جکسون دیل: بیایید این سناریو را بررسی کنیم. ایرانی که تغییر نمی‌کند، صدها میلیارد دلار درآمد تازه از لغو تحریم‌ها به دست می‌آورد. ایران مطمئنا از بیشتر این پول برای ماجراجویی‌های نظامی فعلی خود در عراق، سوریه، لبنان و یمن استفاده می‌کند. ایران سلاح‌های بیشتری در اختیار حماس و دیگر گروه‌های تندروی فلسطینی قرار می‌دهد، سرمایه‌گذاری بیشتری درباره  موشک‌های دوربرد، سلاح‌های سایبری و دیگر فناوری‌های نظامی که این توافق شامل آنها نمی‌شود، انجام خواهد داد.
ایران به توسعه سانتریفیوژهای پیشرفته برای غنی‌سازی اورانیوم ادامه می‌دهد و بعد از یک دهه، نصب این سانتریفیوژها را آغاز می‌کند. به گفته خود اوباما، ایران 13 یا 14 سال دیگر، به صورت یک کشور در آستانه هسته‌ای شدن ظاهر می‌شود و زمان فرار هسته‌ای آن تقریبا صفر خواهد بود.
ایران باز هم به دنبال سلطه بر خاورمیانه و از بین بردن اسرائیل خواهد بود اما با منابعی بسیار بیشتر و قابلیت ساخت سلاح‌های هسته‌ای در هر زمانی که بخواهد. رئیس‌جمهور آینده و مقامات دولت آمریکا مجبور خواهند بود به همین راهبرد فعلی - تحریم، خرابکاری و تهدید نظامی - روی آورند که در حال حاضر اوباما پیشنهاد می‌کند کنار گذاشته شود.
در عین حال، احتمال جلوگیری از هسته‌ای شدن ایران نسبت به اکنون به‌طور قابل توجهی کمتر خواهد بود.
حداقل می‌توان گفت بعید است رئیس‌جمهور آینده با این حرف موافق باشد که اوباما توافقی خوب کرده است.
بیایید روراست باشیم؛ همه چیز بستگی به این امید اوباما دارد که تنش‌زدایی هسته‌ای، ایران را تغییر دهد. اوباما در مصاحبه با رادیو ملی آمریکا گفت: «اگر ایران وارد تجارت بین‌المللی شود،
سرمایه‌گذاران خارجی وجود داشته باشند و اقتصاد ایران با اقتصاد جهانی همسوتر شود، این وضع به شکل‌های زیادی، احتمال نزدیک شدن ایران را به هنجارهای بین‌المللی بیشتر می‌کند».
چنین ایرانی کمتر احتمال دارد به تلاش برای تقلب درباره تعهدات هسته‌ای خود بپردازد یا هنگامی که محدودیت‌ها منقضی شود، به گسترش سریع غنی‌سازی اورانیوم بپردازد.
به عقیده اوباما، ایران به جای تلاش برای از بین بردن اسرائیل یا رژیم‌های عرب سنی مانند عربستان سعودی، به دنبال برقراری «تعادل» منطقه‌ای خواهد بود و این وضع به نوبه خود، راه را برای راه‌حل‌های بینابینی برای جنگ در سوریه و جاهای دیگر باز می‌کند. ایران نوع دیگری از رابطه  با آمریکا را خواهد داشت.
اوباما ممکن است نپذیرد این تحول در شرایطی قرار دارد که وی با آن موافق است.  اما عقیده وی که  تعامل  با رژیم‌های سرکش منجر به سیاست خارجی صلح‌آمیز و تغییر مثبت می‌شود، جنبه‌ای منحصر به فرد از عقیده سیاست خارجی در دوره ریاست جمهوری اوباما به شمار می‌رود. کاربرد این عقیده را درباره  میانمار، کوبا و ایران شاهد بودیم.
این عقیده توضیح می‌دهد چرا اوباما موافق مهار موقت به جای از بین بردن توانایی ایران برای ساخت بمب اتم است. خرید زمان هیچ فایده‌ای ندارد مگر اینکه انتظار رود تغییری حاصل شود.
بنابراین مهم‌ترین مساله درباره  توافق این نیست که تحریم‌ها با چه سرعتی لغو می‌شود یا آیا بازرسی‌ها به اندازه کافی سختگیرانه است. مساله، آن نیروهایی در ایران هستند که همانطور که اوباما به نیویورک تایمز گفت، معتقدند ما نیازی نداریم خود را کاملا از زاویه ماشین جنگی خود ببینیم و باید قوی‌تر شویم.
بیشتر کارشناسان غربی 15 سال قبل می‌گفتند ایران می‌تواند به این وضعیت برسد. این وضعیت زمانی بود که محمد خاتمی، رئیس‌جمهور اصلاح‌طلب ایران که سال 1997 با کسب اکثریت آرا به پیروزی رسید، تشویق به «گفت‌وگوی تمدن‌ها» می‌کرد. خاتمی می‌گفت فلسطینی‌ها باید درباره آینده سرزمین خود تصمیم بگیرند، دانشجویان لیبرال در دانشگاه‌ها راهپیمایی می‌کردند و مطبوعات مستقل قدرتمند خواستار برخورداری از آزادی‌های حتی بیشتر بودند. سال 2009، هنگامی که  جنبش سبز پس از انتخاباتی جنجالی به خیابان‌ها ریخت، امکان تغییر سیاسی چشمگیر در تهران بار دیگر واقعی به نظر آمد.
با این حال معلوم شد لیبرال‌های ایرانی و تحلیلگران غربی قدرت دولت مرموز ایران - سپاه پاسداران، روحانیت و قوه‌قضائیه - را دست کم گرفته‌اند. این نیروها، خاتمى و جنبش سبز را در هم شکستند.
رئیس این نیروها، آیت‌الله علی خامنه‌ای رهبر عالی ایران است که 2 هفته پیش بر نفرت خود از غرب تاکید کرد.
امروز پیدا کردن کارشناسی که معتقد باشد ایران به این زودی‌ها به قدرتی خیرخواه‌تر تبدیل می‌شود، با وجود انتخاب حسن روحانی میانه‌رو به سمت ریاست جمهوری در سال 2013 دشوار است.
در حال حاضر مقامات ارشد فعلی و پیشین دولت آمریکا که من با آنها مشورت کردم پیش‌بینی می‌کنند رژیم ایران در چند سال آینده یا به همین صورت باقی می‌ماند یا حتی بدتر می‌شود. یکی از این مقامات پیش‌بینی کرد آیت‌الله خامنه‌ای اگر فورا این توافق را از بین نبرد، نشان خواهد داد این توافق دستور کار «انقلابی» کشور را تغییر نمی‌دهد.
تحلیلی که افراد به طور گسترده به آن معتقدند ممکن است بیش از اندازه بدبینانه باشد. در عین حال این تحلیل احتمالا توضیح می‌دهد چرا اوباما در مصاحبه‌های رسانه‌ای توضیح می‌دهد بر تحول ایران حساب نمی‌کند در حالی که در عمل، بر این موضوع حساب می‌کند.  این عقیده، اوج جهان‌بینی اوباما و مهم‌ترین عنصر توافق هسته‌ای را تشکیل می‌دهد.
واشنگتن‌پست

مخالفت پارلمان پاکستان با شرکت ارتش این کشور در حمله نظامی ائتلاف عربی به رهبری عربستان به یمن، ریاض را در تنگنا و انزوای بیشتری قرار داده است.
شیخ عبدالعزیز بن عبدالله آل‌الشیخ، مفتی کل عربستان که رئیس شورای علمای برجسته این کشور نیز هست، از بیم طولانی شدن زمان جنگ با یمن طرح «خدمت اجباری جوانان» را مطرح کرد.
8 کشور عربی شامل امارات، قطر، بحرین، کویت، مصر، اردن، سودان و مغرب، عربستان را در جنگ هوایی با یمن همراهی می‌کنند. به نظر می‌رسد این کشورها برای قربانی کردن نظامیان خود در دفاع از خاندان سعودی آمادگی ندارند.
پارلمان پاکستان روز دهم آوریل، مخالفت شدید خود را با شرکت ارتش این کشور در عملیات «توفان قاطعیت» اعلام کرد. این تصمیم پارلمان پاکستان در واکنش به درخواست ریاض از اسلام‌آباد برای الحاق به ائتلاف عربی مذکور صورت گرفت.
در پیش‌نویس قانونی که پارلمان پاکستان آن را تصویب کرد، اعضای پارلمان نگرانی شدید خود را از وخامت اوضاع امنیتی و انسانی در یمن و پیامدهای آن بر صلح و ثبات منطقه اعلام کردند.
محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران نیز هشتم آوریل به پاکستان سفر و در نشست خبری مشترک با همتای پاکستانی خود اوضاع در یمن را بسیار بحرانی توصیف کرد.
ظریف درباره مخاطرات و پیامدهای بحران یمن بر همه منطقه هشدار داد.
وی پرهیز از هرگونه دخالت خارجی در امور داخلی یمن را خواستار شد و گفت: «جنگنده‌های سعودی بیمارستان‌ها، پل‌ها، مراکز صنعتی و دیگر مراکز غیرنظامی را در یمن هدف قرار می‌دهند بنابراین توقف فوری جنگ علیه یمن ضروری است».
پایگاه اینترنتی شبکه تلویزیونی آرتی روسیه (راشاتودی) اعلام کرد برخی طرف‌های منطقه‌ای نیز از حمله هوایی عربستان و شرکای آن به یمن بشدت انتقاد و اعلام کردند این حمله جنگ «طایفه‌ای» را در منطقه شعله‌ور خواهد کرد، زیرا قوی‌ترین کشور سنی (اشاره به عربستان) رهبری حمله به جنبش انصارالله وابسته به شیعیان زیدی در یمن را بر عهده دارد.
از سوی دیگر پاکستان پس از اندونزی بیشترین جمعیت مسلمان را در جهان در خود جا داده است. براساس آماری که سال 2014 منتشر شد پاکستان 180 میلیون نفر جمعیت دارد و 10 درصد از آن را شیعیان تشکیل می‌دهند. این نخستین علت مخالفت پارلمان پاکستان با شرکت ارتش این کشور در ائتلاف عربی ضد یمن است.  «حاجی غلام احمد بلور» که یک نماینده مخالف دولت در پاکستان است، گفت: «اگر در امور داخلی یمن دخالت کنیم آتش تنش و تفرقه بار دیگر در پاکستان شعله‌ور می‌شود و ارتش ما ارتش اجاره‌ای نیست».  طبعا نمی‌توان ارتباط قوی و تاریخی پاکستان با ایران را نادیده گرفت. ایران یک کشور قدرتمند شیعی در منطقه است و 2 کشور صدها کیلومتر مرز مشترک دارند. 2 کشور می‌دانند به تنهایی و به طور یکجانبه نمی‌توانند به مبارزه با گروه‌های افراطی که از خاک پاکستان حملاتی را علیه ایران انجام می‌دهند ادامه دهند.
در مصر نیز بیم تکرار تجربه دهه 60 قرن گذشته وجود دارد. در آن زمان ارتش مصر وارد خاک یمن شده و شکست مفتضحانه‌ای متحمل شد. براساس آماری که طرف مصری منتشر کرده است حدود 15 هزار نیروی مصری در جریان تجاوز نظامی به یمن در سال 1960 کشته شدند. کارشناسان بر این باورند دخالت نظامی زمینی ارتش مصر در یمن در دهه 60 قرن گذشته باعث شد یوم النکسه (شکست اعراب مقابل رژیم صهیونیستی در سال 1967) رخ دهد.
کارشناسان معتقدند تمرکز نیروهای ارتش مصر بر یمن در آن زمان باعث شد ارتش عربی در مقابل اسرائیل شکست بخورد. شمار نیروهای مصری که در آن زمان در جنگ یمن شرکت کرده بودند بین 55 تا 70 هزار نفر برآورد شده است.
در ایران مخالفت با عملیات «توفان قاطعیت» روز به روز در حال افزایش است و آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر عالی ایران با شدیدترین لحن از حمله هوایی عربستان به یمن انتقاد کرد و گفت: «نتیجه جنگ چیزی جز شکست طرف متجاوزگر نیست».
پایگاه اینترنتی‌المسله
 

سوزان ملونی: جشن و پایکوبی‌ها برای دستیابی به توافق و پیروزی را متوقف کنید. تنها یک هفته بعد از آنکه نمایندگانی از ایران، آمریکا و 5 قدرت جهانی از دستیابی به چارچوبی برای توافق هسته‌ای با ایران خبر دادند، آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر عالی ایران با یک سخنرانی وارد بحث شد و تردیدهای جدی درباره این توافق مطرح کرد. اظهارات او، در شبکه‌های اجتماعی بازتاب داشت و امیدهای به وجود آمده بعد از بیانیه دقیقه آخری در لوزان سوییس را نقش بر آب کرد. همچنین مشخص شد هنوز برای دستیابی به توافق نهایی، یک راه طولانی باقی مانده است. هر چند بحث‌هایی درباره هدف و اهمیت اظهارات رهبر عالی ایران وجود دارد اما نتیجه مشخص آن، این است که اظهارات آیت‌الله خامنه‌ای، کار باراک اوباما، رئیس‌جمهوری آمریکا برای ساکت کردن مخالفان داخلی این توافق را با مشکلات پیچیده‌ای مواجه خواهد کرد.  این سخنرانی همچنین نگرانی‌ها درباره اختلاف‌نظر در تفسیر و قبولاندن توافق لوزان را عمیق‌تر کرده است؛ نگرانی‌هایی که همزمان با انتشار چارچوب توافق در 2 آوریل/ 13 فروردین آغاز شد. به دلیل فقدان یک متن رسمی در ضمیمه بیانیه مطبوعاتی مذاکره‌کنندگان، به نظر می‌رسد تناقض بسیار زیادی میان روایت آمریکایی از آنچه در لوزان به دست آمده است و آنچه توسط مقامات ایرانی عنوان می‌شود، وجود دارد. اظهارات مطرح‌شده توسط آیت‌الله خامنه‌ای و همچنین سخنرانی جداگانه حسن روحانی، تنها شکاف میان 2 طرف را عمیق‌تر کرده است. 2 طرف، تفسیرهای مختلفی درباره برخی موضوعات کلیدی از جمله کاهش تحریم‌ها ارائه می‌دهند.
اصلی‌ترین دیدگاه‌های آیت‌الله خامنه‌ای درباره برنامه هسته‌ای ایران همان سخنان سابق وی درباره مذاکرات هسته‌ای بود، هرچند شکل و ظاهر آن اندکی تفاوت داشت.  آیت‌الله خامنه‌ای در سخنرانی خود گفت به تیم مذاکره‌کننده اعتماد دارد و او در این مذاکرات به طور مستقیم مداخله نمی‌کند. رهبر عالی ایران پیش از این نیز گفته بود از تیم مذاکره‌کننده به سرپرستی محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران حمایت می‌کند و این حمایت مصرانه از تیم هسته‌ای مطمئنا مانع مخالفت‌های داخلی با این توافق شده است. هرچند آیت‌الله خامنه‌ای در سخنرانی اخیر خود از برخی بندهای این توافق ابراز نارضایتی کرده و اظهار داشت: «همیشه گفته شده است جزئیات مذاکرات توسط رهبر نظارت می‌شود ولی این اظهارنظر مناسبی نیست. من نسبت به مذاکرات، بی‌تفاوت نیستم ‌اما تا حالا نیز در جزئیات آن مداخله نکرده‌ام». وی در بخش دیگری از صحبت‌های خود، اظهار داشت واشنگتن، قابل اعتماد نیست البته این کار همیشگی آیت‌الله خامنه‌ای است. او همواره از همین دیالوگ برای انتقاد از آمریکا استفاده می‌کند اما او در همین اظهارات، باب همکاری میان آمریکا و ایران را باز می‌گذارد. آیت‌الله خامنه‌ای همچنین عقیده دارد توافق نکردن بهتر از یک توافق بد است. در همین سخنرانی اخیر نیز وی گفت، نپذیرفتن توافقنامه‌ای که مغایر با منافع ملت ایران باشد و عزت و کرامت ایرانی را رعایت نکند، ‌بهتر از توافقنامه‌ای است که به ملت ایران بی‌احترامی کند.  اما نکته قابل توجه در این سخنرانی، اظهار نظر وی درباره این مساله بود که هنوز هیچ توافقی به دست نیامده است. آیت‌الله خامنه‌ای پیش از این توافق چندمرحله‌ای را که تیم مذاکره‌کننده خودش در نوامبر 2014 با آن موافقت کرده بود، رد کرد. مخالفت آیت‌الله خامنه‌ای، ناشی از بدبینی وی به هر توافق موقت است. سخنرانی اخیر وی منعکس‌کننده همین بدبینی است. آیت‌الله خامنه‌ای هرگونه تبریک گفتن به مناسبت دستیابی به چارچوب توافق و شادی ایرانی‌ها پس از بیانیه لوزان را رد کرد. وی اظهار داشت: «اگر از من پرسیده شود که آیا موافق مذاکرات هسته‌ای اخیر هستید یا مخالف آن، می‌گویم که نه با آن موافقم و نه مخالف».  اظهارات آیت‌الله خامنه‌ای به سرعت بحث‌های فشرده به وجود آمده درباره چارچوب توافق لوزان را تقویت کرد. این بحث‌ها دقیقا زمانی مطرح می‌شود که به نظر می‌رسید اوباما در تلاش است مانع اقدام کنگره در تصویب لوایح جدید شود.  مدافعان رویکرد دیپلماتیک اوباما با ایران به دنبال این استدلال هستند که سخنرانی آیت‌الله خامنه‌ای فقط مصرف داخلی دارد و آنها بخش‌های کمتر مساله‌‌دار این سخنرانی را برجسته می‌کنند اما این استدلال، مناسب نیست، چرا که هیچ کس با این اظهارنظر قانع نمی‌شود و برخی این سخنرانی را یک تغییر جدی در مواضع مذاکره با ایران می‌دانند.  به نظر من، مهم‌ترین جنبه هشدار‌آمیز سخنرانی آیت‌الله خامنه‌ای- جز اظهارات ضدآمریکایی همیشگی وی- مسائل مربوط به قاطعیت وی درباره تحریم‌هاست. کاهش آنی تحریم‌ها نه از نظر منطقی و نه از نظر استراتژیک امکانپذیر نیست، آن هم زمانی که هنوز به ایران هیچ اعتمادی وجود ندارد.
پایگاه اینترنتی بروکینگز
 

 پیتر سیموندز: آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر عالی ایران درباره چارچوب توافق هسته‌ای- که بین گروه 1+5 و ایران در لوزان سوییس حاصل شد- با احتیاط سخن گفت. او در حالی که اعلام کرد از توافق هسته‌ای «صددرصد» حمایت می‌کند، افزود: «همچنان هیچ تضمینی برای دستیابی به توافقنامه نهایی وجود ندارد».
مذاکره‌کنندگان ایرانی با هدایت محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه این کشور طی برگزاری مذاکرات با اعمال محدودیت‌های سختگیرانه بر غنی‌سازی اورانیوم، بازطراحی رآکتور آب سنگین اراک و اعمال رژیم بازرسی‌های سختگیرانه و سرزده در ازای برداشته شدن بخش‌هایی از تحریم‌ها موافقت کردند. توافقنامه نهایی هسته‌ای قرار است تا روز 30 ژوئن/ 9 تیر حاصل شود.
طی 2 هفته گذشته، شمار زیادی از مقامات بلندپایه ایرانی از ظریف تمجید و این توافق را گشایشی مهم توصیف کردند که می‌تواند به تحریم‌های فلج‌کننده به رهبری آمریکا پایان دهد. حسن روحانی، رئیس‌جمهور ایران در نطقی تلویزیونی اعلام کرد این توافق «‌به نفع همگان» است و سبب ایجاد «فصلی جدید» در روابط بین‌المللی ایران خواهد شد.
حسن فیروزآبادی، رئیس ستاد کل نیروهای مسلح ایران در نامه‌ای به رهبر عالی ایران از روحانی به سبب اقداماتش در این برهه «زمانی حساس» و همچنین از آیت‌الله خامنه‌ای به سبب «رهنمودهایش» در مذاکرات هسته‌ای قدردانی کرد. علی لاریجانی، رئیس مجلس ایران نیز اعلام کرد این توافق «نشانه خوبی» است. او همچنین ابراز امیدواری کرد مذاکرات هسته‌ای «زمینه را برای شکوفایی اقتصادی فراهم کند».
ژنرال محمدعلی جعفری، فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نیز از «مذاکره‌کنندگان عزیز» به سبب «تلاش‌های صادقانه‌شان» و مقاومت در مقابل «خط قرمز» تشکر کرد. اظهارات ژنرال جعفری از اهمیت بسیاری برخوردار بود. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی همواره با دادن هرگونه امتیاز به آمریکا و همپیمانانش مخالف بوده است و به رهبر عالی ایران بسیار نزدیک است. اظهارات همراه با احتیاط رهبر عالی ایران پس از یک هفته سکوت بیان شد. آیت‌الله خامنه‌ای که برای برگزاری مذاکرات هسته‌ای چراغ سبز نشان داده است، دادن امتیاز از سوی مذاکره‌کنندگان ایرانی را محکوم نکرد. او تأکید کرد توافقنامه نهایی هسته‌ای سبب پایان دادن فوری به همه تحریم‌ها خواهد شد و تأسیسات نظامی ایران در معرض بازرسی‌های بین‌المللی قرار نخواهد گرفت.  این در حالی است که هیچ برنامه زمانی خاصی برای پایان دادن به تحریم‌های اعمال‌شده علیه ایران تعیین نشده است.
آمریکا تأکید می‌کند هرگونه کاهش تحریم‌ها تنها پس از اجرای درخواست‌های واشنگتن در محدود شدن برنامه هسته‌ای ایران رخ خواهد داد. علاوه بر این، دولت اوباما اعلام کرده است تحریم‌ها لغو نخواهد شد بلکه تنها به حالت تعلیق درخواهد آمد و این اقدام به آنها اجازه می‌دهد به هر بهانه‌ای بار دیگر این تحریم‌ها را اعمال کنند.
از نظر ایران، ‌لغو تحریم‌هایی که سبب آسیب دیدن اقتصاد این کشور شده است در اولویت قرار دارد. آیت‌الله خامنه‌ای اعلام کرد: «تحریم‌ها باید در روز نخست اجرای توافقنامه به طور کامل برداشته شود در غیر این صورت، چرا ما در حال مذاکره هستیم؟» او با هشدار درباره دورویی آمریکا همچنین گفت: «در حال حاضر مشکل اصلی به جزئیاتی بازمی‌گردد که باید بر سر آنها بحث‌هایی صورت گیرد، زیرا طرف مقابل بر سر وعده‌های خود باقی نمی‌ماند».  بی‌شک اظهارات رهبر عالی ایران با هدف کاهش نگرانی‌های تندروهایی بیان شد که از مفاد توافق با قدرت‌های جهان انتقاد می‌کنند و همچنین می‌گویند کاهش قابل توجه تحریم‌ها برای پذیرش هرگونه توافقنامه نهایی امری ضروری است.
پایگاه اینترنتی ورلد سوسیالیست

داف باندو: حدود 4 دهه است ایران از دشمنان اصلی واشنگتن محسوب می‌شود اما توافقی اولیه برای ممانعت از دستیابی تهران به تسلیحات هسته‌ای حاصل شده است. افسوس که برخی آمریکایی‌ها از صلح، بیشتر از جنگ هراس دارند.
اما تهران- هرچند رژیمی متخاصم محسوب می‌شود- آمریکا را تهدید نمی‌کند. آمریکا بزرگ‌ترین قدرت نظامی جهان محسوب می‌شود، زیرا پیچیده‌ترین زرادخانه هسته‌ای و بهترین نیروی متعارف را داراست.  جورج دبلیو بوش، رئیس‌جمهور سابق آمریکا و باراک اوباما، رئیس‌جمهور فعلی این کشور اعلام کرده‌اند گزینه اقدام نظامی علیه ایران «روی میز قرار دارد».
اسرائیل درباره احتمال دستیابی ایران به تسلیحات هسته‌ای نگران است اما زمانی که سال 2011 از ایهود باراک، وزیر جنگ سابق اسرائیل سوال شد آیا ایران بمبی هسته‌ای بر سر اسرائیل خواهد انداخت، گفت: «نه‌ بر ما و نه بر هیچ همسایه دیگری نخواهد انداخت». «بنی گانتس» رئیس وقت ستاد مشترک ارتش اسرائیل نیز اعلام کرد: «فکر می‌کنم مقامات ایرانی افرادی بسیار با خرد هستند» که از ظرفیت‌های اقدامات تلافی‌جویانه اسرائیل اطلاع دارند.  به نظر نمی‌رسد تهران برنامه فعال تسلیحات هسته‌ای در اختیار داشته باشد. اکتبر سال 2013، «دیوید آلبرایت» رئیس موسسه علوم و امنیت بین‌المللی در سنای آمریکا اعلام کرد: «با آنکه ایران در فعالیت‌های هسته‌ای مشارکت دارد اما شواهدی وجود ندارد که نشان دهد رژیم ایران تصمیم به ساخت تسلیحات هسته‌ای گرفته است».
پس از انتخاب حسن روحانی به‌عنوان رئیس‌جمهور ایران در سال 2013 مذاکرات هسته‌ای با قدرت‌های جهان سریعا آغاز شد. «داریل کیمبال» از انجمن کنترل تسلیحاتی اعلام کرد طرح اقدام مشترک سبب محدود شدن برنامه هسته‌ای ایران و افزایش نظارت‌های بین‌المللی بر تأسیسات هسته‌ای ایران شد. او گفت این طرح همچنین سبب متوقف شدن «نگران‌کننده‌ترین طرح‌هایی شده است که ایران در حال انجام آنها بود».
سال‌ها، تندروها به اشتباه پیش‌بینی می‌کردند ایران قرار است تسلیحات هسته‌ای بسازد اما برگزاری مذاکرات هسته‌ای سبب کاهش ظرفیت «فرار هسته‌ای» تهران شد، زمانی که برای غنی‌سازی کافی اورانیوم برای ساخت یک بمب اتم لازم است. قبل از طرح اقدام مشترک، مدت زمان فرار هسته‌ای ایران یک ماه بود. آمریکا امیدوار است بتواند این دوره زمانی را به یک سال افزایش دهد.
مناقشه اصلی این است که آیا درخواست‌های غرب سبب تکمیل پایان فعالیت‌های هسته‌ای ایران می‌شود یا اینکه تنها سبب محدود شدن برنامه هسته‌ای ایران به سبب انجام اقدامات نظارتی سرزده و شدید می‌شود.
بعید به نظر می‌رسد ایران بخواهد تسلیم شود؛ در داخل ایران، مردم این کشور از برنامه هسته‌ای تهران به‌صورت گسترده‌ای حمایت می‌کنند اما توافق بر سر معاهده‌ای با هدف محدود‌تر کردن برنامه هسته‌ای ایران سبب ممانعت از توسعه یک بمب اتم می‌شود.  غنی‌سازی اورانیوم ممکن است مهم‌ترین عامل این مناقشه باشد. گروه بحران اعلام کرده است تهران نیازی به شمار زیادی سانتریفیوژ ندارد و کشورهای غربی نیز «نباید در خطرات مربوط به فرار هسته‌ای ایران اغراق کنند» زیرا فعالیت‌های ایران تحت نظر آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای قرار دارد. دستیابی به توافقی ناکامل احتمالا بهترین توافقی است که غرب انتظار آن را می‌توانست داشته باشد. بعید به نظر می‌رسد تهران- که سال‌ها با تشدید مجازات‌ها روبه‌رو بوده است- به چیزی کمتر از این قانع شود.  مصالحه همچنین گزینه‌ای بود که تهران می‌توانست انتظار آن را داشته باشد. ایران به توافقی نیاز دارد که سبب برآورده شدن نیازهای امنیتی و اقتصادی آن شود. گزینه جایگزین آن، ادامه بحران اقتصادی، انزوای ژئوپلیتیک و تهدید نظامی است.
موضوعات دیگری بین غرب و ایران وجود دارد از جمله نقش منطقه‌ای ایران اما حل و فصل مناقشه هسته‌ای ایران سبب افزایش فرصت حل و فصل دیگر مناقشه‌ها می‌شود. با این حال منتقدان مذاکرات هسته‌ای ایران همچنان به وعده دستیابی به توافقی بهتر در صورت قاطع بودن دولت ادامه می‌دهند.
سناتورهای تندرو جمهوریخواه بر این باورند ایران باید تسلیم شود. ایجاد اخلال در روند برگزاری مذاکرات و درخواست از تهران برای تسلیم شدن خطر آغاز دوباره تلاش‌های ایران، پایان یافتن نظارت‌های پیشرفته و ترغیب تهران به دنباله‌روی از کره‌شمالی در خارج شدن از معاهده منع تولید و گسترش تسلیحات هسته‌ای– ان‌پی‌تی- را در پی دارد. با شکست مذاکرات هسته‌ای، آمریکا باید به جنگ به‌عنوان تنها گزینه پیش‌رو برای مقابله با ایران هسته‌ای بیندیشد. این اقدام بمباران کشوری را در پی دارد که تهدیدی برای آمریکا محسوب نمی‌شود. دست زدن به اقدام نظامی احتمالا تنها سبب به تأخیر افتادن و نه متوقف شدن برنامه هسته‌ای ایران می‌شود. چشم‌انداز برقراری دموکراسی در ایران از بین خواهد رفت در حالی که تأثیر آن در خاورمیانه می‌تواند فاجعه‌بار باشد.  از این رو، مذاکرات همواره تنها گزینه واقع‌گرایانه برای جلوگیری از ایران در دستیابی به بمب اتم بوده است.  دستیابی به توافق هسته‌ای همچنین می‌تواند سبب کاهش قابل توجه تنش‌ها در منطقه خاورمیانه شود. از نظر مردم آمریکا و ایران، «شکست» گزینه مورد نظر در مذاکرات هسته‌ای محسوب نمی‌شود.
پایگاه اینترنتی آنتی‌وار

مجتبی اصغری: فضای پس از اعلام قرائت توافق سوییس بسیار شبیه به موقعیت بعد از عقد توافق ژنو است. دولت کماکان مسیر «دیپلماسی محرمانه» را به‌رغم نهی صریح منتقدان و رهبر انقلاب در پیش گرفته و در عین حال از انتشار روایت مورد تایید خود از مذاکرات نیز خودداری می‌کند! آنچه در کلام طرف ایرانی درباره ضمانت وعده‌های مطرح‌شده بر سر میز مذاکره دیده می‌شود، برآمده از نوعی اعتماد به طرف مقابل است که می‌تواند نشانه‌ای از فضاسازی طرف آمریکایی برای اجرای «مانور دروغین مصالحه» در خفای مذاکرات باشد. به نظر می‌رسد تنها در صورتی حساب و کتاب دولت یازدهم درست از آب در می‌آید که تصور کنیم ما در مسیر «مصالحه با آمریکا» قرار داریم و نه مذاکره! حال آنکه فارغ از نظر دولت درباره این گمانه، هیچ رفتار دلگرم‌کننده و اعتمادسازی در طرف مقابل دیده نمی‌شود که به تقویت این نگاه پرمخاطره بینجامد، هرچند تلاش می‌شود با اتکا بر «درک شرایط اوباما» و فشار لابی‌های صهیونیستی، تناقضات و زیرمیز‌زنی‌های طرف آمریکایی توجیه شود.  به‌رغم اینکه پیش از این بسیار از بازی دوگانه اوباما در حوزه سیاست خارجی و انتخاب وی با رای 70 درصدی یهودیان افراطی آمریکا و لقب «آخرین منجی یهود» گفته‌ایم اما ظاهرا تصور شکل گرفته در اذهان بخشی از دولتمردان ایرانی کماکان برآمده از گمانه درونی عزم آمریکا برای صلح با ایران است.
به هر حال جز اضطراب ناشی از انحراف از مسیر مصالحه با آمریکا به نظر نمی‌رسد موضوع دیگری مانع انتشار فکت شیت طرف ایرانی باشد. بویژه که تاکید دو وزارتخانه خارجه و خزانه‌داری آمریکا بر صحت موضوع مورد مناقشه ارائه «تخفیف تحریمی» به ایران پس از گذر به سلامت از هفت خوان نامکشوف راستی‌آزمایی، در کنار تاکیدات مکرر اوباما، جان کری و نماینده روسیه در مذاکرات 1+5 درباره صحت مفاد فکت‌شیت آمریکایی، طرف ایرانی را در بن‌بست ملی- بین‌المللی قرار داده است.
به این ترتیب دولت عملا به جهت رد همه تلاش‌ها در جهت آشکارسازی فضای مذاکرات، سیاست تضعیف موقعیت بالادستی خود را در پیش گرفته و به واسطه بدیهی بودن عدم اجرای مهم‌ترین خواسته مردم یعنی لغو تحریم‌ها، نتیجه شکست مذاکرات را به پای خود تمام خواهد کرد.
البته این چالش آمریکایی‌ها نیز هست. آنها معتقدند: «لغو تحریم‌ها یکی از موضوعات بسیار مهم مذاکرات هسته‌ای است، چرا که روند مذکور باید به‌گونه‌ای باشد که ایران اثرات مثبت آن را در اقتصاد خود اندکی احساس کند». گمانه‌زنی درباره نقشه آمریکا برای حل کم‌هزینه این موضوع، کلید دستیابی به توافق نهایی است. برای پیش‌بینی رفتار احتمالی آمریکایی‌ها باید کمی در فضای ژئوپلیتیک فعلی جهان دقیق شویم.
1- در جهان امروز «ریسک‌گریزی» در امر تجارت از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. در شرایطی که در توافق لوزان به وضوح بر «برگشت‌پذیری تحریم‌ها» تاکید شده و موضوع پرونده‌سازی در آژانس انرژی اتمی و خود وزارت خزانه‌داری آمریکا علیه ایران مسبوق به سابقه و بسیار محتمل است`

چه میزان می‌توان بر حضور شرکت‌های بزرگ خصوصی و بانک‌های محلی که در طول سالیان اخیر به سبب معامله با ایران متضرر شده‌اند، در بازار نامطمئن فعلی حساب باز کرد؟ آیا علت بی‌توجهی شرکت‌های نفت و گاز جهان به درخواست‌های عمومی و خصوصی دولت و شخص رئیس‌جمهور برای حضور در بازار ایران، پس از عقد توافق ژنو، پرحاشیه و فاقد ضمانت بودن فضای فعلی نیست؟ به نظر می‌رسد از توافقات صورت گرفته بوی «مصالحه» به مشام تجار جهانی نیز نمی‌رسد!
2- بی‌شک آمریکا تلاش مضاعفی برای نامطمئن نگاه داشتن جایگاه ایران در فضای تجارت بین‌الملل حتی پس از اعمال «تخفیف تحریمی» در پیش خواهد گرفت؛ چرا که باز گذاردن دست ابرقدرتی که در دوره تحریم‌های فلج‌کننده موفق شده «سوریه» را به‌ر‌غم همه تلاش‌های آمریکایی- اروپایی- عربی، سرپا نگاه دارد و عراق را در جنگ با لشکر جهانی داعش، یاری رساند و قدرت فرامنطقه‌ای خود را تا آمریکای جنوبی گسترش دهد، عقلانی نیست. این هشداری است که به وضوح در مقاله منتشر شده در وال‌استریت‌ژورنال به قلم هنری کیسینجر و جرج شولتز، دو وزیر اسبق خارجه آمریکا مشاهده می‌شود. آنها نوشته‌اند: « تهران به دنبال گسترش «هژمونی» خود در منطقه است و تفاهم هسته‌ای به تقویت این روند منجر می‌شود. اگر محدودیت‌های هسته‌ای با محدودیت‌های سیاسی همراه نشود، توافق ایران را از تحریم‌ها آزاد کرده و ریسک تقویت تلاش‌های هژمونیک ایران را افزایش می‌دهد». پس بنا بر آزادی ایران از تحریم‌ها و از میان رفتن ریسک بازگشت‌پذیری تحریم‌ها نیست. به این ترتیب باز هم انتظار می‌رود شرکت‌های چندملیتی قدرتمند، نیمه‌دولتی و مدیریت‌پذیر در عرصه اقتصاد سیاسی همچون توتال، شل و پژو پس از اعمال تخفیف تحریمی با تکیه بر توانایی تیم حقوقی خود بهترین قراردادهای کوتاه‌مدت را با تاکید بر ریسک بالای سرمایه‌گذاری در ایران با حداکثر وابستگی برای طرف ایرانی منعقد کنند و مترصد فرصت برای خروج ناگهانی از ایران دست بالا را در معامله حفظ کنند.
به همین دلیل است که در همین یادداشت کیسینجر و شولتز بر بند معروف به بازگشت فوری (Snap back) که مورد تاکید مقامات آمریکاست اصرار شده و به منظور از دست نرفتن ساختار تحریم‌ها از «پیچیده‌تر شدن روند راستی‌آزمایی به واسطه ابهام در معیارها و سیاسی شدن حداکثری آن» سخن به میان آمده است.
3- سیاست جهانی در حوزه انرژی در حال تغییر است. کاهش عامدانه و باثبات قیمت جهانی نفت به منظور حفظ نظم منطقه‌ای آمریکا توسط سعودی‌های دست‌نشانده، به منظور تضعیف موقعیت ایران، روسیه، سوریه، عراق و یمن در منطقه مهم‌ترین شاهد بر این مدعاست، پس تصور اینکه همه جهان مشتاق نازل شدن بر سر سفره نفت و گاز ایران هستند، در وضعیت فعلی جهان مخدوش به نظر می‌رسد. بویژه که صنعت نفت و گاز ایران نیازمند تامین زیرساخت و سرمایه‌گذاری بلندمدت است و در شرایط فعلی به نظر نمی‌رسد دست‌کم تا 10 سال آینده چنین موقعیت‌سازی در فضای جهانی میسر باشد. پس حداکثر می‌توانیم منتظر ورود «بزن دررو»‌های گردن‌کلفت باشیم!
4- آمریکایی‌ها مصمم هستند با انعقاد توافق هسته‌ای نهایی با ایران نظم آمریکایی جدید حوزه انرژی را دوامی دست‌کم 10 ساله ببخشند. در این میان روسیه به علت اشراف بر تغییر موازنه انرژی و تکانه‌های ژئوپلیتیک منطقه ناشی از تلاش‌های آمریکا برای تضعیف سیاسی ایران، هم تحویل سامانه موشکی S300 را پس از سال‌ها مجاز برشمرده و هم در حرکتی معنادار دفتر شرکت نفت و گاز روسی لوک در تهران را بازگشایی کرده است. این یعنی سهم ایران در بازی بزرگ جهانی به‌عنوان ابرقدرتی تاثیرگذار و عاقل تا حد قابل توجهی تثبیت شده است که البته دیپلماسی فعال ایرانی در طول 12 سال گذشته نیز در شکل‌گیری این فضا موثر بوده است. با این حال ما باید پیش از عقد توافق نهایی پاسخی برای موضوعات مهمی همچون تحریم‌ها، چارچوب رفع آنها و تاثیر فاکتور برگشت‌پذیری تحریم‌ها بر ناامن کردن بازار ایران و در نهایت آینده ژئوپلیتیک بازار انرژی بیابیم چرا که اصل امید بستن به گمانه در پیش بودن «مصالحه ایران و آمریکا» را حتی بدون در نظر گرفتن شکل افشاشده «دیپلماسی دوگانه اوباما»، با مرور مسیرهای انحرافی بیانیه لوزان و توافق ژنو به کل باطل می‌دانیم و فضای جهانی نیز هیچ رنگ و بویی از نزدیک بودن چنین موقعیتی ندارد.
 

گروه سیاسی: حجت‌الاسلام هاشمی رفسنجانی در ادامه اظهارات معنادار خود خطاب به صهیونیست‌ها طی چند سال اخیر، این بار دست روی موضوعی گذاشت که دقیقا موجودیت رژیم صهیونیستی به این موضوع وابسته است. هاشمی این بار درباره هولوکاست سخن گفت؛ هولوکاستی که بهانه تبلیغاتی ایجاد رژیم صهیونیستی در خاورمیانه شده است. هاشمی نیز به همین موضوع اشاره کرد و رسما گفت هولوکاست یک واقعیت انکارناپذیر است! به گزارش «وطن امروز»، هاشمی رفسنجانی در مصاحبه با جدیدترین شماره فصلنامه مطالعات بین‌المللی در بخشی از پاسخ خود به سوالی درباره موفقیت سیاست‌های جمهوری اسلامی طی 35 سال گذشته برای به انزوا کشاندن رژیم صهیونیستی گفت: «اسرائیل در چند سال قبل در افکار عمومی غربی‌ها که پشتیبان اصلی آنها هستند، سقوط کرده بود. به خاطر ظلم‌هایی که کرده بود و به‌خاطر مانورهایی که فلسطینی‌های عاقل‌تر داده بودند، سقوط کرده بود. این قضیه هولوکاستی که آقای احمدی‌نژاد مطرح کرد، این را به نفع اسرائیل تغییر داد. قضیه‌ای هست که در اروپا بسیار روی آن حساس هستند و یک مساله محوری برای اروپایی‌ها و به طور کلی غربی‌ها شده است. یعنی وقتی که انسان یک قطعه تاریخی به آن مهمی را منکر می‌شود و همه می‌دانند که بوده و خانواده‌هایی که در آنجا قربانی داده بودند، همه هستند و به علاوه قساوت هیتلر، این یک نوع دفاع از هیتلر و نازی‌های آلمان بود که اصلاً اینها چنین جرمی را مرتکب نشدند». اما نکته قابل تامل درباره این اظهارنظر هاشمی، اقدام سایت رسمی او در انتشار این بخش کوتاه از مصاحبه هاشمی با این فصلنامه بوده است. مدیران سایت هاشمی روز گذشته با انتخاب این بخش از اظهارات او، یکی از تیترهای اصلی این سایت را به این موضوع اختصاص دادند!
به گزارش «وطن امروز»، این اقدام سایت هاشمی درست در روزهایی صورت گرفته است که رسانه‌های آمریکایی دائما در حال مطرح کردن این موضوع هستند که در هرگونه توافق هسته‌ای احتمالی با ایران، باید موضوع اسرائیل و امنیت این رژیم گنجانده شده باشد. «باب کورکر» سناتور جمهوریخواه ایالت تنسی آمریکا و رئیس کمیسیون روابط خارجی سنا و یکی از 2 سناتوری که طرح جدید نظارت کنگره بر توافق هسته‌ای را نوشتند در این باره اظهارنظر روشنی دارد. کورکر که در واقع مهره جمهوریخواهان برای ویرایش توافق هسته‌ای احتمالی است، رسما گفت یکی از اهداف آنها برای این طرح، یعنی طرح نظارت کنگره بر توافق احتمالی، به‌رسمیت شناخته شدن اسرائیل توسط ایران است. این موضوع البته از سوی تعداد دیگری از تحلیلگران و رسانه‌های آمریکایی مطرح شد. آنها به صورت ویژه تاکید کرده‌اند یکی از موضوعاتی که آمریکایی‌ها می‌خواهند در توافق هسته‌ای بر سر آن نیز توافق شود، موضوع موجودیت اسرائیل و تغییر نگرش ایران نسبت به این رژیم است. به همین دلیل در چنین شرایطی، وقتی سایت هاشمی می‌گوید هاشمی معتقد است هولوکاست یک واقعیت غیرقابل انکار است، لذا می‌توان این اقدام را در راستای سایر پیام‌ها و چراغ سبزهای هاشمی حداقل در 2 سال اخیر دانست. هاشمی در حالی این روزها هولوکاست را غیر قابل انکار می‌داند که طی 2 سال اخیر مواضع معناداری اتخاذ یا به عبارتی پیام‌های مهمی را به طرف مقابل ارسال کرده است. تنها چند ماه پس از آنکه نتانیاهو در سازمان ملل از اینکه برخی در آمریکا روی هاشمی سرمایه‌گذاری کرده‌اند گلایه کرد، هاشمی در ایران و تنها چند روز مانده به کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری ایران، جواب نگرانی نتانیاهو را داد و گفت: «ما با اسرائیل سر جنگ نداریم.» مواضع معنادار هاشمی البته تنها به این اظهارنظر محدود نشد بلکه مواضع او در قبال تحولات منطقه، مواضعی نبود که در جبهه مقاومت قابل هضم باشد. او علیه بشار اسد، یعنی بازوی مقاومت علیه رژیم صهیونیستی موضع گرفت و آنگونه که نعیمه اشراقی، از نزدیکان خاندان هاشمی گفت، آقای هاشمی سرنوشت صدام را برای اسد پیش‌بینی کرد! به عبارتی مواضع هاشمی نسبت به رژیم صهیونیستی حداقل در 2 سال اخیر، مواضعی مساله‌دار بوده است.
 

اما چرا؟ آیا ماجرا مربوط به مذاکرات هسته‌ای و سنگ‌اندازی‌های نتانیاهو (البته بنا به قول هاشمی و دولتش) است و سعی می‌شود با این قبیل اظهارات نظر مساعد نتانیاهو نیز جلب شود؟ به گزارش «وطن امروز»، اگر نوع نگاه هاشمی نسبت به موضوع مناسبات ایران با آمریکا یک بار دیگر بازخوانی شود، آنگاه می‌توان تا حدودی یک برآورد جامع نسبت به این قبیل مواضع داشت.
 هاشمی رفسنجانی در بخشی از سلسله گفت‌وگوهای خود با صادق زیباکلام که در کتاب «هاشمی بدون روتوش» منتشر شده است، درباره رابطه با آمریکا و نقش اسرائیل در ایجاد این رابطه نظر صریحی را مطرح کرد که به نظر می‌رسد می‌توان همه این مواضع و گزاره‌ها را ذیل این نظر او تعریف کرد. هاشمی در پاسخ به سوالی درباره مانع‌تراشی اسرائیل برای ایجاد رابطه میان ایران و آمریکا گفت: «اگر ما بخواهیم، اسرائیلی‌ها هم کمک می‌کنند. برای اینکه می‌دانند که اگر یک رابطه معمولی باشد، آمریکا می‌تواند روی کم کردن خصومت ما تاثیر بگذارد. اسرائیلی‌ها هم آینده‌نگر هستند».
به نظر می‌رسد، موضوع زوایای پنهانی نداشته باشد. واقعیت آن است که برخی در داخل به دنبال آن هستند تا برخی بندهای نانوشته و غیرهسته‌ای توافق هسته‌ای را تقویت کنند یا به عبارتی، موافقت شفاهی خود را با این موضوعات اعلام کنند و تا حدودی به طرف مقابل نسبت به انجام این موضوعات اطمینان خاطر دهند. شاید به تعبیری عوام‌تر، این روزها برخی آشکارا برای نتانیاهو پالس می‌فرستند!