دست‌انداز اشتباهات فردی

عبدالله دارابی: استقلال، در روزی که انتظار می‌رفت الوحدات را شکست دهد و با تساوی الوصل و المحرق، به یک امتیازی تیم بحرینی برسد، به رغم ارائه یک بازی برتر نسبت به حریف، ۲ امتیاز را مفت از دست داد تا کار صعودش پیچیده شود.
آمار بازی حکایت از برتری بی‌چون و چرای نماینده کشورمان داشت اما استقلالی‌ها نتوانستند از آن پیروزی بسازند! مالکیت توپ ۶۲ درصدی، ارسال ۸۴ درصد پاس سالم و امید گل 65.2 در برابر 23.1 حریف، برای شکست الوحدات کفایت نمی‌کرد و آنچه لازمه پیروزی استقلال در این بازی بود؛ یعنی استفاده بهینه از این برتری‌ها، گمشده استقلالی‌ها در این دیدار بود. آبی‌ها (سپیدپوشان این دیدار) در مصاف با الوحدات ۶ ضربه کرنر و ۱۲ ضربه آزاد داشتند ولی از مجموع این ۱۸ ضربه نتوانستند به گلی دست یابند، آیا این خود یک ایراد بزرگ به شمار نمی‌آید؟ در هیچ یک از ۶ کرنر استقلال، دروازه حریف تهدید نشد و آنها نتوانستند ضربه‌ای به داخل چارچوب دروازه تیم اردنی روانه کنند. به نظر می‌رسد در ضربات کرنر، ساپینتو برنامه درست و حسابی‌ای برای تیمش ندارد و این مختص این بازی نیست!
اشتباهات فردی، ایراد اساسی استقلالی‌ها در این بازی بود؛ ایرادی که هم باعث گل خوردن آنها شد، هم فرصت‌های دیگری به حریف داد و از سویی مانع گل شدن موقعیت‌های مسلم خودشان شد. این بخش از ایراد به درون زمین مربوط می‌شد اما بخشی از آن نیز متوجه کادر فنی است؛ آنجایی که برخی تعویض‌های نامناسب از جمله تعویضِ همیشگی و بی‌ثمر سحرخیزان و نازون، زهر قدرت تهاجمی تیم را گرفت و حتی می‌رفت تا در دقایقی از بازی حریف اردنی را به سمت پیروزی هل دهد! درست است نازون یک پاس مناسب برای زدن گل ارسال کرد که البته بازیکن استقلال از آن بهره نبرد ولی این تنها حرکت مفید او در ۳۷ دقیقه حضورش بود، از آن طرف نیز یک فرصت عالی در دهانه دروازه الوحدات را چون یک مدافع به بیرون زد و در غالب اوقات نیز در میدان قدم می‌زد آن هم از نوع سنگین! اگر دستیاران ایرانی ساپینتو، افراد قوی‌تری بودند، شاید می‌توانستند بویژه بر این تصمیمِ دائمیِ فعلا بی‌مصرفش تاثیر بگذارند و حتی مشاوره‌های کارساز دیگری نیز در طول بازی به وی بدهند ولی وقتی در حد این نیمکت نیستند، هدف عمده‌شان فقط معطوف بودن روی نیمکت است و کارایی‌شان هم در حدِ شادی پس از گل و گهگاهی اعتراض به داوری!
وقتی تیم با ۲ بازیکن در پست ۶ بازی می‌کند، نباید چنین فرصت‌هایی به حریف داده شود و حریف چندین بار از فضای پشت حردانی حمله تدارک ببیند. اندونگ در وظایف دفاعی‌اش در این بازی، بیشتر نقشی خنثی داشت تا فعال. با این وصف شاید بهتر بود ساپینتو در ابتدای نیمه دوم او را از بازی خارج می‌کرد و احمدی را به وسط می‌آورد و اسلامی که باانگیزه نشان داد را از آغاز این نیمه، در پست وینگر چپ قرار می‌داد. اینگونه هم مهران احمدی و یاسر آسانی با افت بدنی مواجه نمی‌شدند، هم منیر چنین بی‌فروغ نمی‌بود و هم بالانس در خط میانی برقرار می‌شد. همچنین با توجه به نیاز استقلال به پیروزی، حضور توامان نازون و آزادی که مهاجم داخل باکس هستند و خستگی حردانی که به چشم نیز می‌آمد، بهتر بود در ۳۰ دقیقه پایانی رامین رضاییان به زمین می‌آمد و استقلال به ارسال‌های کوتاه و بلند از جناحین رو می‌آورد.
اگر چنین اشتباهات فردی‌ای درون و بیرون زمین رخ نمی‌داد، استقلال می‌توانست برتری مالکانه خود را تبدیل به پیروزی کند.