وزنه‌برداران ایرانی بار دیگر بر بام جهان ایستادند. در حالی که هیچ یک از ملی‌پوشان موفق به کسب طلای مجموع نشدند اما تیم ملی ایران در رقابت‌های جهانی نروژ با امتیازاتی چشمگیر، تاج قهرمانی بر سر گذاشت. قهرمانی‌ای که نه با برق مدال‌های طلا، بلکه با انسجام، همدلی و ظهور چهره‌های تازه‌نفس به دست آمد.
هدایت این تیم بر عهده بهداد سلیمی بود؛ قهرمانی که روزی خود در همین میدان‌ها رکوردها را درهم شکسته بود و اکنون از کنار تخته با صلابتی پدرانه شاگردانش را راهبری می‌کرد. ترکیب 8 نفره او با پشتوانه افرادی نام‌آشنا همچون سجاد انوشیروانی و حسین رضازاده، یادآور دوران طلایی وزنه‌برداری کشور بود.
اما داستان این قهرمانی فقط به تجربه‌ها محدود نمی‌شد. نسل جدیدی از قهرمانان در نروژ متولد شدند؛ جوانانی که چشم جهانیان را خیره کردند. در میان آنان، علیرضا معینی در دسته ۹۴ کیلوگرم با درخشش در حرکات یک‌ضرب و دوضرب و کسب یک طلا و یک نقره، چهره روز مسابقات بود. اندکی بالاتر، علیرضا نصیری در دسته ۱۱۰ کیلوگرم با 2 نقره دیگر، جایگاه ایران را تثبیت کرد و نامش را در دفتر آینده وزنه‌برداری ثبت نمود. آنان 2 ستاره نوظهورند که بوی قهرمانی‌های بزرگ آینده، از حرکات‌شان به مشام می‌رسد.
در مقابل، شب پایانی مسابقات برای ایران چندان خوش‌یمن نبود. همه نگاه‌ها به علی داوودی دوخته شده بود؛ وزنه‌برداری که سال‌هاست امید اصلی سنگین‌وزن‌ها محسوب می‌شود اما روز، روز او نبود؛ بدنش یاری نکرد و با وجود تلاش بسیار، تنها برنز حرکت یک‌ضرب را به دست آورد. ناکامی داوودی البته از درخشش تیم چیزی کم نکرد، زیرا قهرمانی این بار نه بر شانه یک نفر که بر دوش یک تیم استوار بود.
با پایان مسابقات، جدول امتیازات نشان داد ایران با ۳۸۷ امتیاز صدرنشین است و پس از 8 سال، دوباره نام خود را بالاتر از قدرت‌های بزرگ وزنه‌برداری جهان قرار داده است. آخرین بار سال ۲۰۱۷ در آمریکا چنین افتخاری رقم خورده بود؛ زمانی که خود سلیمی هنوز لباس تیم ملی را بر تن داشت. اکنون همان قهرمان از کنار تخته، به شاگردانش آموخته است چگونه با صبر، تمرکز و ایمان، سنگین‌ترین وزنه‌ها را از زمین جدا کنند.
کارنامه این مسابقات چهره‌ای روشن از آینده ارائه داد: عبدالله بیرانوند در ۷۹ کیلوگرم نهم شد، ایلیا صالحی‌پور در ۸۸ کیلوگرم ششم، معینی و عالیپور در ۹۴ کیلوگرم هر 2 درخشان ظاهر شدند، نصیری نایب‌قهرمان شد و ابوالفضل زارع و آیت شریفی تجربه‌اندوزی کردند.
قهرمانی تازه، پیامی روشن دارد: در ورزش ایران نسلی در حال رویش است که حتی بدون طلای مجموع، می‌تواند تیمی را بر قله جهان بنشاند. شاید مدال‌ها کمتر برق بزنند اما درخشش اتحاد، از هر طلایی ماندگارتر است.
* غرش شیر جوان بر تخته
در سرمای نروژ، آنجا که مه بر زمین می‌نشیند و نور چراغ‌ها مثل نفس‌های بخارآلود در هوا می‌رقصد، جوانی از ایران پای بر تخته‌ای گذاشت که صدای آن در تاریخ وزنه‌برداری پیچید. علیرضا نصیری، پسر ۱۹ ساله و بلندپرواز وزن ۱۱۰ کیلوگرم، آمده بود تا سنگینی آهن را با اراده‌اش جابه‌جا کند، نه فقط برای مدال که برای اثباتِ خود و نسلی که دیگر به آسانی تسلیم نمی‌شود.
روز جمعه مسابقات جهانی در شهر فُرده، در سالنی پر از هیاهو آغاز شد. نام‌ها بزرگ بودند، وزنه‌ها سنگین و نگاه‌ها همه به تخته دوخته. نصیری اما در نخستین آزمون، زمین خورد. وزنه ۱۸۳ کیلوگرمی مثل کوهی نافرمان از دستانش گریخت. بار دوم هم همین اتفاق افتاد؛ اضطراب مثل موجی از درون او بالا آمد، شانه‌هایش لرزید، نگاهش به زمین دوخته شد. شاید آن لحظه بسیاری باور کردند پرونده او بسته شد اما در گوشه سالن، بهداد سلیمی، مردی که خود روزی قهرمان جهان و المپیک بود، زیر لب گفت: «یک کیلو بیشتر، فقط یک کیلو تا دوباره برخیزد».
و چنین شد. نصیری، با وزنه ۱۸۴ کیلویی، بازگشت. گویی نه برابر آهن، بلکه برابر گذشته‌اش ایستاده بود. این بار لبخند نزد، فریاد نزد، فقط بلند شد و بالا برد؛ آرام، استوار و کامل. وزنه‌ای که بر زمین ماند، شکست را پاک کرد و مسیر تازه‌ای گشود.
* آغاز دوباره از نقطه شکست
در میان تشویق پراکنده تماشاگران، نصیری هنوز در حال نبرد با ذهنش بود. در حرکت یک‌ضرب، عنوان هفتم مسابقات به او رسید. نه درخشان اما نجات‌بخش. در گوشه‌ای دیگر از سالن، ابوالفضل زارع، دیگر وزنه‌بردار ایرانی، در گروه B کار خود را با رکورد ۱۷۶ در یک‌ضرب و ۲۱۰ در دوضرب تمام کرد. نتیجه‌اش مجموع ۳۸۶ کیلوگرم
و رتبه یازدهم شد؛ تلاشی ارزشمند اما دور از سکو.
در سوی دیگر، اکبر ژورائف ازبک، همان چهره پرهیاهو، وزنه ۱۹۶ کیلو را چون پر بلند کرد و رکورد دنیا را جابه‌جا کرد. مدال طلا برای او بود اما سالن، در انتظار اتفاقی دیگر بود؛ اتفاقی از نوع ایرانی.
* صعود در دوضرب
وقتی نوبت دوضرب رسید، نصیری دیگر آن جوان مرددِ آغاز نبود. گویی شکست‌های ابتدایی، انگیزه تازه‌ای در جانش دمیده بود. نخستین حرکتش با وزنه ۲۱۸ کیلوگرم بی‌نقص بود؛ ضربه‌ای دقیق و پرصلابت. در دومین حرکت، وزنه ۲۲۴ کیلوگرمی را مهار کرد، آن هم در حالی که عضلاتش از فریاد می‌لرزیدند. نفس‌ها در سالن حبس شد؛ همه می‌دانستند او در حال نزدیک شدن به مرز رکورد جوانان جهان است.
سومین حرکت، لحظه سرنوشت بود. وزنه ۲۳۱ کیلوگرمی، رقمی که حتی در میان قهرمانان باسابقه، ترس می‌کارد. نصیری چند ثانیه چشمانش را بست و وقتی بازشان کرد، چهره‌اش آرام بود. صدای برخورد کفش‌هایش با تخته، لحظه‌ای سالن را ساکت کرد. او نفسش را حبس کرد، وزنه را بالا کشید، تعادلش را یافت و ناگهان فریاد زد. صدای سوت داور آمد: ۳ چراغ سفید. سالن منفجر شد. رکورد جوانان جهان شکست!
* ۲ مدال نقره و یک تاریخ تازه
با ثبت رکوردهای ۱۸۴ در یک‌ضرب، ۲۳۱ در دوضرب و مجموع ۴۱۵ کیلوگرم، نصیری در جایگاه دوم دنیا ایستاد. مدال نقره دوضرب و نقره مجموع را از آن خود کرد و رکورد جهانی جوانان را به نام ایران نوشت.
برای او، این ۲ نقره از طلا درخشان‌تر است، چرا که مسیرش از اعماق ناامیدی شروع شد. بهداد سلیمی بعد از پایان مسابقه گفت: «این پسر، در عرض چند دقیقه از مرز شکست، وارد تاریخ شد». جمله‌ای که شاید خلاصه تمام داستان نصیری بود.
* فراتر از مدال
ورزش قهرمانی، گاهی فقط به عددها مربوط نیست. نصیری در شامگاه جمعه، به نسل تازه‌ای از ورزشکاران ایرانی نشان داد «بازگشت» خود بزرگ‌ترین پیروزی است. شاید در برگه نتایج، نام ژورائف در بالای جدول باشد اما در ذهن هواداران، این نصیری بود که قهرمان شد؛ قهرمانِ مقاومتی که از دل فروپاشی برخاست.
نروژ شاهد لحظه‌ای بود که یک جوان ایرانی، با فریاد و اشک، تاریخ را لمس کرد. تخته وزنه‌برداری، آرام‌آرام زیر پایش لرزید ولی صدای او در میان طنین تشویق‌ها گم نشد. آن لحظه، نه فقط رکورد جوانان جهان که دیوار ترس در وجود یک قهرمان شکست.
حضور نصیری با پرچم حضرت اباالفضل(ع) روی تخته
درفش آزادگی
علیرضا نصیری، وزنه‌بردار ۱۹ ساله تیم ملی ایران، شامگاه پنجشنبه در رقابت‌های قهرمانی جهان خوش درخشید و با کسب ۲ مدال نقره، یکی در حرکت دوضرب و دیگری در مجموع، نه‌تنها عنوان نایب‌قهرمانی جهان را از آن خود کرد، بلکه ایران را امیدوار کرد یک رضازاده دیگر در حال پرورش است تا در سال‌های آینده برای کشورمان افتخارآفرینی‌های بیشتری کند. این جوان خوش‌آتیه در دسته ۱۱۰ کیلوگرم، در حالی که در حرکت یک‌ضرب از کسب مدال بازمانده بود، در دوضرب با مهار وزنه ۲۳۱ کیلوگرمی درخشید و رکورد جوانان جهان را شکست. مجموع رکورد ۴۱۵ کیلوگرم او نیز برایش مدال نقره دوم و عنوان نایب‌قهرمانی را به ارمغان آورد.
نصیری پس از ثبت این موفقیت بزرگ، با پرچمی منقش به نام حضرت اباالفضل‌العباس(ع) روی تخته رفت و صحنه‌ای معنوی و غرورآفرین خلق کرد. این اقدام نمادین، بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی داشت و بسیاری از علاقه‌مندان ورزش آن را نشانه‌ای از تعلق فرهنگی او دانستند.
در حالی که تیم‌ملی وزنه‌برداری ایران با ترکیبی جوان و پرانرژی در رقابت‌های جهانی حضور یافته، درخشش نصیری را می‌توان نمادی از آغاز دورانی تازه در این رشته دانست؛ دورانی که قهرمانان نسل جدید با پشتکار و اعتقاد، پرچم ایران را بار دیگر در میادین جهانی برافراشته می‌کنند.