سمفونی سرخوشان

بهراد رشوند: ۱- شاید اگر خلاصه‌ داستان را پیش از تماشای سریال خوانده‌اید و از طرفداران پروپاقرص «برکینگ بد» و «بهتره با ساول تماس بگیری» به ‌شمار می‌روید، قسمت اول «پلوریبوس» آنچنان تعلیق درگیرکننده، تمهید پرکشش و ماجرای جذابی برای‌تان نداشته باشد، بلکه شاید بیشتر شاهد وقفه‌های بلندمدت در واکنش به موضوعی باشید که پیش‌تر در تبلیغات سریال و خلاصه داستان از آن پرده‌برداری شده بود.
۲- قسمت اول با معرفی و مکث روی موضوع همان قصه افشا شده پیش می‌رود: قصه همه‌گیری شبه‌ویروسی که تک‌تک مردم جهان را به وحدت فکری می‌رساند تا یک دنیای به‌ظاهر آرمانی و به‌واقع ترسناک را بنا کند؛ قصه کارول، نویسنده‌ای که برخلاف دیگران از این پاندمی در امان مانده تا جهان را از این سرخوشی و خوشبختی دهشتناک نجات دهد.
۳- قسمت دوم نیز با همان الگوی قسمت اول و با ضرباهنگ کندتری دنبال می‌شود تا دقیقه ۳۰ که قصد دارد به نقطه عطف جالب توجهی برسد اما خروجی‌اش چندان چنگی به دل نمی‌زند: هم‌صحبتی کارول با ۵ نفری که همانند او به آن شبه‌ویروس مبتلا نشدند، می‌توانست موتور محرک داستان باشد اما شباهت آنها با مبتلاشدگان، اختلاف‌نظرشان با کارول و دست‌آخر کشمکش شکل گرفته، چندان موثر از آب درنمی‌آید تا پایان صحنه آخر که باید دید در قسمت سوم به کجا می‌رسد.
۴- 2 قسمت اول با روند عادی و تا حدودی کسالت‌بار طی شد؛ به شکلی که انگار جناب گیلیگان سعی کرده با توجه و تمرکز بیشتر به کارگردانی و با کمترین سرعت در قصه‌پردازی، یک پایلوت دوساعته را هر طور که شده به سرانجام برساند: روی اجرای «پلوریبوس» در مقایسه با «برکینگ بد» و «بهتره با ساول تماس بگیری» که ساختار ساده‌‌‌تری داشتند، بیشتر وقت گذاشته شده، همان‌طور که به تبع ژانرش (علمی / خیالی) هزینه بیشتری شده اما تاکنون به جذابیت 2 اثر قبلی نرسیده.
۵- انتظار از کسی که جهان «برکینگ بد» را با آن همه ظرافت و خلاقیت به ارمغان آورد، بیشتر از آن چیزی است که در 2 قسمت ابتدایی «پلوریبوس» دیدیم. برخلاف ادعای مشترک موج‌های تبلیغاتی، آغاز مجموعه به‌شدت معمولی بود؛ هرچند باید منتظر ماند و دید خالق سریال با این دستمایه که جنبه‌های سیاسی و کنایی زیادی هم دارد، چه خواهد کرد. انتظار بیش از این حرف‌هاست.