به عبارت دیگران
بیانیه جالب ۶۴ سال پیش فداییان اسلام درباره صنایع دستی ایرانی!
سیل تجارت امتعه خارجی به سوی بازارهای ایران، تمام کارخانه‌های بزرگ و کوچک و ملی و دولتی و صنایع دستی ما را تعطیل کرده، هزاران هزار برادران و خانواده‌های آنان را بیکار و گرسنه و پریشان کرده، حیات و استقلال ما را در معرض خطر و دستخوش نفوذ شوم بیگانگان قرار داده است. بنابراین بر فرزندان مسلمان ایران از زن و مرد و کوچک و بزرگ، به حکم عقل و حب وطن و عواطف دینی و ملی، ضروری و حتمی است که از این پس هر متاعی و جنسی اعم از پوشاکی و خوراکی و تمام‌آلات و ادوات کار و زندگی را که مورد نیازشان بوده و مشابه و مانند آن به دست برادران مسلمان ایرانی و داخل تهیه می‌شود، از محصولات داخلی و دسترنج برادران عزیزشان تهیه نمایند و با خدا و محمد و آل‌محمد تعهد کنند که محصول ممالک بیگانه را نخرند و گرچه با مشقاتی روبه‌رو شوند، تا سایر ممالک اسلامی نیز از ما سرمشق گرفته، حیات و استقلال خویش را از فقر و پریشانی به یاری خدا نجات قطعی بخشیم.
ای فرزندان مخترع و صنعتگر و کارگر اسلام و ایران! ما شما را به همت و غیرت سوزان دینی تشویق کرده، به قلوب مجروح‌تان مرهم عواطف برادری می‌نهیم، شما هم در راه تهیه مصنوعات داخلی دلسرد نگردیده، مأیوس نشوید و کوتاهی نکنید. به یاری خدا بکوشید تا همه با هم بنیاد حیات و استقلال وطن عزیزمان را حفظ کرده، به دل‌های سوخته برادران بیکار و خانواده‌های پریشان‌شان مرهم نهیم.
جمعیت فداییان اسلام/ روزنامه اطلاعات
۲۹ آذرماه ۱۳۳۱
***
ریشه‌های دشمنی صدام حسین با حافظ اسد
این یکی از عجایب سرنوشت بود که هم صدام حسین و هم حافظ اسد از یک محیط روستایی حاشیه‌ای دور از پایتخت به قدرت رسیدند و هر 2 توانستند پس از یک کودتای نظامی به ریاست جمهوری و رهبری حزب برسند؛ یکی بعث سنی است و آن علوی بعثی. این پیشینه مذهبی بی‌شک در رفتار برادرانی که با یکدیگر دشمن بودند، تأثیرگذار بود!
با وجود موفقیت کودتای بعث سوریه در سال ۱۹۶۳ و به قدرت رسیدن آن و همچنین به قدرت رسیدن بعثی‌ها در عراق در سال ۱۹۶۸، دومین کودتای بعث سوریه به رهبری علویان و در رأس آنها حافظ اسد منجر به آزار و اذیت رفقای قدیمی، از جمله بنیانگذاران حزب یعنی میشل عفلق و شعله‌ور شدن تنش‌ها میان عراق و سوریه شد. با وجود تلاش‌ها برای آشتی بین بعثی‌های حاکم بر عراق و سوریه در سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲ و حمایت عراق از سوریه علیه اسرائیل در طول جنگ اکتبر ۱۹۷۳، روابط دوجانبه از سال ۱۹۷۵ به دلیل بی‌اعتمادی 2 طرف دوباره بدتر شد.
ناهماهنگی شخصی، فکری و فرقه‌ای بین این 2 و نیز نزاع بر سر آب فرات و خطوط نفت، هر یک از آنها را دشمن دیگری ساخت تا اینکه حافظ اسد تصمیم گرفت در جریان جنگ ایران و عراق بین سال‌های
1988-۱۹۸۰ از ایران حمایت کند. موضوعی که «پاتریک سیل» در کتاب خود با عنوان «اسد، مبارزه بر سر خاورمیانه» این حمایت را جسورانه‌ترین نکته در سیاست خارجی اسد دانست، زیرا حمایت او از انقلاب ایران منجر به ایجاد یک محور شیعی از تهران تا دمشق و به سمت جنوب لبنان شد. حافظ اسد دوستی با [امام] خمینی را یکی از عالی‌ترین الزامات منافع اعراب می‌دانست.
صدام حسین دوستی و اتحاد اسد و حمایت فراوان او از امام خمینی و انقلاب ایران را اعلام خصومت بین سوریه و عراق می‌دانست و زمانی که جنگ ایران و عراق در سپتامبر ۱۹۸۰ شروع شد، اسد جنگ صدام را تقبیح کرد و آن را اشتباه و حتی اقدام احمقانه‌ای دانست که منجر به از هم پاشیدگی اعراب در برابر اسرائیل می‌شود.
در سال ۱۹۸۲، حافظ اسد تصمیم گرفت مرز‌های سوریه با عراق را ببندد و همچنین در واکنشی شدیدتر تصمیم گرفت خط لوله انتقال نفت عراق را از خاک سوریه به سمت دریای مدیترانه مسدود کند و مانع سفر سوری‌ها به عراق شود. روی پاسپورت سوریه نوشته شده بود: «سفر به اسرائیل و عراق ممنوع است». در همان زمان، او یک قرارداد تجاری گسترده با ایران منعقد کرد که دسترسی سوریه به نفت ایران را برای چندین سال با قیمت ترجیحی تضمین می‌کرد. اسد همچنین استقبال از مردان و زنان ایرانی برای زیارت مرقد حضرت زینب [س] و افزایش همکاری‌های فرهنگی، سیاسی و اقتصادی بین 2 کشور را تسهیل کرد.
شبکه الجزیره/ ترجمه خدیجه غبیشاوی
19 دی 1403