صندلی بی‌نام، بازی بی‌زمان
مهدی مرسلی: جلسه‌ای در راه است. نه از آن جلسات که به دستور جلسه‌ای رسمی و خروجی‌ای فوری ختم شود. این، مجمعی است از نگاه‌ها، تردیدها، محاسبات آرام پشت چهره‌هایی آرام‌تر. در مرکز این توفان ساکت، تیمی نشسته که هیچ‌کس هنوز آن را نساخته: تیم ملی فوتبال امید.
تیم امید؛ نامی قدیمی، شبحی که هر ۴ سال، با نزدیک شدن المپیک، از سایه بیرون می‌آید. با پیراهنی که هنوز بو می‌دهد به آرزوهای ناتمام نسلی که قرار بود نسل طلایی باشد اما هر بار به رنگ خاکستری تجربه‌های نیمه‌کاره درآمد.
مهدی تاج، رئیس فدراسیون، حالا باید تصمیم بگیرد اما تصمیمی بدون ابزار تصمیم‌گیری ساده. بازی زیر ۲۳ ساله‌ها، تنها بازی جوانی نیست؛ میدان نفوذ باشگاه‌هاست، تعارض منافع، نامرئی بودن آینده. آنها که باید بازی کنند، ستارگان نیمکت‌نشین در لیگند یا فشرده در چرخ‌دنده‌های تاکتیکی مربیانی که به امروز فکر می‌کنند، نه به المپیک لس‌آنجلس.
در این غبار بلاتکلیفی اما ناگهان دستی بلند می‌شود. یکی از مربیان حاضر در لیگ، کسی که تیمش فصل آینده هم در لیگ خواهد بود، آرام و بی‌سروصدا، خود را نامزد کرده. نه با کمپین، نه با مصاحبه‌های پرطمطراق. فقط یک جمله: من هستم، اگر بخواهید. حتی حاضر است با «هر مبلغی» کار کند؛ عبارتی که گاهی از فروتنی می‌آید، گاه از جاه‌طلبی و گاهی هم از ایمان مطلق به خویشتن.
اما سکوتی که پاسخ این پیشنهاد می‌شود، از آن جنس سکوت‌هایی است که پر از معناست. هیأت رئیسه، در ظاهر آرام اما در درون، به دنبال سازوکاری است که گذشته را تکرار نکند. کمیته فنی، هنوز در حال سبک‌سنگین کردن نام‌هاست و رئیس، میان دوگانه‌ای می‌چرخد: ریسک‌گریزی محتاطانه یا دل سپردن به یک پیشنهاد غیرمنتظره؟
در این میان، تقویم بی‌صدا جلو می‌رود. ۸ خرداد، قرعه‌کشی جام ملت‌های زیر ۲۳ سال آسیاست و تیم امید هنوز بی‌سر اما شاید این بی‌سری، معنایی فراتر از نبود یک سرمربی باشد. شاید آینه‌ای است از سیاستی بی‌تصمیم، از فدراسیونی که به آینده فکر می‌کند اما هنوز در گذشته راه می‌رود.
امید، برای این نسل، فقط نام یک تیم نیست؛ رنجی است که نسل‌های قبل کشیدند و به نسل‌های بعد سپردند. المپیک ۲۰۲۸، حالا یک رویا نیست؛ یک نبرد است میان ۴۵ کشور آسیایی برای تنها ۲ سهمیه و ما، با درنگ‌های‌مان، با دروازه‌های بی‌کلید، با صندلی‌هایی که دیر پر می‌شوند، چه خواهیم کرد؟
سؤال آخر، نه خطاب به تاج است، نه به کمیته فنی. خطاب به ما است:
هنوز امیدی به امید داریم؟