وقتی فوتبال وجدان می‌شود
روبرتو مانچینی، مردی از تبار نیمکت‌های بزرگ اروپا، این بار نه برای طراحی خط حمله که برای دفاع از کودکان بی‌دفاع غزه وارد شد. او که روزگاری با کت و شلوار اتوکشیده‌اش کنار زمین قدم می‌زد و با اخم‌های معروفش سرنوشت بازی‌ها را تغییر می‌داد، رو به دوربین ایستاد و گفت: «کودکان را نکشید».
ویدئویی کوتاه اما کوبنده؛ نه از جنس فوتبال، بلکه از جنسی انسانیت، واقعی و پر از درد. سرمربی سابق تیم ملی ایتالیا، در بحبوحه یکی از خونبارترین روزهای غزه، سکوت را شکست و خطاب به دنیا گفت: «این جنگ باید تمام شود. هیچ توجیهی برای کشتن خانواده‌ها و کودکانی که هیچ نقشی در این درگیری ندارند، وجود ندارد».
رژیم صهیونیستی از آغاز حمله سراسری‌اش به غزه از ۲۰ ماه پیش تا امروز، جان بیش از ۵۴ هزار فلسطینی را گرفته و تلخ‌تر اینکه ۸۰ درصد این قربانیان را زنان و کودکان تشکیل داده‌اند. حالا، از فوتبال اروپا، صدایی برخاسته که نه به خاطر نتیجه یک بازی، بلکه برای حق زندگی انسان‌هایی است که حتی فرصت ایستادن روی چمن را هم ندارند.
پیش از مانچینی، فیلیپو اینزاگی، اسطوره باشگاه میلان، در جشن صعود تیم تحت هدایتش به سری آ، پرچم فلسطین را بالا برد. در لیورپول و ناپولی، هواداران با پرچم‌های سبز، سفید و قرمز به جشن قهرمانی رفتند تا نشان دهند فوتبال هنوز می‌تواند صدای مظلومان باشد.
جمله آخر مانچینی، از آن جمله‌هایی بود که آدم را تا مرز اشک می‌برد: «با بمباران کودکان، نمی‌شود به صلح رسید». چقدر خوب که گاهی مردان فوتبال، خارج از تاکتیک و تورنمنت، از قلب‌شان بازی می‌گیرند. جایی که نه جامی در کار است و نه مدالی، فقط انسانیت است و خون‌هایی که بی‌دلیل می‌ریزد.
مانچینی فعلا روی نیمکت تیمی نمی‌نشیند اما بی‌شک در دل خیلی‌ها، یک قهرمان تازه متولد شده؛ مربی‌ای که بازی را به نفع وجدان تمام کرد.