تیرهای زهردار
بهراد رشوند: در لیگ بیست‌وچهارم، ۴ ستاره تراکتور چنان عمل کردند گویی مربع بر آتش نشست و گل‌ها را به رگبار بست و این رگبار، نه فقط تیم‌ها، که آمار و ارقام را هم نقش زمین کرد. نام‌شان را به یاد داشته باشید: حسین‌زاده، اشترکالی، دروژدک، هاشم‌نژاد. ۴ ضلع یک مربع، ۴ پرده از یک نمایش هجومی که از تبریز آغاز شد و به سراسر لیگ، هُرم داغش را پاشید. تراکتور با هدایت دراگان اسکوچیچ، مردی که از فوتبال تنها دفاع نمی‌خواست و از تاکتیک فقط دروازه حریف را می‌دید، در هفته بیست‌وهشتم تاج قهرمانی را بر سر نهاد.
برای نخستین بار، جام به تبریز رفت و آنچه این جام را خاص‌تر کرد، نه فقط نتیجه که سبک و سیاق رسیدن به آن بود: هجوم، طغیان و بی‌رحمی در محوطه جریمه. اگر بخواهی در آینه عددها نگاهی بیندازی، ۷۸ گل در ۳۸ بازی برای تراکتور ثبت شده؛ یعنی به طور میانگین در هر بازی بیش از ۲ بار، توپ را از تور بیرون کشیده‌اند. این آمار، فقط عدد نیست، اعلان جنگ است برای هر خط دفاعی که در مسیرشان قرار گرفت اما در این جنگ، ۴ فرمانده بودند؛ ۴ لبه تیز یک مربع پرهیاهو.
* حسین‌زاده؛ شاعر هجومی این میدان
اگر یک نفر را بخواهی که نه فقط گل بزند که قصه گل را هم بنویسد، امیرحسین حسین‌زاده است. با ۱۲ گل، پرچمدار آتشبار تبریزی‌ها بود و ۶ پاس گل هم چاشنی کارش. از دریبل‌هایش بوی جسارت می‌آید و از حرکاتش، نوعی خونسردی شاعرانه که فقط در بازیکنانی یافت می‌شود که فوتبال را نه فقط بازی که هنر می‌دانند. او نه‌تنها بهترین بازیکن تراکتور که بهترین بازیکن فصل شد؛ امتیاز 7.52 در میان آمارهای تحلیلی یعنی تاجی بر سر و نشان شایستگی بر سینه. فقط کافی است بدانید ۲۲ درصد گل‌های لیگ برای تراکتور، به پای او نوشته شده تا متوجه شوید با چه ستاره‌ای طرف هستیم.
* اشترکالی و دروژدک؛ ۲ کروات آتش‌افروز
تومیسلاو اشترکالی، نخستین تیر اسکوچیچ در حمله بود؛ مهاجمی از خاک کرواسی، با چشمانی شکارچی و قدم‌هایی که در محوطه حریف ردِ مرگ می‌گذاشت. گل زد، دل برد و در قلب هواداران جا خوش کرد اما او تنها نبود. در نیم‌فصل، اسکوچیچ، دوماگوی دروژدک را هم به جمع اضافه کرد؛ هم‌میهن اسکو و اشترکالی و هم‌سطح در آمار. ۸ گل اشترکالی، ۸ گل دروژدک؛ با هم، ۱۶ گل. ۲ نیزه از دیاری مشترک که در قلب حریفان فرود آمدند.
* هاشم‌نژاد؛ در سایه اما بی‌سایه
در شلوغی نام‌ها، مهدی هاشم‌نژاد آرام و بی‌صدا کار خود را کرد. وینگری که نه در صدر فهرست‌هاست، نه در صفحه اول رسانه‌ها اما در زمین، پابه‌پای ستاره‌ها دوید. او هم ۸ گل زد؛ همان‌قدر که ۲ مهاجم خارجی تیم. اگر حسین‌زاده شاعر هجومی بود، هاشم‌نژاد آن سرباز بی‌نام بود که گل را نه برای افتخار که برای ضرورت می‌زد.
* مربع آتش، فراتر از ۱۳ تیم لیگ برتر
این ۴ نفر، در مجموع ۳۶ گل زدند؛ یعنی به تنهایی، از ۱۳ تیم لیگ برتری بیشتر گل زدند! فقط پرسپولیس و سپاهان توانستند از آنها پیش بیفتند و این آمار، نه فقط تحسین‌برانگیز، بلکه وحشت‌آفرین است. یعنی اگر شما مقابل تراکتور قرار می‌گرفتید، ۴ نفر از روبه‌رو حمله نمی‌کردند؛ ۴ ققنوس شعله‌ور به سمت‌تان پرواز می‌کردند. در لیگی که اکثر تیم‌ها با احتیاط بازی می‌کردند، تراکتور شمشیر را از رو بست و اسکوچیچ، نقشه‌ای کشید که نه با بستن راه‌ها که با باز کردن شریان‌های گل زدن ساخته شده بود.
این تراکتور، نه فقط تیمی قهرمان که تیمی خاطره‌ساز بود و مربع هجومی‌اش، به یادگار خواهد ماند؛ به‌عنوان یکی از خشن‌ترین، پرشورترین و تماشایی‌ترین خطوط حمله‌ای که لیگ ایران به خود دیده است. آری! تبریز این فصل، نه در برف و باران که در آتش قهرمانی شعله‌ور بود.