به ارزش یک جام
مهدی طاهرخانی: به حساس‌ترین جمعه فصل لیگ برتر ایران رسیدیم؛ جایی که سرنوشت قهرمانی می‌تواند با یک سوت، یک گل، یا حتی یک اشتباه داوری دگرگون شود. در حالی که تراکتور تا حدود زیادی تکلیف خودش را برای قهرمانی مشخص کرده و با امیدواری به بالای جدول چسبیده اما هنوز هیچ‌چیز تمام نشده است. فوتبال است دیگر، غیرقابل پیش‌بینی‌ترین اتفاق‌ها همیشه در همین هفته‌های آخر رخ می‌دهد.
فراموش نکنید اگر فردا جمعه یکی از 2 تیم پرسپولیس یا سپاهان برنده شود و تراکتور در همان زمان مقابل ملوان غافلگیر شده و شکست بخورد، آن وقت ورق به طرز باورنکردنی‌ای برمی‌گردد و برنده دیدار آزادی، خود را در آستانه لمس جام می‌بیند. با این حال، تراکتور همچنان از نظر امتیازی شرایط خوبی دارد و شانس قهرمانی‌اش بالاست. اما چه کسی گفته تراکتور حتماً در 2 بازی آینده‌اش برنده خواهد بود؟ چه کسی تضمین می‌دهد تیم اسکوچیچ مقابل ملوان و فولاد، دچار لغزش نشود؟ فوتبال است دیگر!
شاید یک ماه پیش کسی فکر نمی‌کرد پرسپولیس در تهران مقابل استقلال خوزستان امتیاز از دست بدهد. حتی کمتر کسی احتمال شکست پرسپولیس در نخستین بازی بهار مقابل شمس‌آذر را می‌داد اما اتفاق افتاد. همین غیرقابل پیش‌بینی بودن فوتبال است که حالا هواداران را چشم‌انتظار بازی سرنوشت‌ساز پرسپولیس - سپاهان نگه داشته است.
این بازی فقط یک مسابقه 3 امتیازی نیست. یک تقابل حیثیتی، پر از حساب‌های تسویه‌نشده، انتقام‌های به تعویق‌افتاده و انگیزه‌های پنهان است. پرسپولیس زمستان امسال 3 بار مقابل سپاهان شکست خورد: یک‌بار در بازی رفت لیگ، بار دوم در سوپرجام که در اراک برگزار شد و سومین بار در جام حذفی در اصفهان.
3 شکست، با 3 سرمربی مختلف: بازی رفت لیگ را مورایس از گاریدو برد. سوپرجام را کریم باقری به عنوان سرمربی موقت واگذار کرد و در نهایت، در جام حذفی، با وجود اینکه پرسپولیس تا دقیقه ۸۱ یک بر صفر از سپاهان پیش بود، اخراج امید عالیشاه همه‌چیز را به‌هم ریخت و بازی برده با نتیجه ۲ بر یک به سود زردهای اصفهان به پایان رسید.
کارتال هنوز آن شکست را فراموش نکرده. نزدیکانش می‌گویند آن بازی تأثیر عجیبی روی روحیه‌اش گذاشت. خودش در محافل خصوصی گفته: «برای من، تسویه حساب با سپاهان مهم است» و حالا، بازی فردا در ورزشگاه آزادی، همان روز موعود است؛ روزی برای انتقام و شاید فتح دوباره مسیر قهرمانی.
اما این مسابقه فقط در زمین جذاب نیست. در حاشیه نیز یک نکته تاریخی وجود دارد: این نخستین‌بار در تاریخ فوتبال ایران است که دیدار 2 تیم پرسپولیس و سپاهان در ورزشگاه آزادی تنها با حضور بانوان برگزار می‌شود. بازی رفت 2 تیم نیز بدون حضور آقایان بود اما آن مسابقه در اصفهان برگزار شد. این‌بار تهران میزبان 2 تیم بزرگ است، با هواداران زن که بی‌وقفه تیم محبوب‌شان را تشویق خواهند کرد.
پرسپولیس تقریباً با تمام ستاره‌هایش وارد میدان خواهد شد. به‌جز امید عالیشاه که فصل را از دست داده، سایر بازیکنان در دسترس هستند. ترکیب اصلی آماده است تا با عبور از سد سپاهان، نیم‌نگاهی هم به لغزش تراکتور در تبریز داشته باشد. اگر تراکتور امتیاز از دست دهد، برنده این دیدار می‌تواند خودش را به صدر جدول نزدیک کند.
نکته مهم این است که مساوی به کار هیچ‌کدام از 2 تیم نمی‌آید. پرسپولیس و سپاهان، هر دو فقط به برد فکر می‌کنند. مساوی، یعنی عقب افتادن از کورس قهرمانی. یعنی احتمال خداحافظی با جام. بنابراین از حالا مشخص است بازی فردا، یک بازی تمام‌عیار هجومی و پرریسک خواهد بود. نبرد تاکتیک‌ها، نبرد ذهن‌ها و شاید نبرد اعصاب.
از سوی دیگر، پرسپولیس در سال‌های اخیر در لیگ برتر بارها به قهرمانی رسیده اما یک آمار نگران‌کننده وجود دارد: این تیم از سال ۱۳۹۶ تا امروز، نتوانسته سپاهان را در ورزشگاه آزادی شکست دهد. این طلسم 8 ساله، حالا به یک چالش ذهنی بزرگ برای سرخ‌ها تبدیل شده. آیا کارتال می‌تواند این طلسم را بشکند؟ آیا هواداران زن حاضر در استادیوم می‌توانند مثل یک نیروی پنهان، این گره را باز کنند؟
یک نکته دیگر را هم نباید فراموش کرد: اکثر بازی‌های بزرگ بین پرسپولیس و سپاهان، با کارت قرمز برای سرخ‌ها به پایان رسیده. اخراج‌های عجیب، لحظه‌های جنجالی و سکانس‌های پرحاشیه که در حافظه فوتبال‌دوستان باقی مانده. کارتال و تیمش باید حواس‌شان را جمع کنند. نه فقط برای بازی زیبا، بلکه برای کنترل احساسات. این بازی، حاشیه را می‌طلبد اما هر کارت قرمز می‌تواند تمام فصل را به باد بدهد.
جمعه، نه فقط برای پرسپولیس و سپاهان، بلکه برای تمام فوتبال ایران، یک روز ویژه است. اوج هیجان، در قالب یک ۹۰ دقیقه آتشین.
مسابقه‌ای که نه مساوی می‌پذیرد، نه عقب‌نشینی. یا ببر یا جام را فراموش کن.
منتظر بمانید! فوتبال ایران در آستانه یک انفجار احساسی است.
***
بیچاره بازنده
همه راه‌ها به جمعه ختم می‌شود. نه فقط برای سپاهان و پرسپولیس، بلکه برای آینده نزدیک فوتبال ایران. جمعه یک تیم زنده می‌ماند، یکی دیگر عملاً دفن می‌شود؛ بی‌نیاز به تشییع جنازه و
فاتحه.
در ظاهر، هنوز بازی‌ها باقی است، هنوز امتیاز هست اما واقعیت تلخ این است: بازنده نبرد سپاهان و پرسپولیس باید دنبال سرگرمی‌ای تازه برای تابستان باشد چون نه قهرمانی نصیبش می‌شود، نه آسیا، نه حتی پلی‌آف. سهمش از فصل فقط «اگر» و «شاید» و «حیف» خواهد بود.
بازی جمعه چیزی شبیه یک بلیت مستقیم به آسیا نیست، بلکه چیزی بدتر است؛ بلیت یک‌طرفه به ناکامی. برنده، زنده می‌ماند. بازنده؟ باید با نایب‌قهرمانی عکس یادگاری بگیرد، البته اگر پیدا شد!
خیلی‌ها با استناد به بردهای قبل سپاهان برابر پرسپولیس، قضاوت کرده‌اند که کار تمام است اما فوتبال، خلاف‌کار خوش‌ذاتی است. حافظه ندارد. نه سوپرجام را یادش می‌ماند، نه بازی رفت و نه جام حذفی را. این بازی برای خودش قصه‌ای جداست. هر تیمی که اضطرابش کمتر باشد، کمتر بلرزد، برنده است. همین‌قدر بی‌رحم، همین‌قدر ساده. تراکتور؟ قهرمان قطعی؟ فوتبال در ایران به اندازه‌ای غیرقابل پیش‌بینی است که هوادار هم در 3 هفته آخر می‌تواند 7 امتیاز بگیرد، آن هم در حالی که جدول را از ته نگاه می‌کرده. تراکتور بازی معوقه با فولاد را باید در گرمای اهواز برگزار کند، آن هم در شرایطی که فولادی‌ها برای عنوان فاخر جان می‌دهند. ضمناً همان تراکتور هفته پیش به چادرملو امتیاز داد. پس نه، هنوز هیچ چیز قطعی نیست، حتی
صدر جدول.
نکته اینجاست: سپاهان و پرسپولیس اگر جمعه را ببازند، نه فقط از کورس قهرمانی جا می‌مانند، بلکه باید لیگ نخبگان آسیا را از تلویزیون تماشا کنند. البته نه آن لیگ سطح پایین آسیایی که هیچ‌کس نمی‌فهمد چرا وجود دارد و به چه دردی می‌خورد. بحث لیگ نخبگان است، جایی که غول‌ها می‌روند.
فصل دارد می‌رود به نقطه جوش. حالا وقت دروغ نیست، وقت جا زدن نیست، وقت پنهان شدن پشت آمار و امیدهای موهوم هم نیست.
جمعه، یک تیم «تمام» می‌شود.
همین‌قدر قطعی، همین‌قدر بی‌احساس.