هشدار لوپتگی
عبدالله دارابی: تیم ملی فوتبال ایران با ارائه یک بازی نه‌چندان خوب برابر میزبان خود تیم ملی قطر، شکست را پذیرا شد تا تنها خط تیره مقابل نام ایران در جدول رقابت‌ها پاک شود و همچنین فرصت رسیدن به رنکینگ یک آسیا (با توجه به شکست ژاپن از استرالیا) نیز از دست‌مان برود اما آنچه بیش از هر چیزی واجد التفات است بازی بد تیم ما در این دیدار بود. هرچند صعود تیم ایران به جام‌جهانی ۲۰۲۶ از قبل مسجل شده بود و تیم ملی هم ۶۰ دقیقه را با یک یار کمتر ادامه داد و تیم میزبان هم از داوری این دیدار سود برد و به لطف داور از ۱۰ نفره شدن گریخت ولی این نوع بازی نیز از سوی ملی‌پوشان ایرانی نمی‌تواند خالی از انتقاد باشد.
تیم ما در این بازی در خلق موقعیت توفیق چندانی نداشت و گلی نیز که از حریف دریافت کرد بسیار مبتدیانه و بر اثر اشتباهات فردی ۲ تن از مهره‌های ثابت تیم یعنی خلیل‌زاده و بیرانوند بود! پس از تک گل قطری‌ها نیز تیم ما برنامه محکم و موثری برای جبران نداشت. در حالی که مغانلو برای استفاده از ضربات سر به زمین فرستاده شد ولی جناح چپ تیم ملی در ارسال‌ها لنگ می‌زد، چراکه علی نعمتی توانایی و تبحر لازم برای نفوذ و سانتر کردن را ندارد و بهترین ارسالش نیز که ارسال کوتاهی بود با دستپاچگی و در فاصله زیاد از مهاجم هدف فرستاده شد. در عوض، جناح راست ما که در اختیار صالح حردانی بود و تخصص این کار را دارد و لزوما باید در این فاز بیشتر دیده می‌شد تغذیه درست و حسابی نشد تا مهاجمان ما بتوانند از سانترهایش بهره برند! شاید بهتر بود یک بازیکن سرعتی تکنیکی جای مغانلوی کم اثر در زمین حاضر می‌شد تا بتوان از قابلیت حرکات تکنیکی وی در یک سوم دفاعی و درون محوطه جریمه عنابی‌پوشان مثل افزایش شانس گرفتن خطا، ضربات ایستگاهی و پنالتی استفاده کرد.
این بازی هشداری جدی برای تیم ما و در راس آن سرمربی تیم، امیر قلعه‌نویی بود تا در فرصت منتهی به شروع جام‌جهانی در برخی تفکرات و باورهای خویش بازنگری جدی بنماید. قلعه‌نویی باید از مقاومت و سرسختی در برابر برخی تغییرات در افکار و ایده‌هایش که البته با توجه به شرایط سنی‌اش سخت هم است، دست بردارد. چه لزومی دارد وقتی بازیکن یا بازیکنانی مجموعه‌ای از اشتباهات را مرتکب می‌شوند که ضربه‌اش را تیم متحمل می‌شود و بعضا مانند ۲ بازی برابر قطر در جام ملت‌ها و همین بازی جبران نیز نمی‌شود، بر استفاده از آنها اصرار ورزیم یا حداقل تلنگری جدی بدان‌ها وارد نسازیم؟ آیا نمی‌شد در بازی با قطر و کره‌شمالی که تاثیری در صعود ما ندارند از سیدحسین حسینی - که به رغم شرایط نامطلوب تیمش در فصل گذشته، جزو بهترین دروازه‌بانان لیگ نخبگان به واسطه عملکرد فردی بود- یا سیدپیام نیازمند در درون دروازه استفاده کرد؟ آیا اینها نباید در شرایط بازی قرار گیرند که اگر مجددا اتفاقی چون بازی با انگلیس برای سنگربان شماره یک تیم ملی رخ داد، نگرانی کمتری داشته باشیم؟ هر چند بیرانوند نیز از قبل جام ملت‌ها بدین سو نشان داده از آن آمادگی لازم برخوردار نیست. آیا امثال خلیل‌زاده و کنعانی‌زادگان باید از هم‌اکنون خود را مدافعان وسط اصلی تیم ملی در جام‌جهانی تحت هر شرایطی بدانند، آن هم در این شرایط سنی؟! آیا مدافع چپی بهتر از علی نعمتی در فوتبال ما وجود ندارد که حداقل پست تخصصی‌اش این باشد و در شرایط این‌چنینی، چند ارسال صحیح و خطرساز از وی برآید؟ بین نعمتی و یک بازیکن جوان چه تفاوتی هست که به اولی بدون تجربه ملی در دوره‌های پیشین، میدان می‌دهیم و برای میدان دادن به دیگری اما و اگرها می‌تراشیم؟ حال بحث اینکه آیا نعمتی اصلا در قواره تیم ملی هست یا نه، بماند!
قلعه‌نویی باید برای افزایش ضریب اطمینان تیم ملی و بالا بردن میزان کارایی تیمی، برخی تغییرات را بپذیرد و در جهت آن گام بردارد اگر نه دود آن اول به چشم خودش و بعد به چشم فوتبال ملی می‌رود. امید می‌رود قلعه‌نویی به عنوان نماد و سردمدار مربیان داخلی، از این فرصت ایجادشده در مهم‌ترین آوردگاه جهانی فوتبال، بهترین استفاده را نصیب فوتبال ملی و مربیان وطنی سازد و این بدون فراهم ساختن ابزار و الزامات آن ممکن نیست و یکی از مهم‌ترین ابزار و الزاماتش، همین تغییر برخی باورها، نفرات (کادر و بازیکنان) و تفکرات است.
بر قلعه‌نویی و عملکرد تیم ملی نقدهایی وارد است ولی نباید اختلافات و دشمنی‌های ناشی از تعلقات رنگی نیز به اسم نقد به خورد افکار عمومی داده شود.
همان دشمنی‌ها و اختلافاتی که حتی صعود تیم ملی با وی به جام‌جهانی را فقط و فقط ناشی از ۴۸ تیمی شدن این رقابت‌ها می‌داند و در لوای تعلقات رنگی، در تخریب سرمربی تیم ملی هیچ کوتاهی‌ای نمی‌کند، در صورتی که در همین حراج جهانی فیفا، مربی‌ای چون برانکو که در کشور ما کعبه آمال برخی‌هاست، با وجود تجارب بین‌المللی بسیار بیشتر از قلعه‌نویی و امکانات و تجهیزاتی به مراتب مدرن‌تر و فراوان‌تر از تیم ایران، نتوانست تیم ملی چین را حتی به جمع تیم‌های مرحله پلی‌آف این رقابت‌ها برساند!
قلعه‌نویی باید برای موفقیت خودش و تیم ملی بر کیاست و آینده‌نگری‌اش بیش از اینها بیفزاید.