کوه از کاه

بنیا فرید: سفر ستاره‌های جهانی فوتبال، همیشه فقط یک رویداد ورزشی نیست؛ آزمونی است برای میزان صداقت روایت‌ها. تفاوت واکنش‌ها به سفر کریستیانو رونالدو به تهران و حضور لیونل مسی در هند، بیش از آنکه درباره نظم و بی‌نظمی باشد، پرده از نوع نگاه رسانه‌ای برمی‌دارد؛ نگاهی که گاهی واقعیت را قربانی جهت‌گیری می‌کند.
وقتی رونالدو به تهران آمد، موج استقبال مردمی به ‌سرعت به سوژه‌ای سیاسی تبدیل شد. تصاویر هوادارانی که برای دیدن اسطوره‌شان از دور، خود را به اطراف محل اقامت او رسانده بودند، دست‌ به ‌دست شد و چنان روایت شد که گویی ایران توان میزبانی از یک چهره بین‌المللی را ندارد. از ازدحام در راهروها تا تجمع اطراف هتل، همه‌ چیز به ‌عنوان نشانه‌ای از «بی‌نظمی ساختاری» بزرگنمایی شد؛ روایتی که هدفش نه تحلیل، بلکه تخریب بود.
اما چندی بعد، همان ستاره‌پرستی جهانی در نقطه‌ای دیگر از جهان خود را نشان داد. حضور لیونل مسی در شهر کلکته هند، با هیجانی همراه شد که از کنترل خارج شد. ده‌ها هزار هوادار که از شهرها و مناطق دور خود را به ورزشگاه رسانده بودند، در نهایت حتی فرصت دیدن مسی را از فاصله‌ دور هم پیدا نکردند. حلقه امنیتی فشرده و تصمیم‌های ناهماهنگ مسؤولان هندی، فاصله‌ای غیرقابل عبور میان اسطوره و مردم ایجاد کرد.
نتیجه، خشم جمعیتی بود که احساس می‌کرد فریب خورده. اعتراض‌ها از سکوها شروع شد و به تخریب تجهیزات ورزشگاه و هجوم به زمین کشیده شد؛ صحنه‌هایی که نشان داد هیجان مهارنشده، مرز جغرافیایی نمی‌شناسد. پلیس وارد عمل شد اما وقتی انتظار مردم به ناامیدی تبدیل شود، دخالت دیرهنگام تأثیر چندانی ندارد.
این اتفاق، یک واقعیت ساده را روشن می‌کند: استقبال پرشور از ابرستاره‌های فوتبال، پدیده‌ای جهانی است. چه در تهران، چه در کلکته و چه در هر شهر دیگری، حضور چهره‌ای مانند رونالدو یا مسی می‌تواند نظم معمول را به چالش بکشد. تفاوت نه در مردم، بلکه در روایت‌هاست؛ روایتی که در یک‌ جا «بحران» نام می‌گیرد و در جای دیگر «هیجان کنترل‌نشده!».
آنچه در تهران رخ داد، اگرچه بی‌نقص نبود اما در مقایسه با آنچه در هند اتفاق افتاد، نه استثنایی بود و نه فاجعه. بزرگ‌نمایی آن تصاویر، بیشتر از آنکه دغدغه استاندارد میزبانی باشد، تلاشی بود برای القای ناتوانی. سفر مسی به هند، ناخواسته این روایت را به چالش کشید و نشان داد ستاره‌ها هر جا بروند، موجی می‌سازند که اگر مدیریت نشود، به حاشیه کشیده خواهد شد.
فوتبال جهانی است، ستاره‌ها جهانی‌اند و هیجان مردم هم همین‌طور. تفاوت فقط در عینکی است که واقعیت از پشت آن دیده می‌شود.