معمای جزیره فساد
«اکنون وقت چیست؟» این سوال طعنه‌آمیز را «ایلان ماسک» میلیاردر جنجالی، اخیرا در توضیح تصویری نوشت که در ایکس منتشر کرد؛ تصویری از «شمارشگر رسمی بازداشت‌ها در پرونده اپستین» با عددی بزرگ و خاموش: صفر.
ماسک نوشت: «اوه! ببینید، وقت اینه که باز هم هیچ‌کس را بازداشت نکنیم!»
این کنایه، مثل پتکی بر سر کاخ سفید فرود آمد. چند هفته قبل نیز زمانی که برای اولین بار آتش اختلاف میان ماسک و دونالد ترامپ شعله‌ور شد، ماسک در توئیتی عجیب نوشته بود: «وقت آن است که یک بمب بزرگ رها کنم: رئیس‌جمهور در پرونده‌های اپستین حضور دارد. دلیل اینکه این پرونده‌ها منتشر نمی‌شود، همین است».
پرونده جفری اپستین چند سال است به کابوسی برای مقامات و شخصیت‌های آمریکا بدل شده است؛ سرمایه‌دار پرنفوذی که متهم به قاچاق انسان، سوء‌استفاده جنسی از دختران نوجوان زیر سن قانونی و تشکیل شبکه‌ای تاریک از سوءاستفاده‌گران جنسی بود. وی سال ۲۰۱۹، پیش از رسیدن به دادگاه، به طرز مشکوکی در سلول خود در نیویورک جان باخت. مرگش را «خودکشی» اعلام کردند اما تقریبا هیچ‌کس این روایت رسمی را باور نکرد. مردی که می‌توانست با افشای فهرست مشتریان سیاه خود، پایه‌های قدرت سیاسی، اقتصادی و حتی سلطنتی آمریکا و اروپا را بلرزاند، چگونه اینچنین آسان از میان برداشته شد؟
ابهامات زمانی بیشتر شد که رسانه آمریکایی آکسیوس، اخیرا از گزارشی محرمانه پرده برداشت. در این گزارش، وزارت دادگستری و اف‌بی‌آی مدعی شده‌اند هیچ مدرکی دال بر اخاذی اپستین یا حتی وجود «فهرست مشتریان» در دست نیست. این ادعا شوک بزرگی به طرفداران ترامپ وارد کرد؛ همان‌ها که با شعار «خشک کردن باتلاق فساد واشنگتن» به او دل بسته بودند.
اما حالا پرسش بزرگ این است: چرا پرونده اپستین هرگز به سرانجام نرسید؟
ماسک پاسخی تاریک دارد؛ پاسخی که پرده از علت اصلی عدم رسیدگی به این پرونده برمی‌دارد. از نظر او، ردپای ترامپ در این ماجرا آنقدر پررنگ است که انتشار اسناد اپستین، می‌تواند آخرین میخ بر تابوت سیاسی رئیس‌جمهور آمریکا باشد. برای همین، همه چیز در سکوت و تاریکی خفه شد. این موضوع، به قدری برای ماسک اهمیت یافته که اعلام کرده افشای ابعاد پنهان این پرونده را در اولویت‌های حزب سیاسی جدید خود، «حزب آمریکا» قرار خواهد داد.
در این میان، حتی متحدان قدیمی ترامپ هم از او رویگردان شده‌اند. ویدئوی الکس جونز، فعال رسانه‌ای آمریکایی، در روزهای اخیر دست‌به‌دست می‌شود. او با گریه می‌گوید: «واقعا می‌خواهم بالا بیاورم چون آدم روراستی هستم. من واقعا به دولت ترامپ برای موفقیت و نجات این کشور نیاز دارم و آنها خیلی خوب کار می‌کردند و آن وقت آنها چنین کاری می‌کنند [سرپوش گذاشتن بر ماجرای اپستین]، این مرا درب و داغان می‌کند».
از سوی دیگر حتی مارک اپستین، برادر بزرگ‌تر جفری، در مصاحبه‌های مختلف، روایت رسمی دولت ترامپ مبنی بر خودکشی برادرش را به چالش کشیده است. او در گفت‌وگویی با پیرس مورگان، وقتی از او پرسید آیا احتمال می‌دهد ترامپ و تیمش، برای پاک کردن رد خود، برادرش را کشته باشند، سکوت کرد و پاسخ صریحی نداد؛ سکوتی که از هزاران کلمه معنادارتر بود. این پرونده، به جای یک نقطه پایان، به دروازه‌ای تاریک تبدیل شده؛ دروازه‌ای برای قلب حقیقتی هولناک که شاید رئیس‌جمهور آمریکا، نقش پررنگ‌تری در آن داشته باشد؛ پررنگ‌تر از آنچه حتی بدبین‌ترین تئوریسین‌های توطئه تصور می‌کردند.
با افشاگری تاکر کارلسون درباره وابستگی اپستین به موساد و اینکه جزیره فساد اپستین یک دام جنسی برای مقامات و چهره‌های آمریکایی و اروپایی بوده، ماجرا ابعاد جدید‌تری پیدا کرده است. از جمله اینکه اکنون سیاست‌های ترامپ در قبال اسرائیل و نزدیکی عجیب او با نتانیاهو باعث شده این سوال به صورت جدی مطرح شود که سیاست‌های آمریکا در قبال اسرائیل، تا چه اندازه به ماجرای جزیره فساد اپستین ارتباط دارد؟