انتخابی برای عصر

بهراد رشوند: آنچه این روزها در قلب باشگاه سرخ‌پوش رخ می‌دهد، چیزی فراتر از یک تغییر ساده روی صندلی مدیریت است. این دوره، دوره‌ عبور از گذشته و نگاه کردن به افق‌هایی است که اگر درست دیده نشود، این کشتی بزرگ دوباره به ساحل آشوب بازخواهد گشت. پرسپولیس در آستانه تصمیمی ایستاده که نه فقط امروز؛ که شاید ۵ سال آینده‌اش را شکل دهد. صندلی هدایت اداری باشگاهی که میلیون‌ها چشم پیرامونش می‌چرخد، نمی‌تواند دوباره محل آزمون و خطای آدم‌هایی باشد که فقط برای عکس گرفتن با پیراهن قرمز آمده‌اند. این باشگاه به کسی نیاز دارد که بلد باشد ستون بسازد، نه فقط پرده‌ تبلیغاتی.
در ظاهر، نام‌هایی می‌آیند و می‌روند؛ از موقت‌ها تا کسانی که پشت صحنه آرام خود را گرم می‌کنند اما مساله این نیست که چه کسی بیاید؛ این است که چه نوعی از فکر باید روی این صندلی بنشیند. پرسپولیس تنها یک تیم فوتبال نیست، مجموعه‌ای است از تاریخ، افسانه، ریشه و فشار بی‌رحمانه‌ توقع هواداران. کسی که اینجا مدیریت می‌کند، باید اعصاب فولادی داشته باشد و قلبی که با هر فریاد سکوها نلرزد.
دیگر دوران مدیریت نمایشی تمام شده. این باشگاه از لحاظ مالی، زمین‌ خورده و دوباره بلند شده، بدهی‌های بی‌پایانش را با هزار وصله و دوخت به جلو هل داده و حالا به نقطه‌ای رسیده که باید درآمد واقعی تولید کند. مدیری که می‌آید باید اقتصاد را بفهمد. نه از جنس شعار و وام‌ گرفتن، بلکه از جنس ساختن جریان مالی پایدار. باشگاه باید یاد بگیرد از برند خود پول بسازد، از آکادمی استعداد تولید کند و به‌ جای پرداخت بی‌محابای قراردادهای سنگین، آینده را مانند یک کارخانه‌ ارزش‌سازی بچیند.
این تیم نیازمند نگاهی است که آکادمی را نه یک سالن تمرینی گوشه‌ شهر، بلکه رگ حیات باشگاه ببیند. سال‌هاست ستاره‌ها یا از بیرون می‌آیند یا با هزینه‌ گزاف تورم‌زده نگه‌ داشته می‌شوند. در حالی‌ که اگر زمین‌های پرورش وجود داشت، پرسپولیس می‌توانست فصل‌ها را به‌ جای خریدهای اضطراری، با محصول دست‌پرورده‌ خودش آغاز کند. بنابراین مدیری که به صندلی می‌رسد، باید کسی باشد که به جای افتادن در دام لابی‌های ورزشی، «ساختن» را بلد باشد.
از سوی دیگر، پروژه‌ دیرینه‌ ورزشگاه اختصاصی نباید دوباره تبدیل به شعار شود. این باشگاه اگر نتواند استادیوم خودش را داشته باشد، همیشه باید منتظر لطف دیگران بماند. ساخت ورزشگاه نه رؤیا که سنگ‌بنای استقلال مالی است. مدیری که می‌آید، اگر این نقشه را نداشته باشد، تنها یک دوره‌ دیگر را به تقویم خاطرات نیمه‌کاره اضافه خواهد کرد.
پرسپولیس اکنون در بزنگاه است؛ شبیه لحظه‌ای که کشتی در میان مه به دنبال فانوس دریایی می‌گردد. اگر انتخاب درست باشد، تورم بحران جای خود را به ثبات خواهد داد. اگر اشتباه شود، دوباره هیاهو، دوباره بدهی، دوباره تغییرات پی‌درپی و دوباره فرسودگی روح باشگاه.
این انتخاب دیگر انتخاب یک نام نیست. انتخاب جهت است. جهت، آینده را می‌سازد.