌زاده پنجمین جام را به ویترین افتخاراتش اضافه کرد. حتی بازیکنانی که در سایه بودند - مانند مهدی شیری یا محمد نادری - سهم خود را از این افتخار گرفتند و سه‌گانه خود را کامل کردند.
دانیال اسماعیلی‌فر به سومین قهرمانی‌اش رسید، حسین‌زاده و عارف غلامی نیز دومی را جشن گرفتند. این لیست افتخارات حالا بیش از آنکه مربوط به گذشته باشد، به آینده تراکتور معنا می‌دهد. تیمی که با ستاره‌های باسابقه‌اش، آینده‌ای پرافتخار را وعده می‌دهد.
این قهرمانی تنها به معنی بالا بردن جام نبود، بلکه پاسخ روشنی بود به سال‌ها انتظار، هواداری و رؤیاپردازی. تراکتور ثابت کرد اگر مسیر درست انتخاب شود، حتی قله هم دست‌یافتنی است. این پایان نیست، این آغاز یک دوران تازه در فوتبال تبریز است.