هادی طباطبایی*: اگر به اول فصل نگاه کنیم می‌بینیم این تیم نتایج خوبی گرفت و مسؤولان باشگاه استقلال در باد نتایج خوبی که ابتدای فصل می‌گرفت خوابیدند اما از همان ابتدا مشخص بود این تیم تاکتیک خاصی برای انجام یک بازی زیبا ندارد. در همان ابتدای فصل با توجه به نتایجی که دیگر تیم‌ها می‌گرفتند استقلال این موقعیت را داشت که خود را از سایر تیم‌ها جدا کند و در صدر جدول مستحکم باشد اما نتوانست از این فرصت به دست آمده استفاده کند. اگر بازی‌های این تیم را هم نگاه کنید متوجه می‌شوید در 7، 8 بازی اول فصل استقلال به غیر از بازی با سپاهان از تهران خارج نشد و در اکثر بازی‌ها با تیم‌هایی بازی می‌کرد که در پایین جدول بودند. شاید اگر با تیم‌های قدرتمند بازی می‌کرد نتایج به گونه‌ دیگری رقم می‌خورد. همان‌طور که دیدیم استقلال در بازی‌های اخیر با تیم‌های قدرتمند بازی کرد و نتایج خوبی نگرفت. این استقلال بازیکن‌محور است و تاکتیک نقش کمی در روند کاری‌اش دارد. شما نگاه کنید اگر بازیکنی مثل کرار در تیم نباشد، تیم روند حرکتی‌اش را از دست می‌دهد. اینکه می‌گویند بازیکنان ملی‌پوش به شرایط ایده‌آل نرسیده‌اند درست است اما همه بازیکنان بعد از یک تورنمنت بزرگ مثل جام‌جهانی کمی افت می‌کنند. باید پرسید چرا کادر فنی استقلال نتوانسته این بازیکنان را به شرایط آرمانی بازگرداند. من معتقدم مقصر نتایج ضعیف استقلال کادر فنی این تیم است که تاکتیکی برای این تیم ندارد. استقلال با تاکتیک سال‌های گذشته‌اش بازی می‌کند و امسال هیچ روش جدیدی را ارائه نکرده است. استقلال امسال پتانسیل زیادی برای کسب قهرمانی دارد اما متاسفانه نتایج اخیرش فوق‌العاده ضعیف بوده است. باید بررسی کرد که چرا در هفته‌های اخیر این تیم نتایج خوبی نگرفته است. در تاریخ لیگ برتر بی‌سابقه بوده که استقلال از 7 بازی 6 امتیاز بگیرد.
وضعیت قرمز آبی‌های پایتخت
استقلالی‌ها روزهایی را سپری می‌کنند که برزخ مانند است و وضعیت این تیم چندان روشن نیست. باشگاه استقلال در حالی آماده داربی می‌شود که با مسائل زیادی دست و پنجه نرم می‌کند. یکی از بحث‌های فعلی باشگاه استقلال، بدهی
جالب توجه آنها به 6 بازیکن خارجی است. طبق اعلام رسمی آبی‌پوشان رقم بدهی استقلالی‌ها به 6 بازیکن خارجی سابق‌شان یک‌میلیون و 200 هزار دلار است (چیزی بیش از 3 میلیارد و 800 میلیون تومان). هرچند مسؤولان استقلال اصرار دارند که خطر کسر امتیاز آنها را تهدید نمی‌کند اما وضعیت مالی آنها به شکلی نیست که بتوانند همزمان بدهی‌های خارجی و مطالبات تیم‌شان را پرداخت کنند.
آبی‌پوشان پایتخت روز گذشته طلب ویسنته آرزه را پرداخت کردند و ظاهرا در هفته جاری طلب یرکوویچ را هم پرداخت می‌کنند اما همانطور که اشاره شد آنها با بازیکنانی در داخل تیمشان طرف هستند که مطالباتشان را می‌خواهند و سکوتشان در نهایت تا پس از داربی ادامه پیدا می‌کند. مشکل دیگری که استقلال با آن دست و پنجه نرم می‌کند وضعیت نه‌چندان رضایتبخش آنها در رقابت‌های لیگ است. استقلال در 7 هفته گذشته تنها 6 امتیاز کسب کرده که در تاریخ این باشگاه بی‌سابقه است. استقلال در صورت ناکامی در داربی کمی از کورس قهرمانی عقب می‌افتد و این شاید از معدود داربی‌هایی باشد که قلعه‌نویی در آن کمتر به گل نخوردن فکر کند و هدفش از ابتدا گل زدن باشد. اگر چه پرسپولیس هم حال و روز خوشی ندارد و به اعتقاد بسیاری از کارشناسان در ضعیف‌ترین وضعیت خود قرار دارد. این روزها شایعاتی مبنی بر تغییر کادرفنی استقلال در صورت ناکامی در داربی شنیده می‌شود، شایعه‌ای که با تکذیب اعضای هیات مدیره استقلال و مدیرعامل این باشگاه همراه شده است اما اگر کمی واقع‌بینانه نگاه کنیم متوجه می‌شویم اوضاع در استقلال آنقدرها هم خوب نیست و گاهی مشاهده می‌شود پیشکسوتان استقلال با جملاتی کددار به انتقاد از کادر فنی فعلی استقلال پرداخته‌اند. آخرین مشکل استقلال در حال حاضر جاسم کرار است. این بازیکن عراقی در نتایج استقلال سهم بزرگی داشته و از ستون‌های این تیم محسوب می‌شود. آبی‌پوشان معلوم نیست با او چه خواهند کرد و از گوشه و کنار شنیده می‌شود استقلالی‌ها تمایلی به ادامه کار با او ندارند و احتمالا وی در نیم‌فصل به تیمی دیگر فروخته می‌شود. با رفتن کرار از استقلال، این تیم با مشکل جدی در میانه میدان روبه‌رو می‌شود گویی خلأ یک بازیساز در تیم‌ قلعه‌نویی مشکلی است لاینحل! قلعه‌نویی همواره از یک بازیساز در تیم‌هایش بهره برده است و در سال‌هایی که از وجود چنین بازیکنی بی‌بهره بوده، موفق نبوده است. آخرین مثال این مساله سال گذشته استقلال است که جمشیدیان همیشه مصدوم و سیاوش اکبرپور نتوانستند حتی ذره‌ای خلأ جباری را جبران کنند. استقلال در حالی آماده داربی می‌شود که 6 ملی‌پوش این تیم در کنار قلعه‌نویی نیستند و سرمربی استقلال عملا تا زمان برگشت آنها نمی‌تواند کار تاکتیکی خاصی انجام دهد، شاید او هم به‌خوبی دریافته که در صورت ناکامی در داربی، وعده قهرمانی‌اش در ابتدای فصل کمی رنگ می‌بازد، چه آنکه تراکتورسازی با حضور بازیکنان سرباز، هر روز قوی‌تر می‌شود و البته دست‌نیافتنی‌تر!
کلید گمشده استقلال در این فصل
استقلال تهران در آستانه داربی از لحاظ نتیجه‌گیری در شرایط مناسبی قرار ندارد و چند هفته‌ای می‌شود که خبری از برد در بازی‌های آبی‌پوشان نیست. شکست مقابل نفت تهران در هفته ششم، آغاز ناکامی‌های دنباله‌دار استقلال در این فصل بود که کماکان نیز ادامه دارد. آنها از هفته هشتم تا دهم، 3 شکست متوالی را متحمل شدند و در هفت بازی از 21 امتیاز ممکن تنها موفق به کسب 6 امتیاز شدند. این افت وحشتناک در تاریخ باشگاه نیز بی‌سابقه بوده که دلیل آن هنوز مشخص نیست. در میان همه عوامل دخیل در ناکامی استقلال در هفته‌های اخیر، عدم توجه کافی به بازیکنان جوان در فصل جاری می‌تواند یک دلیل ویژه و قابل بحث باشد. استقلال در این فصل چند تن از مهره‌های اصلی خود را به علت مصدومیت در مقاطع مختلف در اختیار نداشت و این بهترین فرصت برای میدان دادن به جوانان بود که در عمل چنین اتفاقی رخ نداد و اگر هم افتاد بسیار کم و قابل چشم‌پوشی بوده است. امیر قلعه‌نویی پس از ناکامی فصل قبل خود در استقلال که فصلی ناموفق را با این تیم سپری کرد، با دستی پر وارد بازار نقل و انتقالات شد و با خرید مهره‌های شاخصی چون امید ابراهیمی، کرار جاسم محمد و مهدی کریمیان به عقیده خیلی‌ها برنده بازار نقل و انتقالات لقب گرفت. با وجود این خریدهای بزرگ، قلعه‌نویی غفلت بزرگی مرتکب شد و از اضافه کردن مهره‌های جوان و باکیفیت به تیم غافل شد. روزهایی که استقلال تحت هدایت قلعه‌نویی، در ترکیب خود طالب‌لوی جوان را به جای برومند کارکشته و محبوب هواداران می‌دید چندان دور نیست و تیم همان تیم است و سرمربی هم همان سرمربی اما تفکراتی که قلعه‌نویی آن دوران داشت کمی دستخوش تغییر شده و شاید خود وی نیز اینک عقیده دارد که کاش مسیر فصل‌های قبل را ادامه می‌داد و با میدان دادن به جوانان پرانگیزه تیمی پرنشاط‌تر از این به میدان می‌فرستاد.جدا شدن چند بازیکن جوان از تیم استقلال به دلیل عدم فرصت حضور در میدان گواهی است بر این ادعا که استقلال فصل جاری از لحاظ جوانگرایی شرایط مطلوبی را دارا نیست. جانشین کردن بازیکنان جوان به جای ستاره‌های مصدوم یا ناآماده امری ناآشنا برای استقلال این فصل است که کاملا می‌توان آثار آن را در نحوه بازی و نتیجه‌گیری این تیم دخالت داد. نیم‌فصل دوم چالشی جدید
پیش روی امیر قلعه‌نویی و استقلال خواهد بود و باید دید گرایش به جوانان و بازیکنان آینده‌دار در این تیم بار دیگر از سر گرفته خواهد شد یا خیر. استقلال که در مقاطع مختلف همیشه چهره‌های سرشناسی را از تیم‌های پایه خود به فوتبال ایران معرفی کرده، این فصل نیز انتظار می‌رود در ادامه کار با اعتماد بیشتر به بازیکنان جوان قدرت خود را بازیافته و به روند ناکامی‌های خود خاتمه بخشد.
*کارشناس فوتبال

علیرضا کردی : تیم پرسپولیس تهران بعد از شکست دادن پیکان در هفته سیزدهم لیگ برتر، روز پنجشنبه به مصاف گسترش فولاد رفت و در حالی که با ۲ گل از حریف تبریزی خود پیش بود، بر اثر دو اشتباه فردی و بچگانه بازیکنانش 2 گل دریافت کرد تا یک برد حساس و حیاتی را با یک تساوی بی‌ارزش تعویض کرده باشد. در این بازی که بعد از 3 هفته کشمکش میان فدراسیون فوتبال و صدا و سیما، بالاخره دوربین‌های تلویزیونی حق ورود به استادیوم را داشتند، اگرچه سرخپوشان بازی بدی را به نمایش نگذاشتند ولی باز هم ثابت شد نقاط ضعف اصلی این تیم در زمینه فنی، کماکان پابرجاست و در آستانه بازی شهرآورد پایتخت، کادر فنی این تیم باید فکری اساسی برای این معضلات بکند.
دفاع راست، پاشنه آشیل پرسپولیس
بعد از اینکه حسین ماهینی به‌علت مشکلات مربوط به کارت پایان‌خدمت خود از همراهی پرسپولیس محروم شد، محمدرضا خانزاده جوان تنها گزینه پیش روی کادر فنی سرخپوشان برای پست مدافع راست بود. خانزاده که البته پست تخصصی‌اش مدافع میانی است، در زمان حضور یحیی گل‌محمدی در پرسپولیس هم در سمت راست دفاع بازی کرده بود و زیاد هم با بازی در این منطقه از زمین بیگانه نبود، مدافع جوان سرخپوشان اگرچه در کارهای دفاعی عملکرد تقریباً خوبی از خود نشان داده بود اما به‌عنوان یک پیستون به هیچ وجه در امور هجومی و انجام کارهایی مانند اوورلب در زمان حمله تیم خود و از همه مهم‌تر در سانتر و ارسال توپ روی محوطه جریمه حریف موفق و توانمند نبود و همین مساله موجب شد حمید درخشان پیش از رسیدن نیم‌فصل با جذب بازیکنی مانند مهدی جعفرپور به فکر رفع ضعف سمت راست خط دفاعی تیم خود باشد. در بازی مقابل گسترش فولاد نوبت آزمون بازیکن تازه‌وارد سرخپوشان بود که این بازیکن نیز با عملکرد خود نشان داد هنوز مشکل این بخش از خط دفاعی پرسپولیس بر سر جای خود باقی است. جعفرپور اگرچه برعکس دیگر همتای خود در زمان حمله و ارسال‌ها به مراتب بهتر عمل می‌کرد اما در امور دفاعی مانند محمدرضا خانزاده نبود و در صحنه گل دوم تیم حریف نیز با جا ماندن و دور خوردن از بازیکن سرعتی گسترش، یکی از مقصران اصلی گل تساوی تبریزی‌ها بود. با توجه به همین مساله باید دید آیا کادر فنی پرسپولیس در نیم‌فصل دوم باز هم سراغ خریدن یک مدافع راست خواهند رفت یا تا انتهای فصل با همین دو مدافع ناکامل خود به کار ادامه خواهند داد.
خط حمله‌ای بی‌رمق
هادی نوروزی را می‌توان جزو آن دسته از بازیکنان پرسپولیس به حساب آورد که به‌رغم همه تلاشی که برای خوب بازی کردن انجام می‌دهد اما هیچگاه محبوب هواداران این تیم نبوده است. نوروزی چند سال پیش به‌عنوان یک مهاجم به پرسپولیس آمد و در یک برهه از زمان هم تقریباً خیلی خوب برای این تیم گلزنی کرد اما با توجه به اینکه هیچگاه یک مهاجم کامل نبود، جای خود را در این پست از دست داد و رفته رفته تبدیل به یک وینگر یا مهاجم کناری شد که همین امر موجب کاهش یافتن کارآیی و البته نیمکت‌نشینی او به مرور زمان شد، در بازی پرسپولیس مقابل راه‌آهن هادی نوروزی بعد از مدت‌ها یا به قول خودش پس از 2 سال به پست اصلی خود یعنی مهاجم نوک برگشت و واقعاً هم عملکرد بسیار بهتری نسبت به گذشته از خود نشان داد اما هنوز هم انتقاداتی به بازی نوروزی در پست مهاجم وارد است که نمی‌توان از کنار آنها به‌سادگی عبور کرد، از مهم‌ترین نقاط ضعف بازی او باید به این مسائل اشاره کرد که  او خیلی کم در موقعیت‌های مناسب گلزنی قرار می‌گیرد و در خیلی از موارد هم که شانس به ثمر رساندن گل را دارد، قدرت تمام‌کنندگی مناسبی از خود نشان نمی‌دهد، همچنین نوروزی به‌عنوان یک فوروارد، به هیچ‌وجه توانایی بازی کردن در حالت پشت به دروازه را ندارد و بیشتر توپ‌هایی که در این موقعیت دریافت می‌کند یا از دست می‌دهد یا نمی‌تواند به‌خوبی به هم‌تیمی‌های خود محول کند، به‌طور کلی در مورد قرار گرفتن او در پست تخصصی‌اش باید گفت بازی کردن نوروزی در خط حمله شاید در لیگ و جام‌حذفی برای پرسپولیس یک مسکن موقت باشد (که البته همین حرف هم درست نیست)، اما در لیگ قهرمانان آسیا برای سرخپوشان کافی نخواهد بود و عدم وجود یک مهاجم با قدرت تمام‌کنندگی بالا، مانند زمان حال یکی از مهم‌ترین خلأهای موجود در این تیم خواهد بود که باید کادر فنی این تیم برای برطرف کردنش فکری اساسی بکند. پرسپولیس که در طول تاریخ همواره هجومی‌ترین تیم فوتبال ایران بوده است و طی دوره‌های مختلف مهاجمینی بسیار توانمند را در اختیار داشته است، حالا در یکی از نقاط همیشه قوت خود دچار ضعف اساسی شده است و برطرف کردن این نقیصه مستلزم پیدا کردن یک مهاجم باهوش و آشنا با چارچوب دروازه است؛ چیزی که در فوتبال حال حاضر ما کمیاب است و شاید برای یافتن او باید نگاهی فراتر از مرزهای ایران داشت.

بهداد سلیمی به مدال نقره جهان بسنده کرد. در آخرین روز مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان، وزنه‌برداران دسته فوق سنگین روی تخته آمدند تا قهرمان این وزن نیز مشخص شود. مهم‌ترین اتفاق در رقابت‌های فوق‌سنگین، بازگشت مجدد بهداد سلیمی پس از یک سال غیبت به صحنه جهانی بود. در سال گذشته و در غیاب سلیمی عنوان قوی‌ترین مرد جهان به روسلان آلبگوف روس رسید اما بهداد برای پس گرفتن این عنوان قدم به تخته مسابقات گذاشته بود، هرچند در انتها موفق به انجام این کار نشد.  
حرکت یک ضرب
همانطور که انتظار می‌رفت رقابت اصلی در این وزن میان بهداد سلیمی، روسلان آلبگوف و آلکسی لووچف از روسیه بود. سلیمی برای نخستین حرکت پشت وزنه 206 کیلوگرم قرار گرفت که آن را بالای سر برد. 2 رقیب بهداد نتوانستند حرکت اول خود را با موفقیت پشت سر بگذارند. در حرکت دوم البگوف 205 کیلوگرم را بالای سر برد اما لووچف باز هم 205 کیلوگرم را انداخت. لووچف سومین وزنه را هم انداخت اما آلبگوف وزنه 210 را بالای سر برد تا کار سیلمی سخت شود. سلیمی وزنه 211 را دو بار بالای سر نبرد و نقره گرفت.
حرکت دوضرب
زمانی که آلبگوف در نخستین حرکت 245 کیلوگرم را بالای سر برد، یک کیلوگرم وزنه درخواستی برای سلیمی افزایش داده شد. او با 246 کیلوگرم کارش را دوضرب آغاز کرد که در مهار آن موفق بود. در حالی که آلبگوف در دومین حرکت 252 کیلوگرم را درخواست داده بود، سلیمی پشت وزنه 251 کیلوگرم قرار گرفت که توانست آن را بالای سر ببرد. او در آخرین حرکت باید وزنه 257 کیلوگرم را مهار می‌کرد که موفق عمل نکرد. او در دو ضرب مدال برنز را کسب کرد. الکسی لووچف دیگر وزنه‌بردار روس با مهار وزنه 257 کیلوگرم مدال طلای دوضرب را به‌دست آورد و آلبگوف نیز با 252 کیلوگرم به مدال نقره رسید. به این ترتیب سلیمی با مجموع 457 کیلوگرم نایب قهرمان جهان شد.
 

رقابت بین بایرن‌مونیخ و دورتموند در سال‌های اخیر فوتبال آلمان را در سطح ملی به قله افتخارات رسانده است. پیروزی 2 بر یک مونیخی‌ها مقابل دورتموند اما سبب بحرانی‌تر شدن اوضاع این تیم در جدول رده‌بندی بوندس‌لیگا شد، با این حال همه دوستداران فوتبال آلمان در آرزوی ادامه‌دار بودن چنین رقابتی هستند. فیلم و فوتبال دو پدیده بزرگ سرگرم‌کننده عموم مردم هستند که از اواسط قرن بیستم میلادی تاثیرگذار بوده‌اند. این دو صنعت سرگرمی تنها در یک نکته متفاوت هستند که آن غیرقابل پیش‌بینی بودن است. در غیر این صورت این دو نکات مشترک و مشابه فراوانی دارند و شاید به همین تیم فوتبال بایرن‌مونیخ (FC Bayern München)  به FC Hollywood نیز شهره شده است اما مهم‌ترین وجه اشتراک این دو نه‌تنها درخشش ستارگان آن، بلکه قدرت تاریخ و داستانی است که آنها توصیف می‌کنند. همانند هر فیلم جذابی فوتبال هم برای جذابیت به قهرمانانی درخشان و حریفی خطرناک نیاز دارد و دورتموند تنها رقیب قابل‌تصور برای بایرن‌مونیخ در هر فصلی می‌تواند باشد و با وجود اینکه در این فصل چنین رقابتی با توجه به بحران دورتموند کمرنگ شده است اما کسی نمی‌تواند منکر آن شود. بایرن‌مونیخ به حریفی همانند دورتموند نیاز دارد، چون این حریف به آنها چنین احساسی را می‌دهد که از هر دیداری نمی‌توان بردهای روتین و آسانی را توقع داشت و برای بردن چنین حریفی نیاز به واکنشی خاص و غیرمعمول است، چون دورتموند همان میزان و معیاری است که بایرن‌مونیخ در 5 سال گذشته همواره با آن سنجیده شده و به خاطر آن رشد کرده و به پتانسیل فعلی خود رسیده است. در فینال 2013 ویمبلی، مونیخی‌ها نشان دادند چگونه می‌توان تیم تهاجمی دورتموند را با عملکردی منطقی مهار و بر آن غلبه کرد، فینال DFB Pokal فصل گذشته نیز  به نبردی کاملا تاکتیکی و شطرنج‌گونه بین یورگن کلوپ و پپ گوآردیولا تبدیل شد که گوآردیولا برای اولین بار با استفاده از یک دفاع زنجیره 3 نفره موفق به مات کردن رقیب خود شد. بایرن‌مونیخ برای پیروزی در دیدار هفته گذشته مقابل دورتموند نیاز به هر دو عامل تاکتیک و مهار انرژی تهاجمی حریف داشت و پپ گوآردیولا با برنامه و طرحی منطقی موفق به شکست دوباره یورگن کلوپ شد. شاید بتوان این بازی را آینه‌ای از رقابت 5 سال گذشته این دو تیم دانست. بی‌تردید تاکنون تیمی همانند دورتموند در تاریخ بوندس‌لیگا وجود نداشته است که با توجه به قابلیت‌ها، داشته‌هایش و نحوه رویارویی با تیمی همچون بایرن‌مونیخ در رده‌های انتهایی جدول رده‌بندی این رقابت‌ها قرار گرفته باشد. شاید برای کسانی که اوضاع و شرایط کنونی دورتموند را بحرانی می‌دانند، بهتر باشد به 10 سال پیش بنگرند تا بحران واقعی دورتموند را درک کنند به زمانی که دورتموند به خاطر مشکلات فراوان اقتصادی در معرض خطر انحلال بود. پشت سر گذاشتن چنین شرایط بحرانی و دشواری ظرف مدت تنها چند سال توسط دورتموند و تبدیل شدن به قدرتی بزرگ در فوتبال اروپا بیشتر شبیه به معجزه می‌ماند، آنها در بوندس‌لیگا خود را در یک رقابت به مهم‌ترین قطب و نقش مخالف بایرن‌مونیخ تبدیل کردند که فوتبال آلمان را در سطح ملی به بهترین تیم جهان تبدیل کرده است.

امین ابطحی:
1-تعقیب‌کنندگان جدید بایرن‌مونیخ
دورتموند با توجه به شروعی ضعیف در رقابت‌های این فصل بوندس‌لیگا، خیلی زود از رقابت با بایرن‌مونیخ فاصله گرفت. به همین دلیل نقش دورتموند به عنوان جدی‌ترین تعقیب‌کننده بایرن‌مونیخ را در این فصل تیم‌های دیگری عهده‌دار شده‌اند. وولفسبورگ که در حال حاضر مهم‌ترین رقیب مونیخی‌ها به حساب می‌آید موفق به کسب 6 پیروزی متوالی شده است، آخرین شکست شاگردان دیتر هکینگ در 24 سپتامبر و در بازی مقابل هرتابرلین به دست آمده است. گرگ‌ها در این فصل از تیمی هماهنگ و تهاجمی برخوردارند که نحوه بازی آنها برای بسیاری از هواداران، یادآور قهرمانی این تیم در فصل
09-2008 است؛ فصلی که وولفسبورگ با درخشش ادین ژکو و گرافیته در خط حمله و میزموویچ در خط میانی به طور تعجب‌برانگیزی قهرمان بوندس‌لیگا شد. نقش ژکو را در این فصل کوین ده بروین برعهده گرفته است. این بازیکن بلژیکی در حال سپری کردن فصل فوق‌العاده‌ای است، وی موفق به زدن یک گل و ارسال 9 پاس گل شده و در لیگ‌های بزرگ اروپایی تنها عملکرد او با سسک فابرگاس در چلسی قابل مقایسه است و در بوندس‌لیگا تنها دیگوی برزیلی 8 سال قبل در وردربرمن قبل از هفته یازدهم به چنین آماری دست یافته بود. مونشن‌گلادباخ با سرمربیگری لوسین فاروه سوییسی دومین تعقیب‌کننده بایرن‌مونیخ در صدر جدول محسوب می‌شود. این تیم فوتبالی سرعتی و موثر را به نمایش می‌گذارد و در لیگ اروپا نیز نماینده خوبی برای بوندس‌لیگا بوده است. لوسین فاروه با حضور ماکس کروزه، آندره هان و پاتریک هرمان از مثلث تهاجمی قابلی در این فصل برخوردار است به طوری که این 3 بازیکن در پایان هفته یازدهم در مجموع 11 گل نیز برای تیم خود به ثمر رسانده‌اند. جز بایرن‌مونیخ شاید نتوان هیچ‌یک از این دو تیم را مدعی اصلی فتح بوندس‌لیگا دانست، در حال حاضر وولفسبورگ با 4 امتیاز اختلاف در رده دوم بوندس‌لیگا قرار دارد و مونشن‌گلادباخ نیز با قبول شکست مقابل دورتموند به اختلاف 7 امتیازی با بایرن‌مونیخ رسیده است. با این وجود این دو تیم اثری خوب از خود بر جای گذاشته‌اند و با وجود بحران دورتموند رقابت بر سر قهرمانی در بوندس‌لیگا را هیجان‌انگیز کرده‌اند.
2- هانوفر تأثیرگذارترین تیم بوندس‌لیگا
با به ثمر رساندن تنها 9 گل در 11 بازی هر تیمی در خطر سقوط به دسته پایین‌تر قرار می‌گیرد اما برای هانوفر چنین موضوعی مطرح نیست چون این تیم با زدن این تعداد گل موفق به جمع‌آوری 19 امتیاز شده و رده چهارم جدول رده‌بندی را با تفاضل گل منفی 2 از آن خود کرده است. شاگردان تایفون کورکوت، سرمربی ترک‌تبار هانوفر، در این 11 هفته، 6 برد کسب کرده‌اند که 5 برد آن بدون گل خورده بوده است (3 برد یک بر صفر و ۲ برد 2 بر صفر) البته این تیم ۲ باخت 4 بر صفر و 3 بر صفر را نیز به ترتیب مقابل بایرن‌مونیخ و مونشن‌گلادباخ تجربه کرده است. در رقابت‌های این فصل تا کنون تنها تیم‌های وردربرمن و هامبورگ از قعرنشینان بوندس‌لیگا نسبت به هانوفر تعداد گل‌های کمتری به ثمر رسانده‌اند و کلن نیز با تعداد گل زده مشابه با هانوفر در رده یازدهم قرار دارد.
3- صعودکننده‌هایی قدرتمند
در اکثر فصل‌های بوندس‌لیگا تیم‌هایی که از رقابت‌های دسته دوم صعود می‌کنند، تنها یک فصل میهمان بوندس‌لیگا هستند، برای نمونه فصل گذشته تیم آینتراخت براون شواینگ تنها یک فصل میهمان بوندس‌لیگا بود اما در این فصل به نظر پادربورن نمی‌خواهد دچار چنین سرنوشتی شود. از این تیم پیش از آغاز رقابت‌های این فصل به‌عنوان یکی از سقوط‌کنندگان یاد می‌شد اما نتایج این تیم باعث شگفتی فوتبال آلمان شده است، این تیم هم‌اکنون با 15 امتیاز همانند کلن دیگر تیم صعودکننده، از حاشیه امنیت خوبی در میانه‌های جدول رده‌بندی برخوردار است.
4- شرایط پیچیده تیم‌های بزرگ
شرایط شالکه حتی پس از اخراج ینس کلر و جذب روبرتو دی‌متئو آرام‌تر و بهتر نشده است، این تیم باز هم با وجود داشته‌ها و قابلیت‌هایی که دارد از وضعیت مناسبی در بوندس‌لیگا برخوردار نیست. در حالی که سران و هواداران باشگاه از صعود مستقیم به رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا به عنوان خواسته اصلی خود نام برده‌اند، عملکرد آبی‌های پادشاهی در این زمینه بسیار متزلزل بوده است. با وجود نام‌هایی بزرگ همانند هونتلار، بوآتنگ، دراکسلر، مه‌یر، چوپو موتینگ و سام در بخش تهاجمی، این تیم به ریتم خوب و ثبات لازم در فاز تهاجمی خود هرگز نرسیده است و در حال حاضر حتی رده‌ای پایین‌تر از تیم‌های تازه صعودکننده به بوندس‌لیگا دارد. عملکرد شالکه در این باره با بایرلورکوزن قابل مقایسه است. بازی‌های فاجعه‌بار از شاگردان راجر اشمیت در این فصل چندین بار دیده شده است، برای نمونه بایرلورکوزن در یکی از بازی‌های این فصل در استادیوم خانگی خود بازی 3 بر صفر برده در نیمه اول را با تساوی 3 -3 در پایان بازی تعویض کرد، شاید ارائه چنین بازی نا هماهنگ و بی‌نظمی را هیچ یک از هواداران لورکوزنی به خاطر نداشته باشند. این تیم هم اکنون با 17 امتیاز از تیم‌های بالانشین بوندس‌لیگا به حساب می‌آید اما عملکرد این تیم با ایده‌آل هواداران فرسنگ‌ها فاصله دارد.