علی دارایی: منهای بازی‌های دیروز و امروز، ۶ هفته از آغاز فصل جدید گذشته و برخلاف سنت هر سال، هنوز هیچ کس از نیمکت پایین نیفتاده است.
لیگ برتر ایران که همیشه پیش از رسیدن به هفته پنجم - ششم شاهد نخستین قربانیان فصل بود، حالا به شکلی عجیب در سکوت و ثباتی بی‌سابقه پیش می‌رود. برای نخستین بار در ۸ سال گذشته، همه مربیان شروع فصل هنوز بر سر کارند، بی‌آنکه استعفایی نوشته یا حکم اخراجی امضا شده باشد.
در سال‌های اخیر، هر هفته لیگ شبیه بازی دومینو بود؛ کافی بود یکی سقوط کند تا بقیه نیمکت‌ها هم بلرزند اما این‌بار ورق برگشته. استقلال با تساوی‌هایش، پرسپولیس با تردیدهایش و سپاهان با نوساناتش، همگی هنوز مربیان خود را نگه داشته‌اند. زمزمه اخراج در محافل ورزشی پیچیده اما تا امروز هیچ مدیری دست به ماشه نبرده
است.
* حافظه‌ای پر از برکناری
مرور گذشته، تصویر متفاوتی نشان می‌دهد. فقط کافی است نگاهی به ۸ فصل اخیر بیندازیم تا عمق این تفاوت را درک کنیم.
فصل قبل، پیش از رسیدن به هفته ششم، ۲ تیم طعم تغییر را چشیدند: استقلال با تصمیمی ناگهانی نیمکتش را لرزاند و خیبر خرم‌آباد هم مربی‌اش را از دست داد.
یک سال قبل‌تر، علیرضا منصوریان در سومین هفته رقابت‌ها با فولاد خداحافظی کرد. در لیگ بیست‌ودوم، صنعت نفت آبادان در هفته ششم حکم عزل رضا پرکاس را صادر کرد.
در لیگ بیست‌ویکم، رکوردشکنی در ناپایداری رقم خورد؛ ۳ تیم در ۴ هفته اول مربی عوض کردند. مهاجری، ویسی و فیروز کریمی همگی قربانی نتایج ابتدایی شدند.
به عقب‌تر که برگردیم، فصول نوزدهم و بیستم هم پر از نام‌هایی است که نیمکت را زودتر از موعد ترک کردند. از منصوریان گرفته تا بگوویچ، از عبدالله ویسی تا خداداد عزیزی همه این چهره‌ها قربانی صبرِ کم مدیران شدند.
* چهره متفاوت لیگ ۲۵
اما امسال، داستان دیگری در جریان است. لیگ بیست‌وپنجم نه با جنجال آغاز شد، نه با شوک استعفا. با گذشت ۲ فیفادی و چند توقف ملی، هنوز تمام تیم‌ها با همان کادر فنی اولیه به مسیر ادامه می‌دهند. انگار مدیران برای نخستین بار تصمیم گرفته‌اند به مربیان‌شان زمان بدهند.
درون باشگاه‌ها کمتر صدای نارضایتی شنیده می‌شود و حتی در تیم‌هایی که نتیجه نگرفته‌اند، بیشتر از برکناری، از «اصلاح و صبر» سخن گفته می‌شود. این یعنی نوعی تغییر رفتار در سطح مدیریت ورزشی؛ تغییری که شاید محصول تجربه تلخ سال‌های گذشته باشد؛ جایی که تعویض‌های شتاب‌زده نه‌تنها مشکل را حل نکرد، بلکه بحران را عمیق‌تر کرد.
* ثبات یا آرامش قبل از توفان؟
با این همه، کارشناسان هشدار می‌دهند آرامش فعلی می‌تواند از نوع آرامش قبل از توفان باشد. هفته هفتم در فوتبال ایران همیشه مرز صبر و تصمیم است. فیفادی اخیر فرصت اندیشه را فراهم کرد اما نتایج بعدی ممکن است همه چیز را تغییر دهد. تیم‌هایی که به امید بازسازی از تعطیلات بازگشته‌اند، حالا با فشار افکار عمومی روبه‌رو خواهند شد؛ بویژه آنهایی که هنوز در نیمه پایین جدولند.
برای مدیران، ادامه ناکامی بعد از این نقطه یعنی از دست دادن کنترل افکار عمومی هواداران. آنها خوب می‌دانند یک شکست یا حتی مساوی دیگر می‌تواند صدای سکوها را به اعتراض تبدیل کند. بنابراین شاید نخستین اخراجی فصل در همین هفته هفتم رقم بخورد؛ نقطه‌ای که معمولاً پرده تغییرات را بالا می‌برد.
* نگاهی از زاویه دیگر
از زاویه‌ای خوش‌بینانه، شاید این ثبات نشانه رشد فوتبال حرفه‌ای باشد. مربیان جوان‌تری روی نیمکت‌ها نشسته‌اند، قراردادها حرفه‌ای‌تر بسته شده و مدیران یاد گرفته‌اند پروژه‌های فنی را در بازه بلندمدت ارزیابی کنند. نیمی از تیم‌های لیگ، پیش از آغاز فصل، کادر فنی خود را تغییر دادند. پس شاید دلیل آرامش فعلی، نه رضایت مطلق از عملکردها، بلکه نتیجه خانه‌تکانی تابستانی باشد؛ تیم‌ها تازه در حال شناخت خودند و کسی عجله‌ای برای برهم زدن چیدمان ندارد.
در هر صورت، فوتبال ایران هرگز قابل پیش‌بینی نیست. نیمکت‌ها همیشه زیر پای مربیان داغ است، حتی اگر فعلاً ظاهر آرامی داشته باشند. یک اشتباه داوری، یک گل در وقت‌های تلف‌شده یا یک مصاحبه بی‌موقع می‌تواند موجی بسازد که نیمکت‌ها را یکی‌یکی ببلعد.
هواداران فوتبال در ایران این چرخه را بخوبی می‌شناسند: وعده فرصت و ثبات، چند نتیجه بد، خشم سکوها و سپس حکم خداحافظی.
تا این لحظه، لیگ بیست‌وپنجم دریایی آرام بوده اما همه می‌دانند زیر این سطح براق، جریان‌های خطرناک پنهانند. فقط باید منتظر سوت آغاز هفته هفتم بود تا فهمید آیا این آرامش ادامه خواهد داشت یا نخستین موج، نخستین قربانی را از نیمکت کنار می‌گذارد. کسی چه می‌داند؟ شاید پایان همین هفته اخراج‌ها یا استعفاها شروع شود.
لیگ برتر بیست‌وپنجم فوتبال ایران همچنان بدون اخراج سرمربی پیش می‌رود
نیمکت‌های باثبات
ارسال نظر
پربیننده
تازه ها