«ملوان» را برای همیشه به یادگار گذاشت
عبدالله دارابی: ۲۷ سال پس از رفتن سیروس قایقران از این سرا، مربی او، استاد بهمن صالح‌نیا نیز، در ۸۷ سالگی بدو پیوست و باشگاه ملوان را در فوتبال این آب و خاک، از خود به یادگار گذاشت و چه یادگار مانایی!
مرحوم صالح‌نیا از نسل مربیانی بود که جوانمردی، اخلاق و غیرت را پا به پای فوتبال به شاگردان خویش آموزش می‌دادند؛ نسلی که فوتبال برای‌شان کاسبی نبود، بلکه مدرسه بود، عشق بود، همه چیز بود. نسلی که فوتبال، غیرت و تعصب را والاتر از پول می‌دانست، اگر چه در زمانه‌شان نیز پول چندانی در فوتبال نبود.
مرحوم صالح‌نیا با عشق و شوق تیم ملوان را در زادگاهش بنیان نهاد و برای اعتلایش عرق‌های جبین ریخت و تلاش‌ها مصروف داشت. از دل همین تیم، غفور جهانی و زنده‌یاد سیروس قایقران را در بالاترین سطح تحویل فوتبال ملی داد و در کنار این دو، بازیکنان مطرحی چون عزیز اسپندار، محمد حبیبی، فرزاد سیری، جاوید جهانگیری، نصرت ایراندوست، محمد احمدزاده، بهروز پرورش‌خواه، اسماعیل قویدل و... را به فوتبال ایران معرفی کرد.
ملوان او نخستین قهرمان جام حذفی کشور در سال ۱۳۵۵ شد و پس از انقلاب نیز ۵ بار دیگر در فینال این مسابقات حاضر شد که در ۲ فینال آن مجددا جام را به انزلی برد، از این حیث هنوز هم مرحوم صالح‌نیا پرافتخارترین مربی ایران است. ملوان با هدایت این مربی کاردان و دلسوز، تا اوایل دهه ۷۰ بهترین تیم شهرستانی و از قطب‌های اصلی فوتبال ایران بود. با ورود پول‌های افسارگسیخته به فوتبال و محروم بودن ملوان شهرستانی از آن سفره، این تیم رفته‌رفته از صدر فوتبال ایران فاصله گرفت و حتی چند بار سقوط به دسته پایین‌تر را نیز تجربه کرد! آنچه ملوان را تیم کرد و در ردیف قدرت‌های فوتبال ایران قرار داد، دانایی، کاربلدی و سختکوشی زنده‌یاد صالح‌نیا بود؛ مربی‌ای که با همت و البته سختگیری‌هایش بسیاری از کاستی‌های مادی ملوان را جبران کرد و عشقش ملوان را در حضور استقلال و پرسپولیس به بالای بام فوتبال ایران رسانده بود. افسوس که پولدار شدن رقبا و بی‌پولی این تیم محبوب و شایسته شهرستانی، باعث کوچ ستاره‌های نامی آن سال‌های ملوان و افت تدریجی قوی سپید انزلی شد، تا جایی که ملوان، دیگر آن ملوان سابق نشد!
کاردانی و کاربلدی مرحوم صالح‌نیا که در درخشش ملوان و ظهور ستارگان آن تبلور یافت، باعث شد ۲ مربی بزرگ فوتبال ملی ایران، اوفارل و زنده‌یاد دهداری، او را به عنوان دستیار خود در تیم ملی قبل و بعد از انقلاب برگزینند. همچنین وی در سال‌های ابتدای دهه ۷۰، هدایت تیم ملی جوانان ایران را نیز تجربه کرد.
سرانجام مربی‌ای سختکوش از نسل دوست‌داشتنی فوتبال ایران در ۸۷ سالگی در رقابت با بیماری، مغلوب شد و روی در نقاب خاک کشید تا نام و هویت ملوان، یادگار جاودان او در فوتبال ایران و برای انزلی‌چی‌ها باقی بماند.
اگر عصاره عمر زنده‌یاد صالح‌نیا را فقط ساختن یک تیم ماندگار و سال‌ها مربیگری آن، زندگی و عشق با تیم محبوبش، پرورش شاگردانی برجسته و آموختن راه و رسم فوتبال و جوانمردی بدان‌ها بدانیم، عجب زندگی قشنگ و پرثمری کرد استاد صالح‌نیا! زندگانی‌ای که با باقی گذاشتن نامی نیک برای خودش و یادگاری نکو برای جوانان دیارش خاتمه یافت، زندگانی خوش‌عاقبت و شرافتمندانه‌ای که آرزوی هر کسی است!
صالح‌نیا رفت، در حالی که حاصل عمر و تلاشش با همه سختی‌ها، بسان اغلب هم‌نسلانش نامی نیک شد و عجب سرنوشت خوشی!
روحت شاد و یادت مانا موسس و مربی ملوان دوست‌داشتنی.