هیچ‌جا وطن نمی‌شود

مهدی مرسلی: در یک چرخش قابل توجه و عبرت‌آموز، عاطفه احمدی، ملی‌پوش سابق اسکی کشورمان که سال ۱۴۰۱ در بحبوحه التهاب‌های اجتماعی از ایران خارج شد و به آلمان پناهنده شده بود، با انتشار متنی صریح در صفحه شخصی خود از بازگشت به ایران و پشیمانی از تصمیم گذشته‌اش خبر داد. او در نوشته‌اش تأکید کرد «ایران امن‌ترین جای دنیاست» و بازگشت به آغوش خانواده و سرزمینش را «بزرگ‌ترین آرامش» زندگی‌اش توصیف کرد. احمدی نوشت: «امروز بعد از 3 سال فهمیدم هیچ‌ جا مثل وطن نیست. تصمیمی که آن روزها گرفتم احساسی بود و تصور می‌کردم می‌توانم رؤیاهایم را در جایی دیگر دنبال کنم اما اشتباه کردم. برگشتم چون اینجا خانه من است».
این اعتراف صریح، تنها یک بازگشت ساده نیست؛ نمادی از موج پشیمانی افرادی است که در آن روزهای پرالتهاب، تحت تأثیر فضای احساسی و رسانه‌ای، تصمیم‌هایی شتاب‌زده گرفتند. همان‌طور که در ماه‌های گذشته هم چند بازیگر و چهره هنری مقیم آمریکا به‌طور علنی اعلام کردند خروج‌شان تصمیمی پرهزینه و غلط بوده و امروز با بیکاری، مشکلات اقامتی و فشارهای روانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، احمدی نیز اکنون از تجربه‌ای می‌گوید که برایش «درس بزرگی» بوده است.
در گزارش‌های رسمی نیز اشاره شده احمدی در مدت اقامت در آلمان نتوانست به آرزوهای ورزشی‌اش برسد و مسیر پیشرفت، آنگونه که تصور می‌کرد، برایش باز نشد. او اکنون با پذیرش اشتباه گذشته، مسیر تازه‌ای را انتخاب و تأکید کرده «به وطن و مردمش تعلق دارد». از سوی دیگر، مسؤولان ورزشی و دولتی نیز بارها اعلام کرده‌اند راه بازگشت برای همه کسانی که در آن روزها فریب خورده و به پرچم و کشور خود پشت کردند، باز است. این پیام روشن، باعث شده برخی چهره‌ها که از مشکلات زندگی در غرب یا از وعده‌های عملی‌نشده رسانه‌های برون‌مرزی خسته شده‌اند، بار دیگر به بازگشت فکر کنند.
بازگشت عاطفه احمدی، همراه با ابراز پشیمانی صریح، اکنون به یک نمونه عینی تبدیل شده است: اینکه بسیاری از تصمیمات در آن دوره نه از روی تحلیل و واقعیت، بلکه از روی احساسات و فشار رسانه‌ای اتخاذ شد؛ و امروز، پس از فروکش‌ هیجانات، واقعیت وطن و نیاز به هویت ملی بار دیگر خود را نشان می‌دهد.