جفت پوچ

عبدالله دارابی: درحالی که انتظار می‌رفت استقلال حداقل با کسب تساوی ورزشگاه زعبیل امارات را ترک کند اما این تیم در نخستین بازی خود در لیگ آسیا، سنگین‌ترین شکست تاریخ خود را تجربه کرد؛ شکستی که در دل خود نکته‌های فراوانی دارد. یکی از اصلی‌ترین و مهم‌ترین نکات این باخت دور از انتظار و پیروزی پرگل حریف اماراتی را می‌توان چنین عنوان کرد: لوئیز کاسترو سرمربی الوصل، استقلال را بهتر از ریکاردو ساپینتو می‌شناخت!
گل‌های اول و دوم الوصل، در حالی ‌که بازی این تیم تا آن لحظه (دقیقه دوازدهم)، چندان برتری محسوسی نسبت به نماینده کشورمان نداشت یا به عبارت صحیح‌تر روند بازی بهترشان انسجام خود را نیافته بود، علاوه بر همان شناخت بهتر کاسترو حاصل ضعف‌ها و اشتباهات دفاعی آبی‌پوشان بود تا از ۲ شوت حریف در ۱۲ دقیقه، ۲ گل در دروازه استقلال بروید! در گل اول، عدم پرس درست رامین رضاییان روی بازیکن صاحب توپ حریف باعث سانتر البته نه‌چندان خطرناک وی شد، دفع بد آرمین سهرابیان فرصت شوتزنی را نصیب فابیو لیما و گلزنی وی کرد. در گل دوم استفاده از فضای پشت گودرزی و سپس سانتری دیگر با دفع اشتباه آقاسی همراه شد تا نیکولاس خیمنز بدون مزاحمت توپ را کنترل کند و با شوتی دیگر، آدان را برای دومین بار تسلیم کند. در هر ۲ گل علاوه بر دفع مبتدیانه مدافعان میانی، نبود بازیکنی برای جمع کردن توپ سوم باعث گلزنی حریف شد (گل اول ذوب‌آهن و تک گل استقلال خوزستان نیز بر اثر چنین غفلتی وارد دروازه استقلال شده بود).
پس از این ۲ گل، الوصل بازی خود را به روانی هرچه تمام‌تر در خطوط سه‌گانه به استقلال دیکته کرد و عجبا که هیچ تدبیری نیز برای مقابله با آن از سوی ساپینتو اندیشیده نشد!
در گل‌های سوم، چهارم (پنالتی) و هفتم الوصل، حریف با پاس‌های تودر در عمق و منافذ دفاعی استقلال به گل و پنالتی منجر به گلش رسید، حتی در گل هفتم، پاس عمقی حریف از نیمه زمین خودشان در نیمه قوس میانی متعلق به زمین استقلال به جونیور رسید، فقط متراژ پاس را محاسبه کنید که سالم و بدون مزاحمت به بازیکن هدف رسید!!
در گل پنجم نیز کاپیتان الوصل در سمت چپ  استقلال از میانه زمین این تیم با توپ و فارغ از مزاحمت بازیکنان استقلال حرکت کرد و در یک‌سوم دفاعی این تیم ابوالفضل زمانی را به راحتی کنار گذاشت و از گوشه عرضی ۱۸ قدم استقلال توپ را به جونیور پشت خط ۶ قدم رساند تا این مهاجم در حضور ۳ بازیکن استقلال و بدون یارگیری آنها دروازه آدان را باز کند.
در گل ششم زردپوشان اماراتی نیز سفیان بوفتینی که دقایقی قبل‌تر روی ارسال کرنر با ضربه سر از درون ۶ قدم دیرک افقی دروازه آدان را لرزانده بود، روی سانتر لیما و از همان نقطه با سر دروازه آبی‌پوشان را باز کرد. روی گل‌های ششم و هفتم الوصلی‌ها، ضعف‌های فردی موسی جمپو (بازیکن گران‌قیمت استقلال) نقش مهمی داشت؛ در گل ششم، او یارگیر مستقیم بوفتینی بود ولی هنگام پرش سفیان، خودش را خم کرد تا بازیکن حریف راحت‌تر کارش را انجام دهد! دقیقه ۹۰ نیز او توپ را که اتفاقا نخستین لمس توپش پس از حضور در میدان بود در خط عرضی ۱۸ قدم حریف به راحتی لو داد تا الوصلی‌ها پس از گرفتن توپ وی با ۲ پاس از زمین خود، جونیور را در زمین استقلال صاحب توپ کنند تا او هفتمین گل تیمش را بزند!
در این بازی تمام بازیکنان استقلال عملکرد بسیار ضعیفی از نظر فردی و تیمی داشتند؛ از آدان ۳۸ ساله گرفته که در ۵ بازی ۱۳ گل(!) دریافت کرده و فعلا معلوم نشده است چه مزیتی بر حسینی کنارگذاشته‌شده دارد تا آقاسی و سهرابیان که در زمره ضعیف‌ترین بازیکنان استقلال در این بازی‌ها بوده‌اند؛ ۲ دفاع وسطی که هرگز مدافعان شش‌دانگی برای آبی‌پوشان نبوده‌اند، هم آرمین طی سال‌ها حضور در این تیم و هم عارف در ۲ بازه حضورش در استقلال؛ چه زمان سرمربیگری مجیدی و چه تا اینجای حضور مجددش! از رامین رضاییان و آسانی که انگار گل کوچک بازی می‌کرد، گرفته تا سایر خارجی‌هایی که فعلا فقط اسم‌شان لیست استقلال را اشغال کرده است و اگر هت تریکی هم می‌کنند فقط برای تیم ملی کشورشان است!
در این میان سرمربی تیم، ساپینتو نیز مقصر است، اویی که نه از بازی‌های قبلی استقلال درس گرفته است، نه آنالیز درستی از حریف اماراتی داشت، نه ترکیب و سیستم صحیحی روانه میدان کرد و نه هیچ تصمیم قابلی در طول بازی گرفت! البته قصور مدیریت هم در وقوع این نتایج، به جای خود!
استقلال به معنای واقعی، ضعیف در دفاع و بی‌زور در حمله بود ولی در سوی مقابل حریف اماراتی در کلیه خطوط منظم و هماهنگ و مسلط در چرخش و تملک توپ بود. تعریض و تعویض بازی را به موقع و با مهارت انجام داد و در ارسال‌های طولی و پاس‌های نفوذ کوتاه و بلند کم نقص عمل کرد.
پرسینگ را بخوبی در نقاط مختلف انجام داد و برتری‌های عددی را بخوبی در نقاط مختلف زمین ایجاد کرد. یقینا با آنالیز، نقاط ضعف فردی و تیمی استقلال را بخوبی شناخته بود و با اتکا بدین اصول، سنگین‌ترین شکست تاریخ این تیم را رقم زد.
استقلال، تیمی که سال گذشته در لیگ نخبگان آسیا و در اوج بحران‌ها تنها تیمی بود که موفق شد از الاهلی عربستان (قهرمان آن رقابت‌ها)  آن هم در خانه حریف امتیاز بگیرد و تیم‌های الهلال و النصر نتوانستند چنین شکست سهمگینی را به آن تیم پربحران تحمیل کنند، در لیگ سطح ۲ و با حضور بازیکنان میلیاردی و ستاره‌های سرشناس خارجی‌اش که به زعم مدیرانش(!) بهترین استقلال تاریخ است متحمل چنین شکست فاجعه باری می‌شود!
ریشه این شکست سنگین را باید در پروسه تصمیمات و انتخابات مدیریتی و فنی و عملکرد آبی‌پوشان بویژه در بازی با ذوب‌آهن و استقلال خوزستان جست‌وجو کرد.