وداع با مرد مقاوم

بردیا یادگاری: در جهان فوتبال هیچ چیز جاودانه نمی‌ماند. روزی می‌رسد که حتی پرتلاش‌ترین چهره‌ها نیز ناچارند کفش‌ها را بیاویزند یا پیراهن محبوب‌شان را به دیگری بسپارند. وحید امیری، بازیکنی که ۸ سال‌ به نماد جدیت، تعهد و پشتکار بدل شده بود، سرانجام با پرسپولیس به نقطه پایان رسید؛ پایانی که بیش از آنکه طبیعی به ‌نظر برسد، بوی بی‌مهری می‌داد.
او بازیکنی بود که از نخستین روز ورودش، میان هواداران پرسپولیس احترام و محبوبیت یافت. همان کسی که تنها مدت کوتاهی پیش‌تر، با یک فرار برق‌آسا و گلزنی برای تیمی دیگر، جام قهرمانی را از دست قرمزها ربوده بود و باعث رنجش طرفداران سرخ شده بود، در چشم به‌هم‌زدنی چهره‌ای دوست‌داشتنی در ورزشگاه آزادی شد. این دگردیسی عجیب نشان داد صداقت، فروتنی و سختکوشی تا چه اندازه در دل‌ها جا باز می‌کند.
* آغاز مسیری پرافتخار
کارنامه ورزشی امیری با ۱۲ جام داخلی، درخششی ویژه دارد. وقتی او همراه با علیرضا بیرانوند از نفت تهران به پرسپولیس پیوست، تیم برانکو ایوانکوویچ نیازمند چنین چهره‌هایی بود؛ فوتبالیست‌هایی آرام، مسؤولیت‌پذیر و پایبند به اصول حرفه‌ای. بیرانوند مسیر ستاره شدن را برگزید اما امیری ترجیح داد سرباز میدان باشد؛ قهرمانی که در سکوت، تیم را به جلو هل می‌داد.
هر دو از آکادمی‌ها و رده‌های پایه نفت به سطح اول فوتبال ایران رسیدند. امیری باتجربه‌تر بود و زودتر پایش به تیم ملی باز شد تا در پروژه نوسازی کارلوس کی‌روش برای جام‌جهانی ۲۰۱۸ نقش بگیرد. او به یکی از چهره‌های اصلی تیم ملی بدل شد.
* انتخاب سرنوشت‌ساز
پس از جام ملت‌های آسیای تلخ ۲۰۱۵ استرالیا، استقلال برای جذب امیری تمام توانش را به کار گرفت. حتی سرمربی وقت آبی‌ها در تمرین تیم ملی حاضر شد تا او را راضی کند اما امیری راه دیگری را برگزید و به پرسپولیس پیوست؛ انتخابی که او را به قلب تاریخ این باشگاه برد. همان فصل نخست به قهرمانی رسید؛ فصلی که ۶ گل ۳ امتیازی برای سرخ‌پوشان پایتخت به ثمر رساند و عامل اصلی کسب مقام اول در بین بازیکنان بود. سال بعد هم جام دیگری بالای سر برد. با آنکه رسانه‌ها اغلب توجه‌شان را به نام‌های پر زرق‌وبرق معطوف می‌کردند، امیری به‌واسطه اخلاق حرفه‌ای اعتماد برانکو و حتی تحسین کی‌روش را نیز همزمان به دست آورد؛ چیزی که کمتر بازیکنی در فوتبال ایران تجربه کرده است.
* تجربه‌ای فراتر از مرزها
امیری یک فصل هم در ترکیه با پیراهن ترابوزان‌اسپور توپ زد. اگرچه حضورش در اروپا کوتاه بود اما بازگشت او به ایران نشانه‌ای داشت: او همه چیز را برای پرسپولیس می‌خواست. دوران او با این تیم مملو از جام‌ها و البته حسرت قهرمانی آسیا بود؛ رویایی که نزدیک بود اما هرگز بدان دست نیافت.
در عرصه ملی، خاطره‌ها از او فراوان است؛ از بازی‌های پرفشار مقدماتی جام‌جهانی گرفته تا رقابت‌های آسیایی. با این حال، تقلیل نام او به یک صحنه تاریخی ـ عبور توپ از بین پاهای جرارد پیکه ـ انصاف نیست. ارزش امیری بیش از یک لحظه است؛ او جنگندگی و شجاعت را به نمایش گذاشت.
* رابطه با مربیان تیم ملی
شاید صمیمانه‌ترین پیوند او با دراگان اسکوچیچ رقم خورد؛ سرمربی‌ای که باور داشت اگر ۱۱ بازیکن مانند امیری داشته باشد، تیمش شکست‌ناپذیر می‌شود. همان اسکوچیچ در آغاز فصل نقل‌وانتقالات امسال آغوشش را به روی شاگرد قدیمی گشود. با این حال، پرسپولیس امیری را بازگرداند ولی چند ماه بعد تصمیم باشگاه با نظر سرمربی‌اش تغییر کرد و وی در لیست مازاد قرار گرفت؛ تصمیمی که نه برای بازیکن خوشایند بود، نه
* هواداران.
این پایان، در شأن بازیکنی نبود که ۸ سال با جان و دل برای تیم جنگید. او می‌توانست با احترام و شکوه بیشتری بدرود بگوید. با این حال، امیری حتی در پیام خداحافظی‌اش از کینه‌توزی پرهیز کرد؛ تنها اندکی بغض میان سطورش پیدا بود.
* بازیکن همه‌کاره
یکی از ویژگی‌های امیری، انعطاف تاکتیکی اوست. در پرسپولیس ابتدا به عنوان هافبک چپ به میدان رفت، فصل بعد مهاجم شد، سپس در پست‌های مختلف مانند هافبک راست، دفاع چپ، دفاع وسط و حتی میانه میدان بازی کرد. کمتر فوتبالیستی اینچنین چندوجهی و همواره آماده بوده است.
او زندگی‌ای سالم دارد، در تمرین وسواس زیادی به خرج می‌دهد و هرگز اجازه نمی‌دهد شایعات یا حاشیه‌ها مسیر حرفه‌ای‌اش را خدشه‌دار کند. در واقع، اگر به شاخص‌های اخلاقی و فنی او نمره‌ای داده می‌شد، همواره بالاتر از ۲۰ است.
* نقش حیاتی در قهرمانی‌ها
غیر از قهرمانی نخست که با تک‌گل‌های ۳ امتیازی، عامل اول قهرمانی سرخ‌ها در لیگ برتر پس از ۹ سال شد، بازگشت امیری از مصدومیت در مقطع حساسی از فصل بیست و سوم، نقطه عطفی در راه هفتمین قهرمانی پرسپولیس در ۸ سال شد. او در دیدار با استقلال خوزستان ناجی تیم شد و در بازی‌ها برابر شمس‌آذر و مس رفسنجان با گل و پاس گل، سرنوشت جام را تغییر داد. شاید اگر یک فصل زودتر به پرسپولیس آمده بود، تعداد جام‌های امیری و پرسپولیس حتی بیشتر هم می‌شد.
* بدرود با احترام
وقتی پست خداحافظی او منتشر شد، نخستین واکنش از سوی سردار دورسون، مهاجم ترک‌ نیم‌فصل قبل پرسپولیس بود. او یک واژه برای توصیف امیری انتخاب کرد: «افسانه». واژه‌ای که هم دقیق بود و هم بجا اما حقیقت تلخ این است: چنین چهره‌ای سزاوار خداحافظی بهتر و محترمانه‌تری بود.
هیچ‌کس نمی‌تواند زمان را متوقف کند اما می‌توان به گذشته نگاه کرد و لبخند زد؛ به بازیکنی که نه‌تنها در زمین، بلکه در خارج از آن نیز الگوی فروتنی و تعهد بود. خاطرات وحید امیری همچنان در ذهن هواداران باقی خواهد ماند؛ تصویری از شوالیه‌ای بی‌ادعا که در هر شرایطی میدان را برای تیمش فتح می‌کرد.
وحید امیری را می‌توان در ۲ کلمه خلاصه کرد: «قهرمان بی‌هیاهو». او نه‌تنها ۱۲ جام به ویترین پرسپولیس افزود، بلکه با اخلاق و روحیه جنگندگی‌اش نسلی از بازیکنان جوان را تحت‌ تأثیر قرار داد. گرچه وداع او با پرسپولیس تلخ و ناگهانی بود اما یاد و نامش در تاریخ باشگاه و فوتبال ایران جاودانه می‌ماند.
امروز می‌توان با صدایی رسا گفت: امیری، آخرین سوارکار! شما مردی هستی که هرگز جای خالی‌ات پر نخواهد شد.