عاقبت تلخ فلورنتینو پرز وطنی!

عبدالله دارابی: پرسپولیس در هفته هفتم لیگ مغلوب خیبر خرم‌آباد شد تا بحران سرخ‌پوشان به رنگ قرمز درآید. پس از این شکست رضا درویش، مدیرعامل پرسپولیس که چند ماهی است به خاطر سوءعملکردش مورد اعتراض شدید هواداران آن باشگاه قرار گرفته بود، بالاخره استعفا کرد.
رضا درویش ۳ سال و ۱۰ ماه بر صندلی مدیریت قرمزپوشان تکیه زد و از این حیث بیشترین مدت مدیریت این باشگاه در ادوار لیگ برتر را عهده‌دار بود. پرسپولیس در ۴۶ ماه مدیریت درویش ۲ قهرمانی لیگ، یک جام حذفی و یک سوپرجام را کسب کرد و با او فراز و نشیب‌های مختلفی را از سر گذراند. رضا درویش در منصب مدیریت قرمزپوشان پایتخت، هم اوج را تجربه کرد و هم حضیض را. هم از هواداران لقب فلورنتینو پرز (مدیرعامل رئال مادرید) را دریافت کرد و هم فریاد «حیا کن، رها کن» آنها را شنید و سرانجام در هفته هفتم لیگ جاری و در حالی ‌که تیمش فقط یک امتیاز بیشتر از تعداد بازی‌هایش کسب کرده (۷ بازی و ۸ امتیاز) و در رده دهم جدول قرار داشت، از سمتش کناره‌گیری کرد؛ استعفایی که اگر در پایان فصل قبل رخ می‌داد، چه بسا اوضاع خوشایندتری برای پرسپولیس و وجهه بهتری برای خود درویش به همراه داشت. وی اگرچه آن ایام هم در پی اعتراض‌های ممتد هواداران استعفا کرد ولی با نظر هیات مدیره باشگاه و تا پایان نقل و انتقالات ماندگار شد که پس از آن نیز خودش مصر بر ماندن بود تا به نوعی معلوم شود استعفایش صوری و برای تلطیف فضا بوده است! شاید او اینک بیش از هر زمان دیگری سایه برکناری را بر سر خویش احساس می‌کرد و لذا شخصا پیشدستی کرد! همان‌هایی که روزی به وی لقب پرز می‌دادند اکنون قویا معتقدند جام‌های پرسپولیس در زمان درویش، میراث عملکرد برانکو و ناکامی این باشگاه با وی به دلیل اتمام میراث سرمربی کروات است. در مدتی که اعتراض‌ها به عملکرد درویش در رسانه‌ها و روی سکوها افزایش یافت، رفتارها، گاف‌ها و نقاط تاریک مدیریتی وی نمود یافت و توجه بیشتری نسبت به قبل پیدا کرد و مسلما پس از استعفای او و در بررسی عملکردش، افزایش و هویدایی مضاعف‌تری خواهد یافت.
پایان مدیریت رضا درویش در پرسپولیس، پایان یکی دیگر از «مدیران هزینه» در فوتبال ما و به احتمال زیاد ظهور نمونه مشابه دیگری از آن خواهد بود! مدیرانی که پس از جلوس بر این صندلی‌های شهرت‌آورِ پرمنفعت، دودستی آن را می‌چسبند و پس از رفتن نیز تمام تلاش خود را برای بازپس‌گیری‌اش می‌کنند و در این میان، آنکه لطمه‌اش را می‌خورد، فوتبال بی‌زبانی است که حال و روز نامساعدتر از قبلش را مشاهده می‌کنیم!