|
گزارشی از راهبردهای سازمانهای غیرانتفاعی برای تسکین و تسلای بازماندگان جنگ به بهانه اکران شیار 143
جای خالی مادران و همسران!
نادیا زکالوند: اکران شیار 143 و موج استقبال از این فیلم از جانب خانوادههای شهدای هشت سال دفاع مقدس برخی نقصانهای فرهنگی در ارتباط با همسران و مادران شهدا را یادآور میشود. شاید اعطای امتیازهای اجتماعی تعلق گرفته به خانوادههای معزز و محترم شهدا تنها بخشی از راهبرد برای حل معضلات آنها باشد اما موجب تسکین آلام معنوی و روحی آنان نیست. ضمن اینکه شیار 143 و موج اقبال خانوادههای بازماندگان اعم از مادران، همسران و فرزندان این مهم را یادآور میشود که با برگزیدن راهبردهای دیگری نیاز است که با تشکیل انجمنهای «مادران و زنان جنگ» تاثیرگذاری ارزشهای اجتماعی دفاع در راه میهن و نقش خانوادههای آنان را پیوسته در دورههای زمانی مختلف یادآور شد و به تجلیل در هفته دفاعمقدس یا هفته بسیج اکتفا نکرد. ضمن اینکه ساخت موسیقی و فیلم تنها بخشی از یک فعالیت فرهنگی برای اهمیت نقش خانوادههای رزمندگان هشت سال دفاع مقدس به شمار میرود. شایان ذکر است که در ایالات متحده که سربازانش درگیر نبردهای میلیتاریسی کاملا بیمعنا برای بسط قدرت سیاسی ایالات متحده میشوند سازمانهای مردمنهادی هستند که به منظور حمایت از مادران و زنانی که فرزند یا همسرانشان را در جنگ از دست دادهاند تاسیس شده است. در این سازمانها، دولت ایالات متحده با یاری داوطلبان دلسوز به کمک خانوادههای داغدیده رفته و از احساس آنها مراقبت میکند و تا حدی دردشان را تسکین میدهد. با توجه به اینکه درکشور ما در دوران جنگ تحمیلی حدود 300 هزار نفر به شهادت رسیدند و هماکنون تعداد بسیاری جانباز وجود دارد، وجود چنین سازمانهایی میتواند کمک شایانی به مادران و همسران شهدا و جانبازان کند.
مادران جنگ آمریکا که سازمانی غیرانتفاعی و مردمنهاد است ابتدا در سال 1917 تاسیس شد و اعضای آن را مادرانی تشکیل میدهند که هنگام جنگ، فرزندانشان در خدمت ارتش هستند یا زمانی در جنگ حضور داشتند و همچنین مادرانی که فرزندانشان در جنگ کشته شدهاند. سپس در دوران جنگ دوم جهانی، سازمان مادران ستاره آبی آمریکا تاسیس شد و به حمایت مادرانی میپرداخت که پسر یا دخترانشان در جنگ فعالانه حضور داشتند. در دوران جنگ دوم جهانی این مادران با نصب پرچمی روی پنجره خانهشان مشخص میشدند که روی این پرچم به تعداد افرادی که از آن خانواده در جنگ حضور داشتند ستاره آبی حک میشد. سازمان مادران جنگ بدین وسیله در نظر داشت به این مادران و اعضای خانوادهشان که زندگیشان تحت تاثیر جنگ قرار گرفته بود کمک کرده و از آنها دربرابر رنجهای احتمالی بیشتر حمایت کند. به مرور اهداف این سازمان گستردهتر شد و ارائه خدماتی چون توانبخشی و بیمارستانی به سربازان مجروح این خانوادهها در دستور کار قرار گرفت. این سازمان تا سال 2011 تمام زنانی که فرزندانشان در جنگ حضور پیدا میکردند را به عضویت میپذیرفت و امروزه نیز با موافقت رئیسجمهور وقت آمریکا – اوباما - این سازمان از میان مادربزرگها، مادرخواندهها و شهروندان آمریکایی که در خارج از ایالات متحده زندگی میکنند و فرزندانشان در جنگ هستند نیز عضو میپذیرد. سازمان مادران ستاره آبی در بخشهای توانبخشی فیزیکی و عاطفی، تسهیلات درمانی، حمل و نقل، آذوقه، تهیه لباس و برقرار کردن ارتباطهای دوستی و قدردانی و عشق و محبت به این مادران رنجکشیده فعال است. زمان جنگ دوم جهانی این سازمان 30 هزار نفر و در دوران جنگ کره و ویتنام چندهزار نفر عضو داشت. از آوریل 2014 نیز7500 نفر از مادران عضو این سازمان شدهاند. از طرفی انجمن مادران ستاره طلایی که همزمان با سازمان مادران ستاره آبی در سال 1917 در جنگ اول جهانی در آمریکا تاسیس شد صرفا مختص مادرانی بود که فرزندانشان را در جنگ از دست داده بودند. این انجمن کاملا غیرانتفاعی و سیاسی بود و به حمایت از این مادران در کاهش درد و رنجشان میپرداخت. بنیانگذار این انجمن، گریس دارلینگ سی بولد، مادری بود که پسرش را در جنگ اول جهانی از دست داده و حتی جسدش نیز به دستش نرسیده بود و آرامش خود را در کمک به سربازان مجروح و حمایت از خانوادههایی که برخی از اعضای خانوادهشان را از دست داده بودند پیدا کرد. او نهتنها در بیمارستان به کمک مجروحان میپرداخت بلکه با مادرانی که پسرانشان را در جنگ از دست داده بودند دست دوستی میداد و غمهایشان را با یکدیگر در میان میگذاشتند. سپس گریس، محفلی از این مادران را تشکیل داد تا با در میان گذاشتن احساساتشان با یکدیگر به کمک هم بیایند و درد مشترکشان را با کمک هم آسانتر بپذیرند. از معروفترین مادرانی که بعدها عضو این انجمن شد آلتا سالیوان بود که 5 پسر خود را در جنگ از دست داده بود که بعدها به احترام این مادر و مادران فرزند از دست داده دیگر تمبری با نام مادران ستاره طلایی چاپ شد. امروز نیز این سازمان همچنان به قوت خود باقی است و به یاری این مادران میشتابد. سپس، باراک اوباما آخرین روز سپتامبر را به نام «خانواده و مادران ستاره طلایی» نامگذاری کرد. ارسال به دوستان
تصویر بازماندگان سربازان کشته شده در تولیدات سینمای جهان
لکلکها پرواز میکنند (1957)
بارون سرخ (2008)
لیمبو (1972)
کارگردان: مارک رابسون، محصول: ایالات متحده، «لیمبو» سه زن اهل فلوریدا را به تصویر میکشد که همسرانشان در جنگ ویتنام حضور داشته و مفقود یا اسیر شدهاند. اولین زن که تصویر بسیار خوبی از او ارائه میشود، مری کی بیول (کاتلین نولان) زنی میانسال، کاتولیک و مادر 4 فرزند است. او به شوهرش عشق میورزد و بسیار وفادار است. دومین زن شارون دونبک (کاترین جاستیس) زنی جنوبی، زیبا، ثروتمند و بسیار مغرور است. شوهر او در نیروی هوایی آمریکا مشغول به خدمت بود و تلگرافی حاوی کشته شدن شوهرش در جنگ به دستش میرسد اما نمیتواند این گزارش را باور کند. زن سوم سندی لاوتون (کیت جکسون) است. او دو هفته قبل از اینکه شوهرش به جنگ برود، با او ازدواج کرده بود. 3 زن به پاریس میروند و در کنفرانس صلح ویتنام شرکت میکنند و در آنجا فیلمی شوکآور درباره جنایات سربازان آمریکایی علیه ویتنامیها میبینند. تا آنجا که مری کی از جنگ بشدت بیزار شده و به یکی از طرفداران سیاستهای ضدجنگ تبدیل میشود. سرانجام شواهدی بهدست میآید که مرگ همسران مری و شارون تایید میشود و تنها همسر سندی با وضعیتی بسیار اسفبار از اسارت نجات یافته و بازمیگردد.
نامزدی خیلی طولانی
کوهستان سرد (2003)
عشق چیز باشکوهی است (1955)
بستن حلقه (2007)
گلهای هریسون (2001) ارسال به دوستان
اخبار
مدیر امور اجرایی و دبیرخانه جشنواره فیلم فجر: ارسال به دوستان
ارسال به دوستان
تازهها
آیتالله محمدجواد فاضللنکرانی: ارسال به دوستان
|
|
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
|