نفس میان توفان

باربد بهراد: در فوتبال ایران، هیچ صندلی‌ای به‌ اندازه‌ نیمکت سرخابی‌ها لرزان نیست. تنها کافی است طی یکی دو هفته چند امتیاز از دست برود تا توفان نقد و فریاد از سکوها برخیزد اما این بار، در همان ابتدای فصلی پرابهام، هر ۲ نیمکت بزرگ پایتخت - استقلال و پرسپولیس - ناآرام‌تر از همیشه‌اند. هرچند ریکاردو ساپینتو و وحید هاشمیان هنوز در میدانند؛ با چهره‌هایی خسته اما چشم‌هایی امیدوار.۶ هفته از لیگ گذشته و هر ۲ تیم از آن برق آغاز فصل دور شده‌اند. استقلال در بازی‌های آسانی که باید می‌برد، لغزیده و پرسپولیس که تقریبا تمام بازی‌هایش را در تهران برگزار کرده، هنوز راه خودش را پیدا نکرده. با این حال، جدول مسابقات تصویری پیچیده‌تر از ناامیدی نشان می‌دهد؛ اختلاف با صدر کم است، آنقدر که یک پیروزی می‌تواند همه‌ چیز را زیر و رو کند. ۴ تیم با ۹ امتیاز در بالا ایستاده‌اند و پشت‌سرشان، سرخابی‌ها با ۸ و ۷ امتیاز نفس می‌کشند. شاید این بار خوش‌اقبالی، کمربند نجات ۲ سرمربی باشد.
در فضای پرتنش رسانه‌ای، بسیاری انتظار داشتند پیش از تعطیلات فیفادی، لااقل یک نیمکت خالی شود اما برخلاف موج شایعات، هیچ تغییری رخ نداد. مدیران هر ۲ باشگاه، به‌ جای تصمیم‌های احساسی، راه صبر را برگزیدند. آنها بخوبی می‌دانند در این جدول فشرده، برکناری سرمربی یعنی آغاز بحرانی تازه. فعلاً از نگاه آنها، زمان، بهترین یار این دو است. در روزهایی که تمرینات به‌ خاطر تقویم فیفا تعطیل شده، ۲ تیم بزرگ پایتخت به بازسازی روحی و فنی بازیکنان‌شان فکر می‌کنند. این فرصت کوتاه، برای ساپینتو و هاشمیان حکم استراحت ندارد؛ فرصتی است برای بازسازی اعتماد، احیای انگیزه و یافتن راهی برای بازگشت. هر دو در مصاحبه‌های اخیرشان به ‌روشنی نشان داده‌اند هنوز ایمان دارند - به خودشان، به تیم‌شان و به هوادارانی که حتی با وجود خشم، حامی‌شان هستند-؛ برای وحید هاشمیان، این چالش رنگی از آشنایی دارد. او مدتی در همین باشگاه بازی کرده، بارها طعم فشار را چشیده و حالا از درون پرسپولیس را بهتر از هر کسی می‌شناسد. شاید همین شناخت، بزرگ‌ترین سرمایه‌اش باشد. تیم او هنوز ناهماهنگ است اما در لابه‌لای بازی‌ها نشانه‌هایی از بازگشت دیده می‌شود: بازیکنانی که آرام‌تر پاس می‌دهند، خطوطی که بتدریج نزدیک‌تر می‌شوند و نیمکتی که دیگر سرد نیست. در سوی دیگر، ریکاردو ساپینتو روزهای متفاوتی را می‌گذراند. محرومیت‌های انضباطی‌اش باعث شده چند هفته‌ای دور از زمین باشد اما آتش درون او هنوز خاموش نشده. مربی پرتغالی که به هیجانش شهره است، حالا سعی دارد همان انرژی را به‌ جای عصبانیت، به تمرکز تبدیل کند. استقلال او در این فصل هنوز شکل واقعی خودش را پیدا نکرده اما کسی تردید ندارد وقتی ساپینتو به نیمکت برگردد، تیمش با چهره‌ای تازه ظاهر خواهد شد. اما مساله فقط فنی نیست. فوتبال ایران همیشه میان احساس و منطق در نوسان است. فشار هوادار می‌تواند مدیران را به تصمیم‌هایی شتاب‌زده وادارد. با این‌ حال، فعلاً مدیران هر ۲ باشگاه با احتیاط گام برمی‌دارند و می‌دانند هر تغییر، هزینه‌ای دارد؛ از قراردادهای فسخ‌شده گرفته تا بحران روانی در رختکن. آنها ترجیح داده‌اند این بار، به جای حذف و جایگزینی، به «اصلاح» فکر کنند. در شبکه‌های اجتماعی، شایعاتی رنگارنگ درباره‌ جانشینان احتمالی ۲ سرمربی منتشر شده اما در ساختمان‌های سرخ و آبی تهران، سکوت حاکم است. نه گفت‌وگویی رسمی در جریان است و نه جلسه‌ای اضطراری. خواسته‌ مدیران از مربیان‌شان روشن است: بازسازی ذهن بازیکنان و آماده‌سازی برای بازگشت به مسیر قهرمانی. این تعطیلات فیفادی برای هر ۲ تیم حکم فرصت طلایی را دارد. استقلال به دنبال ترمیم خط دفاع و بازگرداندن طراوت هجومی‌اش است، پرسپولیس هم در پی بازسازی ذهنی بازیکنان و برگرداندن آرامش به ترکیب. هر دو سرمربی به‌خوبی می‌دانند هفته‌ هفتم، نقطه‌ عطف فصل است: یا بازگشت باشکوه یا شروع سقوط آرام. با همه‌ انتقادها و زمزمه‌های نارضایتی، فعلاً نیمکت‌ها امنند. نه مدیران تمایلی به تغییر دارند، نه جایگزینی جدی در افق دیده می‌شود. این یعنی آخرین فرصت برای ۲ مردی که در ۲ سوی پایتخت ایستاده‌اند؛ مردانی که شاید در ظاهر و زبان از ۲ جهان متفاوت باشند اما در اضطراب و امید، هم‌سرنوشتند.
فصل هنوز جوان است. امتیازها نزدیک، جدول فشرده و هواداران بی‌قرار. اگر هاشمیان بتواند نظم و شناختش را به انسجام تبدیل کند و ساپینتو هیجانش را به آرامش، شاید دوباره پایتخت بر مدار قهرمانی بچرخد. در غیر این صورت، توفانی که فعلاً در سکوت است، ممکن است در هفته‌های آینده نیمکت‌ها را یکی‌یکی بلرزاند.
اما فعلاً، در پایان این تعطیلات، استقلال و پرسپولیس ۲ نقطه‌ مشترک دارند: سرمربیان‌شان همچنان ایستاده‌اند و امید هنوز زنده است.