حماسه آهن و عرق در ناگویا
علی هنرمنش: صدای وزنه‌ها، صدای امید است. صدای استخوان‌هایی که زیر فشار آهن نمی‌شکنند، بلکه محکم‌تر می‌شوند. صدای تاریخ که در انتظار یک برگ زرین دیگر است. این صدایی است که سجاد انوشیروانی آن را می‌شنود، آن را حس می‌کند و آن را به هدفی بزرگ تبدیل کرده است: تاریخ‌سازی در ناگویا!
جمعه ۳ اسفند، سالن وزنه‌برداری پر بود از عرق، غیرت و امید. مراسم اختتامیه لیگ برتر وزنه‌برداری برگزار شد، جایی که وزیر ورزش، مسؤولان فدراسیون و نام‌های آشنای این رشته گرد هم آمده بودند تا به پایان فصلی دیگر از تلاش‌ها و رکوردها ادای احترام کنند.
انوشیروانی که حالا رئیس فدراسیون و سکان‌دار وزنه‌برداری ایران است، روی صحنه ایستاد، نگاهی به جمعیت انداخت و گفت: «روز خاصی است. خوشحالم که لیگ برتر، با همه سختی‌ها، به ایستگاه آخر رسید».
اما در دل این شادی، یک گله هم بود، گله‌ای از بی‌توجهی: «در این ۲ سال، انتظار داشتیم بیشتر مورد حمایت قرار بگیریم. وزنه‌برداری، فقط یک ورزش نیست، تاریخ یک ملت است. خوشحالم که امروز وزیر ورزش اینجاست. همین حضور، یک امید است».
بعد رو به دنیامالی، مردی که خودش از جنس وزنه‌برداری است، گفت: «می‌خواهم از شما بخواهم، با همان نگاه ویژه‌ات، حواست به این ورزش باشد. تو که در دل این فدراسیون بوده‌ای، خوب می‌دانی وزنه‌برداری به چه چیزی نیاز دارد. من اهل چاپلوسی نیستم اما از صمیم قلب می‌گویم این حمایت، برای ما یک پشتوانه است».
اما اصل ماجرا اینجاست: هدف، ناگویا است! هدف، این نیست که فقط چند مدال دیگر به ویترین افتخارات ایران اضافه شود. هدف این است که وزنه‌برداری ایران، دوباره بر قله آسیا بایستد، درست مثل روزهایی که وزنه‌برداران ایرانی، قهرمانان شکست‌ناپذیر دنیا بودند.
انوشیروانی ادامه داد: «این روزها، کار کم نداشته‌ایم. با تلاش تمام همکارانم، با حمایت وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک، مسیر را ادامه داده‌ایم. همه مسابقات را با نظم و استانداردهای بالا برگزار کردیم. این مسابقات، فقط میدان رقابت نبود، میدان انگیزه و تلاش هم بود».
و نتایج این تلاش‌ها، آرام‌آرام خود را نشان داده است: «۲ ماه قبل، در مسابقات جهانی بحرین، نتایج خوبی گرفتیم. مردم ایران، دوباره وزنه‌برداری را دیدند، دوباره امید پیدا کردند». اما سقف آرزوهای انوشیروانی، بالاتر از بحرین است. او از آینده‌ای حرف می‌زند که در آن، تیم‌ملی ایران، نه فقط در ناگویا، که در المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس به قله افتخار برسد: «امروز، فدراسیون افتخار می‌کند که همه قهرمانان را کنار خود دارد. روزهای بسیار خوبی در پیش است. نظمی که در برنامه‌های فدراسیون شکل گرفته، این را نشان می‌دهد. وزنه‌برداری، باید به جایگاه واقعی‌اش برگردد. باید تاریخ‌ساز شویم، در ناگویا، در لس‌آنجلس، در همه میدان‌هایی که نام ایران را بلند می‌کنند».
او در پایان، نگاهی به جمعیت انداخت، به وزنه‌بردارانی که با دست‌های پینه‌بسته و بدن‌هایی که زیر فشار تمرین‌ها تراش خورده بودند، ایستاده بودند. مردانی که آمده‌اند تا بار دیگر، جهان را زیر وزنه‌های‌شان به لرزه درآورند: «امیدوارم تیم ملی، قدم‌های بزرگ و محکمی بردارد. این راه، آسان نیست اما با تلاش، با غیرت، با حمایت مردم، می‌توانیم تاریخ‌ساز شویم. از همه مردم ایران می‌خواهم ما را از دعای خود بی‌بهره نکنند».
ناگویا، فقط یک ایستگاه است. مقصد، جاودانگی است و این تیم، آمده است وزنه افتخار را بالاتر از همیشه ببرد!