برخاستن از تخته

علی هنرمند: تیم‌ ملی وزنه‌برداری ایران در نروژ چهره‌ای دوگانه از خود نشان داد؛ چهره‌ای که در آن درخشش جوانان و بازگشت به صدر جدول با سایه ناکامی در فوق سنگین گره خورده بود. این تورنمنت نه فقط میدان رقابت، بلکه آینه‌ای بود از آینده این رشته؛ آینده‌ای که هم نوید می‌دهد و هم هشدار.
* طلوع نسل تازه
با حضور بهداد سلیمی در جایگاه سرمربی، وزنه‌برداری ایران وارد مرحله تازه‌ای از دگرگونی شد. مردی که روزی با بازوانش رکوردها را می‌شکست، حالا با نگاهش تیمی جوان را هدایت می‌کند. در نخستین تجربه مربیگری، سلیمی توانست پس از ۸ سال، جام قهرمانی تیمی جهان را به ایران برگرداند اما مهم‌تر از قهرمانی، تولد نسلی تازه بود.
در نروژ، تیم ایران با ترکیبی جوان و جسور به میدان رفت؛ نسلی از دهه ۸۰ که نه ترس از نام حریف داشت و نه در قید رکورد بود. نتیجه، یک طلا، ۴ نقره، یک برنز و ۲ رکوردشکنی تاریخی بود. علیرضا معینی در وزن ۹۴ کیلو رکورد جهان را در حرکت یک ضرب شکست و علیرضا نصیری در دسته ۱۱۰ کیلو رکورد دو ضرب و مجموع جوانان جهان را جا‌به‌جا کرد. تیمی که با امید ساخته شده بود، حالا نشانه‌هایی از تولد دوباره داشت؛ از خاکستر تردید، جوانانی برخاستند که می‌خواهند راه پهلوانان قدیم را ادامه دهند.
اما هر پیروزی، روی دیگری هم دارد. در حالی که ایران با افتخار دوباره روی سکوی نخست جهان ایستاد، وزن فوق‌سنگین طعم تلخ ناکامی را به کاروان چشاند. در این وزن، همه چشم‌ها به علی داوودی دوخته شده بود؛ مردی که پیش از سفر به نروژ با انتشار فیلمی از تمرینات خود و مهار وزنه ۲۶۱ کیلو، موجی از امید در میان هواداران ایجاد کرد. همه منتظر بودند بالاخره طلای مجموع جهان پس از ۱۵ سال دوباره به ایران برسد اما وزنه‌برداری رشته‌ای است که هیچ‌ چیز در آن قطعی نیست.
آیت شریفی، دیگر نماینده فوق‌سنگین، به دلیل مصدومیت از حضور در تخته بازماند. داوودی نیز با وجود تلاش فراوان، در یک ضرب تنها به مدال برنز رسید و در دو ضرب از رقابت کنار رفت. بدنش تاب نیاورد و مصدومیت اجازه نداد رویایش را کامل کند. 
* هشدار زیر پوست افتخار
مصدومیت‌ها بار دیگر زنگ خطر را به صدا درآورد. کارشناسان می‌گویند تعداد بالای آسیب‌ها، بویژه در تمرینات سنگین پیش از مسابقات، باید جدی گرفته شود. برخی حتی انتشار ویدئوی تمرین داوودی پیش از مسابقه را تصمیمی اشتباه دانستند. آنها معتقدند او باید انرژی خود را برای روز رقابت نگه می‌داشت و اجازه می‌داد نمایش قدرتش در سالن مسابقه رقم بخورد، نه در شبکه‌های اجتماعی.
در سوی دیگر، نگاه کادر فنی به جنبه فنی و روانی مسابقات قابل تحسین بود. تمرکز روی اجرای دقیق حرکات و حفظ آرامش ذهنی در اکثر اوزان نتیجه داد.
* تجربه‌ای که باید درس شود
مسابقات جهانی نروژ برای وزنه‌برداری ایران یک نقطه عطف بود؛ موفقیت از نظر ساختار و هشدار از نظر محتوا. بازگشت به صدر نشان داد توان بالقوه همچنان در رگ‌های این ورزش جریان دارد. جوانانی چون نصیری، معینی و دیگر پدیده‌ها، آینده‌ای روشن ترسیم کردند اما شکست در فوق‌سنگین یادآور شد هنوز مسیر ادامه دارد.
تیم سلیمی اگر بخواهد دوران تازه‌ای از اقتدار را رقم بزند، باید از همین تجربه درس بگیرد. ترکیب فعلی ظرفیت دارد تا چند سال آینده دوباره نام ایران را در تمام اوزان بر قله جهان ثبت کند اما به شرط آنکه از اشتباهات اخیر درس گرفته شود: مدیریت تمرین، حفظ سلامت بدنی و تمرکز بر مسابقه.
* پایان باز یک آغاز
در پایان رقابت‌ها، وقتی پرچم ایران در سالن نروژ بالا رفت، لبخندها واقعی بود اما نگاه‌ها به آینده دوخته شد. همه می‌دانستند این فقط یک شروع است؛ شروع نسلی که آمده تا دوباره تاریخ بسازد اما این تاریخ، برای ماندن روی سکوی جهان، بیش از بازو، به صبر و تدبیر نیاز دارد.
جهانی نروژ، ترکیبی از امید و هشدار بود؛ امید به نسل تازه، هشدار نسبت به مصدومیت و ناپایداری. اگر بهداد سلیمی و شاگردانش بتوانند میان این 2 تعادل برقرار کنند، شاید در رقابت بعد، آن طلای ناتمام، کامل شود.