گلبانگ پیروزی

مهدی مرسلی: جمعه شب، در شهری آرام در ایتالیا، جایی که کمتر کسی انتظار خلق حماسه داشت، تیم‌ ملی فوتسال ناشنوایان ایران کاری کرد که حتی پرهیاهوترین تیم‌های دنیا هم حسرتش را می‌کشند. مردانی که صدا را نمی‌شنوند اما صدای روح‌شان تا دورترین گوشه‌های جهان پیچید.
مونته سیلوانو؛ استادیومی که حالا برای همیشه نام ایران را به خاطر خواهد سپرد. تیم‌ ملی فوتسال ناشنوایان ایران، بی‌سروصدا اما پرغرور، برزیل را ۲ بر صفر شکست داد و چهارمین جام قهرمانی جهان را به آغوش کشید. وقتی داور سوت پایان را زد، سکوت سالن زیر پای موجی از احساسات، شکست. این تیم، قهرمان شد اما نه فقط قهرمان یک مسابقه، بلکه قهرمان امید، قهرمان اراده، قهرمان باور.
شاگردان مهدی صانعی پیش از این هم ثابت کرده بودند برای قهرمانی نیازی به سروصدا نیست. رکورد خیره‌کننده ۷ برد پیاپی، آنها را با شایستگی به فینال رسانده بود. در آنجا هم نشان دادند قهرمان بودن یعنی پیروز شدن در جنگ‌های بزرگ و کوچک، یعنی ماندن تا آخرین نفس، یعنی نترسیدن از بزرگی برزیل.
این تیم، از همان شروع مسابقات نشان داد آمده تا یادآوری کند صدا فقط یک ابزار است، نه همه چیز. وقتی ایران در مرحله گروهی، مراکش را ۱۲-۱ و اروگوئه را ۹ بر صفر شکست داد، پیام روشنی به رقبایش داد: ما آمده‌ایم تا تاریخ بسازیم، نه فقط مسابقه بدهیم. انگلیس، ایتالیا و لهستان هم یکی پس از دیگری مغلوب شدند. کویت در یک چهارم نهایی، هیچ شانسی نداشت و نتیجه ۷ بر صفر یک کلاس درس بود. در نیمه‌نهایی، کرواسی تا لحظه آخر جنگید اما باز هم ایران ایستاد، با همان سکوت سنگین و ایمان قوی.
شاید برای خیلی‌ها عجیب باشد اما ناشنوایان ایران دقیقا همان‌ جا که دیگران به زانو درمی‌آیند، تازه شروع به برخاستن می‌کنند. آنها بدون اینکه صدای تشویق‌ها را بشنوند، در هر حرکت، ضربان قلب یک ملت را حس می‌کنند.
این چهارمین قهرمانی ایران در ۵ دوره این رقابت‌هاست؛ افتخاری که از سال ۲۰۱۱ در سوئد آغاز شد، در ۲۰۱۵ تایلند و ۲۰۲۲ برزیل ادامه یافت و حالا در ۲۰۲۵، در خاک ایتالیا به اوج رسید. تنها غیبت این تیم، سال ۲۰۱۹ بود، جایی که جهان بدون حضور شیران خاموش ایرانی، نفس کشید اما حالا دوباره آمده‌اند، مقتدر و بی‌رحم، تا ثابت کنند نام ایران در این رشته مترادف با قهرمانی است.
این قهرمانی، فقط یک مدال یا یک جام نیست. یک پیام است، پیامی که می‌گوید محدودیت‌ها فقط در ذهن آدم‌هاست. پیامی که به همه می‌فهماند افتخار و جنگندگی فراتر از صداها و شعارهاست.
مهدی صانعی، معمار این موفقیت، تیمی ساخت که فلسفه‌اش سکوت اما روحش پر از فریاد بود. این بازیکنان، هر کدام یک داستان مستقل از شجاعت و ایستادگی‌اند. برای‌شان مهم نیست چند هزار نفر تشویق‌شان می‌کنند یا اصلا کسی صدای‌شان را می‌شنود یا نه. مهم این است که تا آخرین لحظه، باور دارند پیروز می‌شوند.
اکنون ایران، «قهرمان بدون شکست» جهان آماده است تا باز هم درخشش خود را تکرار کند. تیمی که از دل خاموشی برخاست و به بلندترین قله‌ها رسید. قهرمانانی که به ما یاد دادند صدای قلب، رساتر از هر فریادی است.
ایران ایستاده، با ۴ جام قهرمانی در ویترین افتخاراتش، لبخندی آرام بر لب و دلی پر از امید. اینجا جایی است که شکوه در سکوت متولد می‌شود؛ جایی که یک تیم بی‌صدا، صدای تمام یک ملت شد.