سیده‌آزاده  امامی:

هوالحکیم
درست یک ماه پیش، یعنی 22 بهمن که قرار بود «چ» در نصف جهان اکران شود، روز خوبی برای من  بود، بعد از غرق‌شدن در سیل خروشان ملت، با عجله خودم را به سینما رساندم تا بلکه بتوانم «چ» را- که بنا بود ساعت 2 اکران شود- ببینم، قبلا گفته بودند برای آنهایی که بلیت پیش‌فروش ندارند یک ساعت قبل از شروع سانس بلیت فروخته می‌شود، تعداد زیادی داخل صف نبودند، می‌شد امید داشت که بلیت به ما هم برسد، صف چند متری هم حرکت نکرده بود، که گفتند بلیت تمام شده! قرار شد 50 صندلی پلاستیکی هم بگذارند، بقیه هم اگر مایلند ایستاده فیلم را تماشا کنند! از آنجا که طاقت نداشتم کلاً بی‌خیال فیلم شوم و تا اکران عمومی آن- که هنوز تاریخش معلوم نبود- صبر کنم، و از طرفی آنقدر خسته بودم که نمی‌توانستم تا ساعت 6 که سانس بعدی اکران بود منتظر بمانم، و همین‌طور به دلیل فاصله زیاد منزل تا سینما نمی‌شد بروم و دوباره بازگردم، تصمیم گرفتم بمانم و فیلم را ایستاده تماشا کنم، نمی‌خواهم روغن ریخته را نذر امامزاده کنم، اما ایستاده تماشا‌کردن این فیلم‌ها به نظرم چندان بی‌ربط هم نمی‌آید؛ این می‌تواند نماد احترام تمام‌قد ما باشد به اسطوره‌هایی که امروز استقلال و اقتدارمان را مدیون آنهاییم!
در تصمیمم برای ایستاده تماشا‌کردن «چ» جدی بودم، که خانمی مثل یک فرشته از آسمان نازل شد و از من پرسید: شما یک نفرید، گفتم: بله! بلیتی را مقابل صورتم گرفت و....
خلاصه! توفیق حاصل شد تا آخرین ساخته «عمو ابراهیم» را ببینیم.
از نقد حرفه‌ای چیز زیادی نمی‌دانم، بنای آن را هم ندارم! ولی نمی‌دانم چرا نتوانستم «عرب‌نیا» را «چمران» ببینم! نه اینکه بخواهم از بازی‌اش ایراد بگیرم، نه، اصلا! انگار عرب‌نیا برای من هنوز «مختار» بود و شاید سایه مختار بر عرب‌نیا آنقدر سنگین است که مدت‌ها طول می‌کشد او را در نقش دیگری بپذیرم!
اما از عرب‌نیا که بگذریم، چقدر ارادتم به چمران بیشتر شد.
نمی‌دانم شما هم مثل من «آرزوی محال»! دارید، همان‌ها که همیشه و تا همیشه آرزو می‌مانند و هرگز دستان کوتاه ما به خرمای آن نخل‌های بلند قد نمی‌دهد؛ یکی از همین آرزوهای محال من بازگشت به گذشته‌های تاریخ است، خیلی دلم می‌خواست آن روزها که این ملائک آسمانی بر زمین ما راه می‌رفتند و من کودکانه‌های خویش را می‌گذراندم، سن و سال امروز را می‌داشتم!
نمی‌دانم من و نسل من چه کرده‌ایم که روزگار ما به نظر تهی از این تصویرهای خیال‌انگیز است؟
شاید هم من اشتباه می‌کنم، می‌گویند اولیاءالله گمنامند، میان خلایقند، با آنها می‌زیند و می‌خورند و می‌آشامند، اما کسی را به خلوت ملکوتی ایشان با معبود راهی نیست. عرصه‌ای باید و جولانگاهی تا دوباره چون شیر به میدان آیند و شکوه غرورآفرین آن‌روزها را تکراری دوباره بخشند و من لحظه‌شمار چنان عرصه‌ای برای زیارت این ابرمردها!
به قول استاد قزوه وقتی تابوت شهید نمی‌آورند، بیا به فکر تمدن باشیم!
هنوز هم تابوت شهید می‌آورند، پس ما هنوز هم نمی‌توانیم به فکر تمدن باشیم!
اصلا در این روزگار مارک و هایپرمارکت، ما را که چشم به تابوت‌ها دوخته‌ایم چه کار با تمدن است؟!
در این روزگاری که از همه‌جا به‌جز بلندگوی مسجدها رپ و ساسی‌مانکن و... می‌شنوی، هنوز هم دل ما با روایت فتح «سیدمرتضی» می‌لرزد؛ البته اگر مدیران مکرم رسانه‌ ملی هر از گاهی خاطر شریف‌شان معطوف آن 8 ساله‌ طلایی بشود و در ساعتی که دیگر نه به درد پخش برنامه‌ عموپورنگ می‌خورد، نه فوتبال لالیگا، نه سریال‌های مسخره‌ کره‌ای، لطف کنند و روایت‌فتح پخش کنند! ساعتی که البته یقیناً در آن پخش پیام‌های بازرگانی هم به دلیل خواب بودن اکثر مخاطبان صرفه‌ اقتصادی ندارد! پس می‌شود این تایم مُرده را به جای راز بقا، با روایت‌فتح پر کرد!!!
چه می‌دانم! شاید همین هم از سر ما زیاد است! شاید هم مدیریت این روند در ید قدرت اراده‌ دیگری است! آن‌سان که در آن زمان حضور در آن سرزمین مقدس، بی‌توفیق و لیاقت برای کسی حاصل نمی‌شد، شاید امروز هم بازخوانی خاطرات اهورایی‌اش توفیق می‌طلبد و لیاقت و از آن‌رو که «گوش نامحرم نباشد محرم اسرار غیب»، پس گزافه نیست که بینندگان و شنوندگان آن روایت قدسی را هم گلچین کنند، همچنان که خالقان آن را!
این روزها بدجور دلم گرفته است؛ عجیب هوس روایت‌فتح کرده‌ام؛ باور نمی‌کنی، با صدای سیدمرتضی به معراج می‌روم، از زمین و زمانه‌ خودم می‌رهم، بی‌وزنِ بی‌وزن، به همان سال‌ها و خاکریزها پرتاب می‌شوم، اصلا نرمی رمل‌ها را زیر پایم حس می‌کنم، و می‌شنوم صدای سوت خمپاره‌ای را که چند متر آن طرف‌تر به زمین می‌خورد...
این روزها عجیب هوس دوباره خواندن «ارمیا» به سرم زده است...
سرگذشت همه آنهایی که به چیزی غیر از آنچه همه می‌اندیشند، دل سپرده‌اند. آرزوی آنانی که از این زمینه و زمانه رهیده‌اند و در زمین آسمانی زیسته‌اند.
گرچه هرگز «ارمیا» را نزیسته‌ام اما چونان دلمشغولی‌هایم با آرمان‌های او گره خورده است که تو گویی عصر خویش را به شوق روزگار او بدرود گفته‌ام، اصلا تو گویی در من حلول کرده است، این است که با چشمان او می‌بینم و با گوش او می‌شنوم و به زبان او سخن می‌گویم و بر سر این زمانه داد می‌زنم، زمانه‌ای که او را به سخره گرفته است!
«ارمیا» در این زمانه چه غریب گم شده است اما خرسندم از اینکه در من فرودی دلنشین داشته است، چونان حسی شیرین که در رگ‌هایم ریشه دوانده و مرا از خویشتن تهی ساخته است. سودای سر به بیابان نهادنم، غربت این رؤیای مقدس است در زمانه‌ای که دهان گشوده تا حجم او را ببلعد اما من به ملکوت باورهای او بار یافته‌ام...
خواهند گفت در دهه‌ شصت جامانده‌ام، در همان عصری که به دنیا آمده‌ام یخ زده‌ام، منجمد شده‌ام...
بگویند...
با شور این رؤیای شیرین چه کنم؟
اما دم شما گرم «عمو ابراهیم» که با مرکب تصویر هم که شده ساعاتی این رؤیای محال من و امثال من را تحقق می‌بخشی و ما را تا ناپیداکران این روح‌های الهی پرواز می‌دهی!
دم شما گرم که در یک دیالوگ کلیدی حرف ما زدی: «ته مذاکره یعنی سازش!»
دم شما گرم که  یادآوری کردی «سربازان مکتب خمینی تسلیم بلد نیستند!»
دم شما گرم به خاطر همه چیز...
هرچند که در جشنواره کم‌لطفی کردند در حق عمو ابراهیم! حیف است که این اثر مقدس از آنهایی مهر تایید بگیرد که ساعت‌شان به وقت جشنواره‌های کن و برلین کوک می‌شود!
به قول آوینی عزیز: «اما تو «ابراهیم جان»، بسیجی و عاشق بمان و جز درباره عشاق حق و بسیجی‌ها فیلم مساز و هرگاه خسته شدی، این شعرگونه را که یک جانباز برایت نوشته است بخوان:
«ای بلبل عاشق، جز برای شقایق‌ها مخوان!»

محمود  الوندی: 1- مبتنی بر آموزه‌های قرآنی آزادی انسان‌ها یک حق ذاتی است که اصالتا این حق بخشی از جوهره وجودی انسان‌ها بوده و دارای وجوه مختلف اجتماعی از جمله آزادی بیان است. به‌طور کلی از دیرباز عدم اعتقاد جدی به ضرورت دسترسی جامع شهروندان به اطلاعات عمومی کشور از نقیصه‌های تفکری اصلاح‌طلبان وطنی بوده است. داشتن نگاه صرف شعاری به اصول متقنی مانند دانستن حق همگانی است و همچنین استفاده ابزاری از اصل مشارکت همگانی و تلاش برای کانالیزه کردن اطلاعات کلیدی و بستن راه نقد و انتقاد سازنده روی رسانه‌های غیر‌همسو و در نهایت  ارائه  تفسیری جناحی از آزادی بیان و نقد رسانه‌ای از مختصات مدیریتی اصلاح‌طلبان است. احترام حقیقی به کرامت انسانی یکی از تکالیف دولت در عرصه کشورداری است و حکما تامین آزادی بیان  علاوه بر آنکه جزءلاینفک نظام ارزشی جمهوری اسلامی است، یکی از ارکان آن نیز هست.
2- در چند ماه اخیر با وجود تبلیغات دامنه‌دار رسانه‌های وابسته به دولت، تلاش سازمان‌یافته برای بستن باب نقد و انتقاد در جامعه  به رویه ثابت دولت در مواجهه با منتقدان عملکرد پرحاشیه دولتمردان مبدل شده است. فضاسازی سیاسی، بزرگنمایی مشکلات، مظلوم‌نمایی، بحرانی جلوه دادن وضعیت کشور، اعمال فشار مستقیم و غیر‌مستقیم بر رسانه‌های منتقد، استفاده ابزاری از موضوع مذاکرات هسته‌ای، قیم‌مآب خواندن رسانه‌های منتقد، تهدید به شکایت، طرح شکایت از طریق شوراهای غیر‌دولتی منتسب به دولت و ده‌ها مورد مشابه از شگردهای مشخص دولت برای ایجاد انسداد پیدا و پنهان در روند جریان آزاد اطلاعات در کشور است. بی‌شک مبدل کردن رسانه‌های آزاد به رسانه‌الدوله بر اساس مدل نشریات زنجیره‌ای از اهداف پنهانی این تلاش‌های سازمانی است.
3- برای نمونه دولت از بدو شروع به فعالیت تلاش قابل رصدی را برای کانالیزه کردن مجاری اخبار عمومی در ادارات دولتی  و همچنین مدیریت خبری کارکنان به‌عمل آورده است. ایجاد محدودیت‌های بی‌مبنا درباره دسترسی کارکنان دولت به اینترنت و فیلتر کردن سایت‌های خبری و  منحصر کردن امکان دسترسی آنان به پایگاه اطلاع‌رسانی دولت بخشی از این رفتار است. بدیهی است در عصر دیجیتال و اینترنت تلاش برای ایجاد یک فضای منحط تک‌صدایی درحوزه خبری هیچ توجیه سازمانی – اداری نمی‌تواند داشته باشد. نگاهی به رشد فزاینده نگرانی‌های مستند کارکنان دولت از برخوردهای کنترلی دولت موید رفتار نادرست دولتمردان در مواجهه با کارکنان دولت است. منوط کردن حق تحصیل کارمندان دولت ولو در ساعات غیر‌اداری به موافقت مدیران دولتی از جمله برخوردهای نامشروع و حتی غیر‌انسانی با قشر کارکنان دولت است. در همین مدت اندک اثرات سوء ‌نبود فضای انتقادی در ادارات دولتی و متقابلا برخورد چکشی مدیران با کارکنان منتقد به وضوح قابل سنجش است. ارزیابی قضاوت‌های کارکنان درباره عملکرد دولت در شش ماه گذشته می‌تواند مبنای مستندی برای سنجش صحت مطلب  باشد.
4- ممانعت از طرح پرسش‌های راهبردی درباره عملکرد دولت در بخش‌های اقتصادی و سیاسی و مشخصا بی‌توجهی دولت به انتقادات وارده درباره رانت‌آلود بودن ماجرای تامین اقلام سبد کالایی و همچنین امتناع دولت از پاسخگویی شفاف  به واردات کالاهای غیرضروری در شش ماه گذشته، سکوت دولت درباره افزایش بدهکاران میلیاردی بانکی در 6 ماه اخیر،  غیرشفاف بودن روش دولت در مواجهه با مفاسد اقتصادی، امتناع از اطلاع‌رسانی شفاف درباره مذاکرات صورت گرفته با هیات‌های اروپایی و مهم‌تر از همه پیشگیری از به نقد رسانه‌ای  گذاشته شدن متن توافقات هسته‌ای، بخش کوچکی از برخورد منفی و غیر‌سازنده دولت با جریان اطلاع‌رسانی سالم همگانی است.
5- ظاهرا دولت روحانی از مناظر مختلفی خویش را تنها  قیم ذی‌حق رسانه‌ها و هنرمندان کشور می‌داند. ترسیم خط و خطوط فعالیتی برای هنرمندان و رسانه‌ها از سوی حسن روحانی در سخنرانی‌های مختلف برگرفته از همین نگرش قیم‌مآبانه است. دولت به‌عنوان یک قوه مجریه که خویش در بوته نقد نخبگان جامعه قراردارد، اساسا نمی‌تواند برای آنها تعیین تکلیف کند. از سوی دیگر آشفتگی دولت از طرح چند انتقاد موجه از سوی معدود رسانه‌های منتقد دولت زوایای دیگری از حاکمیت روح قیم‌مآبی دولت را به نمایش عمومی می‌گذارد. منوط کردن مشروعیت آزادی بیان در جامعه به شرایط و اوضاع و احوال تاریخی - اجتماعی  که در جریان برگزاری جشنواره مطبوعات از سوی روحانی مورد تاکید قرار گرفت، هیچ توجیه منطقی نمی‌تواند داشته باشد.
6- تقسیم‌بندی غیر‌اصولی نقد سازنده به نقد خوب و بد از سوی دولت می‌تواند تبعات سهمگینی را بر کشور وارد کند. گویا در منظومه تفکری دولت  تنها نقدی خوب و قابل تحمل است که متضمن تایید سیاست‌های درست و حتی نادرست دولت باشد. به نظر می‌رسد دولت هیچ اعتقادی به جایگاه و نقش سازنده مردم و رسانه‌ها در عرصه اداره امور کشور در دوران پس از انتخابات ندارد. از شواهد 6 ماه گذشته پیداست که  دولت عملا معتقد است که با پایان شب انتخابات و کسب رای 50 درصدی مردم، عینا مسؤولیت مستقیم مردم در اداره امور تمام‌شده تلقی می‌شود و این رای مجوزی برای مطلق‌انگاری اختیارات و تصمیمات دولتمردان است. عدم  اعتقاد واقعی دولتمردان به اصل تفکیک قوا و اصرار به مداخله در تصمیمات داخلی سایر دستگاه‌ها از جمله صداوسیما حتی درباره تعیین مجریان صداوسیما موجب شده است این تصور رنگ واقعیت به خود گیرد که دولت عملا  برای مردم و سایر قوا هیچ نقشی جز اطاعت بی‌قید و شرط از فرامین دولتمردان قائل نیست. توهین چندباره مشاوران و معاونان  رئیس‌جمهور به اقشار مختلف مردم از جمله کارگران و رانندگان تاکسی  و سکوت معنادار و ناموجه رئیس دولت در مقابل این هتاکی‌ها در همین راستا قابل تحلیل است.
 7- تخصیص‌های بنفشی رئیس دولت بر مفهوم آزادی بیان در جریان جشنواره مطبوعات گویای آن است که با وجود الفاظ شعاری ایشان مبنی بر ضرورت باز بودن میدان قلم و بیان برای تبیین حقایق برای مردم و جامعه، دولت تنها به آزادی‌ای معتقد است که منتقدان دولت هیچ سهمی از آن ندارند. دولت اگرچه در نطق‌های تبلیغاتی  اصرار بر نقش سازنده مطبوعات منتقد دارد و مطبوعات را رکن چهارم دموکراسی  معرفی می‌کند اما مستند به مختصات عملکردی دولت باید گفت  نگاه تهدیدی دولت نسبت به مطبوعات منتقد را باید به سیاهه بلندبالای عدم تحقق وعده‌های انتخاباتی روحانی افزود.

تأسیس «بنیاد شهید انقلاب اسلامی» به فرمان امام خمینی (1358ش)
هدف از تشکیل نهاد انقلابی بنیاد شهید، رسیدگی و صیانت از خانواده‏های شهدای گرانقدر انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی است. البته این مسأله در تاریخ معاصر ایران، سابقه دارد زیرا پس از قیام 15 خرداد 1342، گروهی از روحانیان مبارز و افراد نیکوکار به دستور حضرت امام، در جهت رسیدگی به خانواده‏های معظم شهدا عمل می‏کردند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی به فرمان امام خمینی(ره) برای رسیدگی به مسائل رفاهی، مادی، معنوی و فرهنگی خانواده معظم شهیدان، این بنیاد تشکیل یافت که با آغاز جنگ تحمیلی و بیشتر‌شدن تعداد شهدا، وظیفه و تکلیف بنیاد شهید سنگین‏تر شد. در سال 1382 بنیاد شهید انقلاب اسلامی با ستاد رسیدگی به امور آزادگان ادغام شده و سازمانی به نام بنیاد شهید و امور ایثارگران زیر نظر رئیس‌جمهور ایجاد شد.
فتح شهر بغداد توسط معزالدوله آل‌بویه (334 ق)
در زمان آل‌بویه، بغداد در دست غلامان ترک بود و آشفتگی اوضاع آن شهر به آل‌بویه فرصت داد که به بغداد حمله کند. بنابراین معزالدوله در سال 334 ق بغداد را محاصره کرد و به‌زودی بر آن شهر دست یافت و المستکفی بالله خلیفه عباسی را برکنار کرد و پس از کور کردن وی، المطیع للَّه را به خلافت نشاند. از این پس احمد معزالدوله از طرف خلیفه به لقب امیرالامراء ملقب شد.
تولد عالم شهیر و دانشمند بزرگ ایرانی خواجه نصیرالدین طوسی (597ق)
محمد ابوجعفر، مشهور به خواجه نصیرالدین طوسی معروف به محقق طوسی و استاد البشر در طوس زاده شد. پس از آن که عطش علمی وی در زادگاهش برطرف نگردید راهی نیشابور گردید و از اساتید آن سامان بهره گرفت. بعدها به ری، اصفهان و قم و سرانجام به عراق عزیمت کرد و خوشه‌چین معارف آنان گردید. محقق طوسی پس از حمله وحشیانه مغول به ایران، به دعوت یکی از حکام فرقه اسماعیلیه راهی قُهِستان شد و در مدت 26 سالی که در این قلعه‏ها به سر برد، کتاب‏های متعددی را به رشته تحریر درآورد. پس از حمله مغول، هلاکوخان وی را در شمار بزرگان خود قرار داد و خواجه با استفاده از این موقعیت از قتل عام مردم، علما و نیز ویران ساختن اماکن علمی و فرهنگی جلوگیری می‏نمود. خدمات گسترده خواجه بسیار وسیع و در سطوح مختلف انجام گرفته است. سرانجام این عالم نستوه در 18 ذی قعده 673 ق در بغداد وفات یافت و در جوار مرقد مطهر حضرت امام موسی کاظم(ع) در خاک آرمید.
شهادت فقیه شیعه «حسن بن محمد سکاکینی» به جرم شیعه‌بودن (744ق)
حسن بن محمد بن ابوبکر بن ابوالقاسم دمشقی همدانی معروف به سکاکینی، از اکابر علمای امامیه در قرن هشتم هجری می‏باشد. سکاکینی در چندین علم متبحر و استاد بود. موافق آنچه از ریاض‌العلماء نقل شده است، به واسطه تهمت و مفتریات مشهودی که به وی نسبت دادند، قاضی شرف‏الدین مالکی، به واجب‌القتل‌بودن او حکم داد. سرانجام وی را در سوق الخیل دمشق به شهادت رساندند.
کشف «پلوتون» دورترین سیاره منظومه شمسی (1930م)
قبل از آنکه سیاره پلوتون از رصدخانه آریزونا در آمریکا توسط کلاید تامبا کشف شود، بعضی از ستاره‏شناسان نیز در سال 1915م از طریق محاسبات نجومی به وجود سیاره پلوتون و محل آن پی برده بودند. تحقیقات بعدی نشان داد که مطالعات قبلی درست بوده و صحت محاسبات دانشمندان روشن گردید. در نهایت، در 13 مارس 1930م کشف این سیاره اعلام شد اما تا زمان کشف قمر آن به نام «چارون» اطلاع چندانی از پلوتون در دست نبود. در 22 ژوئن 1978م این قمر توسط جِیمز کریستین کشف شد. فاصله پلوتون تا خورشید 5811 میلیون کیلومتر است و یک دور گردش آن به دور خورشید 284 سال برابر با 99700 روز طول می‏کشد. پلوتون یکی از سیارات منظومه شمسی و نهمین سیاره از لحاظ بعد مسافت نسبت به خورشید می‏باشد. حجم آن نسبت به زمین 9 درصد می‏باشد. گرچه به نظر می‏رسد دیگر پلوتون دورترین سیاره منظومه شمسی به حساب نمی‏رود چرا که در 14 سپتامبر 1992م کشف سیاره جدیدی اعلام شد که ماهیت آن شناخته شده نبود.

  اگر نظر و ایده دولت این است که تا تحریم‌ها برداشته نشود هیچ کار درخوری برای پیشرفت کشور نمی‌توان انجام داد و برای همین هم با آنکه استقلال ملی با اقدامات عناصر معلوم‌الحالی مثل تاریا کرونبرگ و کاترین اشتون با دیدار آنها با فتنه‌گران زیر سؤال می‌رود، با این موضوع برخورد نمی‌کند، باید هشدار داد این تفکر بسیار خطرناک است و اگرچه آنها هرگز با این کارهای دولت هم تا اسلام و جمهوری اسلامی در این کشور حاکم است، راضی نمی‌شوند ولی حتی اگر مؤثر هم بود، کشور را وابسته به خارج می‌کند؛ چیزی که همه مردم ایران با آن مخالفند.
فکور

  شایسته است در برابر گستاخی‌های سران خبیث و بی‌تدبیر اتحادیه اروپایی و آمریکا، شخص وزیر محترم امور خارجه وارد شده و انقلابی پاسخ این رفتارهای غیردیپلماتیک آنها از جمله اقدام اخیر اشتون را بدهند.
عاملی

  توقف طرح مبارک مسکن مهر که از اقدامات مناسب و مؤثر دولت گذشته بود، بار دیگر موجب سخت شدن خرید خانه و ایجاد فاصله طبقاتی بیشتر بین مردم می‌شود.
شوقیان
 

سیروس  محمودیان: 1- اخیرا هاشمی رفسنجانی در جمعی مدعی شده است  موسسان دانشگاه آزاد از همان روزهای نخستین شکل‌گیری تفکر راه‌اندازی این دانشگاه عمیقا نگران تصاحب آن از سوی نظام جمهوری اسلامی بوده‌اند و به‌عنوان سند این نگرانی بیان می‌دارد موسسان وقت عملا برای ممانعت از تصاحب آن توسط دولت اساسنامه دانشگاه آزاد را از روی اساسنامه حسینیه ارشاد تهیه کردند. هاشمی در ادامه طی  سخنانی پرابهام، طعنه‌آمیز و در قیاسی مع‌الفارق اشاره می‌کند نظام شاه نتوانست حسینیه ارشاد را تصاحب کند اما جمهوری اسلامی قوی‌تر بود و دانشگاه آزاد را تصاحب کرد. به آسانی می‌توان از این اشاره برداشت تفسیری کرد که برخی آقایان از همان ابتدای نهضت قائل به تفکیک میان منافع و دغدغه‌های شخصی با منافع ملی و عمومی کشور بودند.
2- در حقیقت این نگاه تملیکی آقایان نسبت به اموال و نهادهای متعلق به بیت‌المال در گذر زمان آثار و تبعات ویرانگرش را در بحث آقازاده‌پروری و انتفاع از اموال دانشگاه به روشنی بروز داد.  
3- سخنان هاشمی از منظر دیگری نیز نگران‌کننده است. بر اساس اسناد غیر‌قابل انکاری دانشگاه آزاد اسلامی از همان لحظه نخست که هاشمی دستور تاسیس آن را روی سربرگ مجلس شورای اسلامی خطاب به جاسبی می‌نویسد و با موافقت حضرت امام (ره) شروع فعالیت و گسترش دانشگاه آزاد میسر می‌شود، ریز و درشت فعالیت‌های دانشگاه به‌طور مشخص با امکانات دولتی و با استفاده از بیت‌المال انجام می‌گیرد. حتی محل پرداخت حقوق رئیس و کارکنان وقت نیز از محل کمک‌های دولتی بوده است. لذا ماهیتا این دانشگاه از همان ابتدا متعلق به بیت‌المال بوده است و ادعای تعلق آن به هیات موسس یا هر شخص و نهاد دیگری ادعایی غیر‌حقوقی و غیرمسموع است.
4- نگاهی گذرا بر املاک دانشگاه آزاد مستنداً نشان می‌دهد این املاک عموما یا از محل زمین‌های عمومی یا وقفی است که اصالتا به خاطر تعلق دانشگاه آزاد به بیت‌المال این املاک به آن تعلق گرفته است. ساخت‌وسازهای گسترده دانشگاه آزاد نیز چنین شرایطی داشته است. برداشت  یک موسسه آزاد متعلق به هیات موسس نسبت به دانشگاه آزاد یک برداشت غیر‌حقوقی- غیر‌شرعی است که با مبانی فقهی و حقوقی منافات انکارناپذیری دارد. طبیعی است مرور زمان، گسترده شدن تدریجی فعالیت‌ها یا پرداخت مالیات به حکومت هیچ حقی را برای هیات موسس درباره تصاحب معنایی یا مالی آن ایجاد نمی‌کند.
هاشمی به خوبی می‌داند دانشگاه آزاد اسلامی اعتبار وجودی خویش را مدیون بیت‌المال بوده و دانشگاه عینا متعلق به عموم مردم ایران است.
5- از منظر حقوقی ادعای هاشمی درباره عدم تعلق دانشگاه آزاد به دولت یا بیت‌المال هیچ اعتبار
جزائی- حقوقی ندارد. روشن است درباره اموال منقول و غیر‌منقول به صرف داشتن ادعا نمی‌توان مالکیتی را برای کسی قائل شد یا از شخص یا نهاد خصوصی و دولتی سلب مالکیت کرد. رفسنجانی  یا هرکس دیگری که مدعی عدم تعلق دانشگاه آزاد اسلامی به بیت‌المال است، باید ضمن پرهیز از فضاسازی سیاسی و اساسا مطابق با  موازین حقوقی طرح دعوی کرده و با ارائه اسناد و ادله مستند حقوقی نسبت به رفع سلطه بیت‌المال بر دانشگاه آزاد اقدام قانونی به‌عمل آورد. واضح است در عرصه حقوق نمی‌توان به‌استناد یک مصاحبه، نقل خاطره، بیان مشابهات تاریخی و... استیلای بیت‌المال بر دانشگاه آزاد اسلامی را رفع کرد.
6- اگر هاشمی خود را شناسنامه انقلاب فرض می‌کند باید بهتر از هر کسی بداند جمهوری اسلامی تفاوت ماهوی با نظام طاغوتی دارد.  اگرچه به انحای مختلف در سال‌های اخیر برخی از بستگان ایشان سعی داشته‌اند در قالب مصاحبه با رسانه‌های خارجی و از جمله الشرق‌الاوسط شرایط زنان را در رژیم طاغوت ایده‌آل‌تر از وضع موجود نشان بدهند اما اصرار طعنه‌آمیز شخصیت‌های مدعی پیشقراولی در نهضت انقلاب اسلامی در رابطه با تفوق نظام شاهنشاهی بر نظام جمهوری اسلامی درباره احقاق یا پایمال‌سازی حقوق اشخاص حقیقی و حقوقی امری مذموم و ناهضم است.
 

این دستماله که مامان داره باهاش پنجره رو تمیز می‌کنه چقدر شبیه شلوار منه؟!
سوال این روزهای اکثر خانه‌های ایرانی.