۴ ضربه به امپراتوری کهکشانی‌ها

روزهایی هستند که تاریخ را ورق نمی‌زنند، بلکه آن را بازنویسی می‌کنند. فصل جاری، برای بارسلونا نه یک قهرمانی ساده، بلکه فصلی از نبرد با شمایل حریف دیرینه بود. جنگی چهارگانه، رویارویی با رئال مادرید، آن هم نه یک‌بار، نه ۲ بار… ۴ بار و هر ۴ بار، با غلبه بر تیمی که نامش سالیانی، لرزه بر تن اروپا انداخته بود.
در کاتالونیا، فتح ال‌کلاسیکو طعمی جدا از دیگر پیروزی‌ها دارد. آن‌سوتر، در مادرید، شکست از بارسا همیشه زخم‌ است، زخمی که دیر می‌بندد. حالا، این بارسای جوان، بارسلونای فلیک، در ۴ دوئل بی‌امان، هر بار شمشیر را بر گلوی مادرید گذاشت و لبخند پیروزی زد. از نوکمپ تا ریاض، از کوپا دل‌ری تا سوپرجام، آنها فقط هم برنده نبودند؛ فرمانروای میدان بودند.
چه کسی تصور می‌کرد تیمی که هنوز زیر پوست خود جای زخم دوران پسامسی را حس می‌کند، چنین بی‌رحمانه‌ترین نسخه‌اش را مقابل امپراتوری کهکشانی‌ها رو کند؟ در لالیگا، بارسا رفت و برگشت را برد. در فینال سوپرجام، تاج را از سر مادریدی‌ها برداشت. در کوپا‌دل‌ری؟ دوباره ضربه‌ای کاری.
بیش از یک قرن از نخستین دوئل بارسا - رئال، از ۱۳ مه ۱۹۰۲، که کاتالان‌ها ۲-۱ برنده شدند، گذشته اما در این ۱۲۳ سال، هیچ تیمی نتوانسته بود در یک فصل، ۴ بار رقیب را شکست دهد. حتی بارسای دهه ۸۰ که در فصل 83 -۱۹۸۲ چهار پیروزی مقابل مادرید ثبت کرد اما یکی از ۵ مصاف آن فصل را مساوی کرد. آنها آن فصل به رکورد ۱۰۰ درصد پیروزی نزدیک شدند اما این بار بود که رکورد فروریخت. رئال در این فصل، برابر بارسا، فقط شکست خورد؛ ۴ بازی، ۴ زخم. این‌بار، نه فقط نام‌ها تفاوت داشتند، بلکه جهان‌بینی هم عوض شده بود. فلیک، مرد آلمانی نیمکت بارسا، تیمی ساخت که نه به گذشته فکر می‌کرد، نه مجذوب شکوه حریف می‌شد. تیمی جوان، گرسنه، تشنه نبرد. تیمی که از سایه‌ها بیرون آمد و خودش را در روشنایی تاریخ ثبت کرد.
این فصل، فقط قهرمانی در کار نیست. بلکه بیانیه است، یک فریاد که در نوکمپ پیچیده: ما برگشته‌ایم.
و چه بازگشتی باشکوه‌تر از ۴ برد متوالی مقابل بزرگ‌ترین دشمن در ۴ دیدار؟
این بار، تاریخ با پیراهن آبی‌اناری نوشته شد.