توپخانه تک نفره

باربد بهراد: در لیگ برتر امسال، پرسپولیس روزهای پرالتهابی را پشت سر می‌گذارد؛ تیمی که در یک دهه اخیر ستون محکم فوتبال ایران به حساب می‌آمد، اکنون در آغاز راه با سرمربی تازه‌اش، بیش از آنکه نشانگر تغییر و تحول باشد، یادآور مجموعه‌ای از تکرارها و ناهماهنگی‌هاست. 
هفته ششم هم تفاوتی با گذشته نداشت؛ تساوی برابر گل‌گهر همانقدر تلخ بود که بازی‌های بی‌رمق پیشین. اگرچه شکست‌ناپذیری ظاهراً ادامه دارد اما واقعیت درون زمین چیز دیگری است: کم‌جان، بی‌برنامه و بی‌رمق.
با این حال، میان انبوهی از سایه‌ها، تنها یک نور باقی مانده؛ مهاجمی که نامش بارها در دهان هواداران چرخیده است. علی علیپور به تنهایی بار گلزنی سرخ‌ها را به دوش می‌کشد. کافی است آمار ساده‌ای مرور شود: تمام گل‌های این فصل حاصل پای او بوده. در ۳ هفته ابتدایی و همین مسابقه اخیر، رد پایش ثبت شده است. تنها یک‌ بار گلش ارزش ۳ امتیاز داشت و بقیه بارها، دستاوردش در میان ضعف عمومی تیم گم شد.
اینکه یک باشگاه پرهوادار و پرادعا مثل پرسپولیس، تمام امید تهاجمی خود را روی شانه‌های یک نفر بنا کند، عجیب نیست؟ طبیعتاً مهاجم برای گلزنی در زمین است اما وقتی همه ۴ گل این فصل به همین یک نفر خلاصه می‌شود، زنگ خطر بلندتر از همیشه به صدا درمی‌آید. تیمی که نتواند تنوع در حمله ایجاد کند، محکوم به گیر افتادن در تله دفاعی حریفان است. علیپور تا امروز مأموریتش را درست انجام داده اما آیا این روند پایدار خواهد ماند؟ اگر مصدوم یا محروم شود، سرخ‌پوشان چه باید کنند؟
پرسپولیس در ظاهر از ثبات دفاعی برخوردار است ولی در عمل در زمین چیزی جز بی‌روحی دیده نمی‌شود. حملات خطی، ایده‌های تکراری و وابستگی به تک‌مهاجم، نتیجه‌ای جز فرسایش تیم ندارد. گویی هر بار که توپ به سمت دروازه می‌رود، همه نگاه‌ها تنها به شماره ۹ معطوف است. این شرایط برای باشگاهی با این ابعاد، بیشتر شبیه یک عقبگرد است تا حرکت به جلو.
از سوی دیگر، علیپور نه فقط در پرسپولیس، که در جدول گلزنان لیگ هم جایگاه بالایی یافته است. آخرین پنالتی‌اش برابر گل‌گهر، نهمین ضربه موفق او از 13 بار حضور پشت نقطه بود. این آمار نشان می‌دهد او یکی از آماده‌ترین مهاجمان لیگ است اما برای بازیکنی که به رؤیای حضور در جام‌جهانی می‌اندیشد، این کافی نیست. رقبای پرقدرتی در تیم ملی دارد؛ مهاجمانی که در باشگاه‌های مختلف می‌درخشند. اگر بخواهد جایی در فهرست نهایی داشته باشد، باید نه‌تنها همین ریتم، بلکه به سطحی بالاتر برود.
پرسپولیس فصل جاری بیشتر شبیه بیماری است که با یک مُسکن سر پا مانده؛ دارویی به نام علیپور اما تا چه زمانی می‌توان تنها به یک مُسکن دل بست؟ در نهایت، واقعیت این است که اگر تیم نخواهد ساختار هجومی‌اش را بازسازی کند، هیچ مهاجمی - اگر بهترین هم باشد - نمی‌تواند تنهایی بار قهرمانی را به دوش بکشد.