اریک تالماج: چنانکه امیدهایی وجود دارد که گشایش میان ایران و آمریکا برای جلوگیری از دستیابی ایران به ساخت تسلیحات هسته‌ای، تغییراتی در پیونگ‌یانگ ایجاد کند اما کره‌شمالی تلاش بسیاری برای نقش بر آب کردن این امیدها کرده است. کره‌شمالی از زمان توافق هسته‌ای ایران در اظهاراتی علنی و بی‌پرده اعلام کرده است تسلیحات هسته‌ای این کشور ابزار چانه‌زنی نیست، این کشور عضو باشگاه هسته‌ای است و چنانچه واشنگتن خواهان گفت‌وگو است باید کره‌شمالی را با موقعیت فعلی این کشور به رسمیت بشناسد یا به سیاست‌های خصمانه خود در قبال پیونگ‌یانگ پایان دهد. واضح است تفاوت‌های بسیاری بین ایران و کره‌شمالی وجود دارد. کره‌شمالی از مسیر مذاکرات خارج و در مقابل به یک زرادخانه هسته‌ای تهدیدآمیز کوچک و بالقوه تبدیل شده است. کره شمالی همچنان به لحاظ فنی درگیر جنگ با آمریکاست و رقیب قدرتمند و متحد آمریکا به نام کره‌جنوبی را در کنار استقرار ده‌ها هزار نظامی آمریکایی در سراسر منطقه غیرنظامی 2 کره‌ پیش‌رو دارد.
آمریکا و کره‌جنوبی هر سال رزمایش‌های بزرگی با هدف آمادگی برای مقابله با تهاجم احتمالی کره‌شمالی برگزار می‌کنند.
مهم‌ترین مساله این است که مقامات کره‌شمالی خواهان هیچگونه تغییری در رویکرد کنونی این کشور نیستند. تمایل پیونگ‌یانگ برای دفاع هسته‌ای در مقابل نیروهای آمریکایی به احتمال زیاد به زمان «کیم ‌ایل سونگ» بنیانگذار این کشور بازمی‌گردد. رویگردانی «کیم جونگ اون» رهبر کنونی کره‌شمالی از این مسیر به منزله سرپیچی از رویکرد گذشته این کشور و زیر سوال رفتن چهره لغزش‌ناپذیر خاندان حاکم کیم خواهد بود.
هنگامی‌که مقامات کره‌شمالی گزینه توقف برنامه تسلیحات هسته‌ای این کشور را بررسی می‌کنند- چنانچه به طور جدی این کار را انجام دهند - امتیازاتی که ایران احتمال می‌رود از توافق با آمریکا به دست آورد، در نظر آنها احتمالا بهترین امتیازات نخواهد بود.
آنها به احتمال زیاد سرنوشت «معمر قذافی» دیکتاتور سابق لیبی را به یاد خواهند آورد که برنامه هسته‌ای خود را متوقف کرد و در نهایت از قدرت برکنار و پس از چند ماه توسط نیروهای شورشی کشته شد.
کیم جونگ اون بدون اشاره به گفت‌وگوهای ایران، خطاب به کهنه‌سربازانی که هفته گذشته در مراسم شصت‌ودومین سال ترک مخاصمه 2 کره ‌حضور داشتند، اعلام کرد هنوز در شبه‌جزیره کره ‌صلح برقرار نشده است و همچون گذشته به شهروندان کره‌شمالی هشدار داد باید برای رویارویی نهایی با آمریکا آماده باشند.
وی همچنین اعلام کرد دستیابی کره‌شمالی به تسلیحات هسته‌ای به میزان چشمگیری توازن قدرت را تغییر داده است.
کیم ‌جونگ اون در سخنانی که بارها از تلویزیون کره‌شمالی پخش و در رسانه‌های این کشور به طور کامل منتشر شد اعلام کرد: « نیروهای ما در حال حاضر همان نیروهای دهه 1950 نیستند؛ دهه‌ای که مجبور بودیم سلاح در دست با امپریالیسم آمریکا که تا بن‌ دندان مسلح بود مقابله کنیم. اکنون نیروی کافی برای ممانعت آمریکا از راه‌اندازی جنگ هسته‌ای و مقابله با هرگونه رویارویی این کشور در اختیار داریم.»
وزیر جدید دفاع کره‌شمالی نیز در اظهاراتی جداگانه درباره نزدیک بودن دومین جنگ کره‌ هشدار داد. وزارت خارجه کره‌جنوبی هفته گذشته در بیانیه‌ای اعلام کرد به نظر می‌رسد کره‌شمالی در مقابل افزایش توجهات بین‌المللی به برنامه هسته‌ای این کشور در پی توافق هسته‌ای ایران واکنش تدافعی در پیش گرفته است. این وزارتخانه از پیونگ‌یانگ خواست با گفت‌وگوهای مقدماتی پیشنهادی سئول، واشنگتن و دیگر طرف‌ها برای ازسرگیری مذاکرات شش‌جانبه بر سر برنامه هسته‌ای این کشور موافقت کند.
تحلیلگران معتقدند تشدید نگرانی‌های داخلی در کره‌شمالی درباره تهدید قریب‌الوقوع آمریکا به لحاظ سیاسی مفید خواهد بود و به افزایش حمایت شهروندان کره‌شمالی از مقامات این کشور در عین منحرف کردن توجه آنها از مشکلات اقتصادی و فقدان آزادی‌های اجتماعی و حقوق فردی در کره‌شمالی کمک خواهد کرد. در عین حال نشانه‌هایی دال بر آن وجود دارد که کره‌شمالی احتمالا در حال برنامه‌ریزی برای پرتاب یک راکت همزمان با مراسم هفتادمین سالگرد تاسیس حزب حاکم این کشور در دهم ماه اکتبر است تا بی‌اعتنایی خود را نسبت به فشارهای آمریکا نشان دهد.
این کشور مدعی است از حق پرتاب راکت با قابلیت حمل ماهواره برخوردار است اما آمریکا و سازمان ملل این اقدام پیونگ‌یانگ را مغایر تحریم‌های بین‌المللی می‌دانند که با هدف جلوگیری از دستیابی این کشور به فناوری موشک دوربرد اعمال شده است.
ده‌ها دور گفت‌وگو و توافق با کره‌شمالی با شکست مواجه شده است و منتقدان نگرانند ایران نیز ممکن است درصدد در پیش گرفتن بازی مشابهی برآید.
اکثر نمایندگان کنگره آمریکا که جمهوری‌خواهان بیشتر کرسی‌های آن را در اختیار دارند با توافق هسته‌ای ایران مخالفند و برخی از آنها این توافق را با گفت‌وگوهای کره‌شمالی مقایسه می‌کنند که در چارچوب توافق حاصل‌شده در سال 1994 در دوره ریاست‌جمهوری «بیل کلینتون» آغاز شد.
مطابق این توافق، برنامه تسلیحات هسته‌ای کره‌شمالی در ازای تامین رآکتورهای برق هسته‌ای این کشور و در نهایت عادی سازی مناسبات با آمریکا متوقف شد اما این توافق پایدار نماند و لغو شد.
«جان کری» وزیر خارجه آمریکا در نشست کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان این کشور درباره توافق هسته‌ای ایران گفت توافق با ایران از هر توافق دیگری که تاکنون با کره‌شمالی صورت گرفته است بسیار متفاوت است.
وی افزود: توافق ایران همه فعالیت‌های هسته‌ای احتمالی این کشور را شامل می‌شود حال آنکه توافق سال 1994 با کره‌شمالی تنها برنامه تولید پلوتونیوم این کشور را در بر می‌گرفت.
کری همچنین اعلام کرد ایران با فرآیند بازرسی‌ها از تاسیسات هسته‌ای این کشور موافقت کرده که این مساله در ارتباط با کره‌شمالی بسیار مشکل‌ساز شده است.
اگرچه منتقدان ادعا می‌کنند آمریکا نتوانسته است به این هدف دست یابد که بازرسی‌ها را در هر زمان و مکان تضمین می‌کند، برخی کارشناسان می‌گویند این توافق از فرآیند راستی‌آزمایی شدیدتری برای تضمین پایبندی ایران برخوردار است تا چارچوب توافقی که با کره‌شمالی حاصل شده بود.
«سیدنی سیلر» نماینده ویژه آمریکا در گفت‌وگوهای شش‌جانبه کره‌شمالی هفته گذشته در گفت‌وگو با خبرنگاران در سئول اعلام کرد توافق ایران نشان می‌دهد هنگامی که دو طرف مایل به همکاری باشند، چگونه گفت‌وگو می‌تواند کارآمد باشد.
وی افزود: توافق ایران انعطاف‌پذیری ما را هنگامی که پیونگ‌یانگ تصمیم می‌گیرد مسیری متفاوت را انتخاب کند نشان می‌دهد و ما همواره برای گفت‌وگو درباره این مساله آماده بوده‌ایم.
سیلر در عین حال خاطرنشان کرد فشار همچنان به‌عنوان یک ابزار کلیدی برای متقاعد ساختن پیونگ‌یانگ برای بازگشت به گفت‌وگوها باقی خواهد ماند.
در همین حال نماینده کره‌شمالی در سازمان ملل و سفیر این کشور در چین اعلام کرد این آمریکاست که در مسیر گفت‌وگوها مانع‌تراشی می‌کند.
«جی جائه ریونگ» اعلام کرد کشورش به هیچ وجه مایل به گفت‌وگو درباره مساله توقف یا خلع سلاح فعالیت هسته‌ای این کشور به طور یکجانبه نیست.
 آسوشیتدپرس

بن وایت: روز پس از توافقنامه هسته‌ای میان ایران و 1+5 در وین، «ایان آوستین» نماینده حزب کارگر در پارلمان انگلیس، «فیلیپ هاموند» وزیر خارجه کشورش را متهم کرد که از توافقنامه‌ای مطلقا بد حمایت کرده که باعث ناامیدی کامل تل‌آویو شده است. پاسخ هاموند خیلی جالب بود. او گفت: «سوالی که ما باید بپرسیم این است: تل‌آویو از چه توافقی خوشش می‌آید؟»
البته پاسخ این است که اسرائیل هیچ توافقی را با ایران نمی‌خواهد بلکه می‌خواهد بحران هسته‌ای همیشه باقی بماند که به نظر من به نفع منطقه و منافع ما نیست. در واقع وزیر خارجه محافظه‌کار انگلیس به پارلمان کشورش می‌گوید اسرائیل دنبال رویارویی همیشگی با تهران است. چنین موضع‌گیری‌ای نشان می‌دهد منافع استراتژیک انگلیس با اسرائیل متفاوت است.
قضیه توافقنامه هسته‌ای ایران و پاسخ وزیر خارجه انگلیس، دست‌کم نشان می‌دهد روابط اسرائیل با متحدان سنتی‌اش به سمتی می‌رود که دچار مشکل می‌شود. نابرابری میان واکنش اسرائیل از یک طرف و سیاستمداران غربی از طرف دیگر نشان‌دهنده شکاف عمیق و طولانی‌مدت میان دو طرف است. در اسرائیل نه‌ فقط نتانیاهو و اعضای کابینه او، بلکه شخصیت‌های کلیدی مخالف دولت اسرائیل نیز در انتقاد از این توافقنامه صحبت کردند.  «اسحاق هرتزوگ» این توافقنامه را بد خواند و گفت منافع امنیتی اسرائیل را به خطر می‌اندازد. در غرب فقط سیاستمداران و مقامات نبودند که نظری مثبت درباره توافقنامه داشتند بلکه اکثر تحلیلگران و اندیشکده‌هایی که در زمینه سیاست خارجی مطالعه دارند، از این توافقنامه حمایت کرده و آن را مثبت ارزیابی کرده‌اند. یک مقام آمریکایی- که خواست نامش فاش نشود- در گفت‌وگو با «هاآرتص» با اشاره به حرف‌های هاموند تاکید کرد: «نتانیاهو چیزی کمتر از تسلیم شدن ایران و برچیده شدن کامل برنامه هسته‌ای این کشور را نمی‌خواهد به همین علت هم با هرگونه توافق هسته‌ای مخالف است». حتی اوباما در کنفرانس خبری در کاخ‌سفید ادعای نتانیاهو را به تمسخر گرفت که گفته بود ایران دنبال این است که کل جهان را به کنترل خود درآورد.
«جان کری» وزیر خارجه آمریکا نیز این حرف را که می‌شد توافق بهتری به دست آورد، رد کرد. اوباما نیز قصد خود را برای مقابله با تلاش‌های اسرائیل و لابی اسرائیلی برای فشار بر کنگره به منظور ابطال این توافقنامه، اعلام کرد.
پیش‌بینی می‌شود موضع‌گیری درباره اسرائیل به مساله‌ای حزبی در آمریکا تبدیل شود که می‌تواند بر نتیجه انتخابات آینده ریاست‌جمهوری این کشور تاثیر بگذارد. تابستان گذشته «فرانک لونتس» مشاور سابق کابینه اسرائیل درباره نحوه دفاع از شهرک‌های یهودی‌نشین در کرانه باختری، نظرسنجی‌ای انجام داد که نشان می‌داد میزان حمایت از اسرائیل در میان دموکرات‌های آمریکا بشدت کاهش یافته است. برای مثال 47 درصد آنها بر این باورند اسرائیل رژیمی نژادپرست است. 13 درصد جمهوری‌خواهان نیز همین نظر را داشته‌اند. به باور لونتس این نظرسنجی شاهد خوبی است که نشان می‌دهد اسرائیل دیگر نمی‌تواند ادعا کند از حمایت هر دو حزب در آمریکا برخوردار است. نظرسنجی ماه آوریل بلومبرگ نیز همین روند را نشان می‌دهد. نظرسنجی مشابه یک سال پیش گالوپ که در زمان عملیات «لبه محافظ» اسرائیل علیه نوار غزه، انجام شد نشان داد 51 درصد بزرگسالان آمریکایی زیر 30 سال حمله اسرائیل به غزه را غیرقابل توجیه دانستند، در حالی که فقط 25 درصد آن را توجیه‌پذیر می‌دانستند. ناراحتی رهبران اروپایی از سیاست‌های اسرائیل در گسترش شهرک‌های یهودی‌نشین در مناطق اشغالی فلسطین، هر روز آشکارتر می‌شود و آنها با صراحت بیشتری در انتقاد از این مساله صحبت می‌کنند.
منابع سیاسی ناشناس در اسرائیل به «یدیعوت آحارونوت» گفتند انتقاد وزیر خارجه جمهوری چک نشان از جایگاه اسرائیل در اتحادیه اروپایی دارد و دوستان ما نیز این تنش را احساس می‌کنند و آنها تلاش می‌کنند با صراحت درباره مشکلی که وجود دارد صحبت کنند و در واقع جمهوری چک دیگر از ما حرف‌شنوی ندارد و از ما پول نمی‌گیرد.
حتی «هاموند» وزیر خارجه انگلیس در سفر 16 جولای خود به اسرائیل در کنفرانس خبری با نتانیاهو تاکید کرد خطر زیادی وجود دارد که جایگاه اسرائیل در افکار عمومی سراسر جهان بیش از این سقوط کند. به علاوه حمایت‌ها از اتحادیه اروپایی برای پافشاری بر تعهداتش به حقوق بشر و استقلال فلسطین افزایش یافته است بویژه اینکه در عمل این اتحادیه دیگر جلوی اقدامات تنبیهی‌ای را که مستقیما مصونیت اسرائیل را هدف قرار می‌دهد، نمی‌گیرد. اگرچه غیرممکن نیست که این روندها را برعکس کرد اما با توجه به رویکردهای بنیادین و افراطی در سیاست اسرائیل، چنین کاری بعید است.
در هر حال اینها همگی نشانه‌هایی از بدتر شدن روابط درازمدت میان اسرائیل و متحدان غربی آن است به طوری که حتی سناتور «دیان فاین استاین» که از حامیان اسرائیل است، به نتانیاهو درباره تخریب خانه‌های فلسطینیان، آواره کردن آنها و غصب زمین‌های بیشتری از آنها هشدار می‌دهد.
پایگاه اینترنتی «میدل ایست آی»

ریچارد اسپنسر: از نظر سیاست خارجی آمریکا، پیروزی سریع در جنگ ضد داعش فایده ندارد و احتمالا فاجعه‌بار نیز خواهد بود. آمریکا و متحدانش در جنگ ضد گروه داعش به پیروزی دست نیافته‌اند و حتی به موقعیت پیروزی نزدیک هم نشده‌اند. اما از نظر باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا این یک شکست محسوب نمی‌شود. حقیقت این است که اوباما اصلا نمی‌خواهد در جنگ با داعش به پیروزی دست یابد. وی بر این باور است پیروزی سریع بی‌فایده و حتی فاجعه‌بار است. از نظر رئیس‌جمهور آمریکا، گروه داعش در عراق به منزله بخشی از یک معادله چندوجهی محسوب می‌شود، معادله‌ای که نه‌تنها دربرگیرنده عراقی‌های سنی مانند گروه داعش است، بلکه کردها، اکثریت شیعه، ایرانیان و مداخله آمریکا از سال 2003 را نیز شامل می‌شود. آمریکا از کردها در برابر داعش حمایت می‌کند اما نه تا آن حدی که آنها را تشویق کند به دنبال استقلال باشند. چنین مساله‌ای به تجزیه عراق منجر خواهد شد و آمریکا از زمان تهاجم سال 2003 همواره قول داده است نگذارد چنین اتفاقی روی دهد. آمریکا از اکثریت شیعه درون و خارج از ارتش رسمی عراق نیز حمایت می‌کند؛ ارتشی که شاید بتواند با مداخله آمریکا گروه داعش را شکست دهد. اما به هر حال حامیان مهم شیعیان عراق، ایرانیان هستند از این رو دستیابی به یک نتیجه سریع احتمالا سنی‌های عراق را اسیر دست تهران خواهد کرد. اوباما نیز معتقد است چنین پیروزی‌ای درست مانند پیروزی‌های «جورج دبلیو بوش» موقتی خواهد بود. وی در مقابل امیدوار است ارتش چنددسته‌ای عراق، جامعه سنی و مبارزان قبیله‌ای این کشور گروه داعش را بدون سلاح‌های آمریکایی شکست دهند و این اتفاقی است که قطعا به این زودی‌ها روی نخواهد داد. تاکنون تنها چند هزار نفر تا حدی که ارتش آمریکا معتقد است برای شکست دادن گروه داعش لازم است، آموزش دیده‌اند. آنها حتی تلاش نکرده‌اند الرمادی را از دست تروریست‌ها آزاد کنند. از این رو سیاست اوباما مبتنی بر صبر است. در سوریه محاسبات پیچیده‌تر هم می‌شود اما نتیجه همان است. در دنیای مطلوب اوباما شورشیان غیرجهادی و ضدداعشی روزی به قدرت معنوی و نظامی لازم برای سازماندهی خود دست خواهند یافت و به تدریج بر کل کشور تسلط خواهند یافت. این اتفاق نیز مستلزم گذشت زمان است؛ زمانی که در آن نه حکومت اسد باید سرنگون شود تا ناآرامی‌ها شدت یابد و نه کردها بتوانند حکومت نیمه‌مستقلی در شمال برای خود تشکیل دهند که به تحریک ترکیه منجر شود و نه جبهه النصره اجازه یابد بر شورشیان مسلط شود. از این رو باز هم پیروزی سریع بر گروه داعش مطلوب نظر اوباما نیست. در حقیقت اوباما امیدوار است شورشیان غیرمرتبط با القاعده گروه داعش را شکست دهند و پس از آن به قدرتی تبدیل شوند که بشار اسد را مجبور به نشستن پای میز مذاکره برای دستیابی به توافق صلحی می‌کند که نه‌تنها مورد حمایت غرب است بلکه روسیه، چین و از همه مهم‌تر شریک نصف و نیمه جدید آمریکا در عرصه سیاست‌های بین‌المللی یعنی ایران نیز از آن حمایت می‌کند.
 دیلی‌تلگراف

پاتریک کاکبرن:  «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا در زمینه استفاده از پایگاه هوایی اینجرلیک توافقی ضعیف با ترکیه داشته است و این توافق موجب وارد شدن ضربه‌ای کشنده به داعش نمی‌شود. توافق آمریکا و ترکیه که به جنگنده‌های آمریکایی امکان می‌دهد از پایگاه هوایی اینجرلیک استفاده کنند در حالی که ترکیه علیه داعش اقدام می‌کند، هر روز عجیب‌تر می‌شود.
زمانی که این توافق یک هفته قبل اعلام شد، مقامات آمریکایی با حالتی حاکی از پیروزی درباره این توافق صحبت کردند و آن را عاملی تعیین‌کننده در جنگ با داعش دانستند.
در واقع، جنگی که ترکیه از زمان این پیروزی بزرگ دیپلماتیک آمریکا آغاز کرده، تقریبا به طور کامل ضد کردها در داخل و خارج بوده است.
جت‌های جنگنده ترکیه مکان‌های تحت تصرف شبه‌نظامیان حزب کارگران کردستان در کوه‌های قندیل و بخش‌های دیگر شمال عراق را بمباران کردند. مشخص شد بیشتر افرادی که در داخل ترکیه به دست نیروهای امنیتی بازداشت شده‌اند، فعالان کرد یا چپگرا هستند و افراد مظنون به حمایت از داعش در میان آنها حضور ندارند. نمایندگان «حزب دموکرات خلق کردستان» که به شکلی خستگی‌ناپذیر از صلح میان حزب کارگران کردستان و دولت ترکیه حمایت کرده‌اند، تهدید به دستگیری شده‌اند.
بدیهی است جرم حزب دموکرات خلق کردستان، به دست آوردن 13 درصد آرا در انتخابات عمومی ترکیه در تاریخ 7 ژوئن و در نتیجه، محروم کردن حزب حاکم عدالت و توسعه رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور از اکثریت پارلمانی برای اولین بار از سال 2002 بود.
اکنون این مساله در حال مشخص شدن است که دو بخش بسیار مهم از این توافق در زمان اعلام به دست آمدن این دستاورد مهم مورد توافق نبوده است. نیروی هوایی آمریکا بشدت به دنبال استفاده از پایگاه هوایی اینجرلیک در 60 مایلی مرز سوریه به منظور تشدید بمباران داعش بود.هواپیماهای آمریکایی در حال حاضر مجبور به پرواز و طی مسافت‌های طولانی از بحرین، اردن و یک ناو هواپیمابر در خلیج‌فارس هستند.
شکست عملیات هوایی آمریکا برای جلوگیری از اینکه جنگجویان داعش، رمادی و تدمر را به تصرف درآورند موجب به وجود آمدن تشدید حس اضطرار شد.
در زمان نوشته شدن این مقاله، هواپیماهای آمریکایی استفاده از اینجرلیک را آغاز نکرده‌اند و دلیلش این است که ترکیه نمی‌خواهد هواپیماهای آمریکا از این پایگاه برای حملات هوایی در حمایت از کردهای سوریه استفاده کنند که تاکنون موثرترین متحدان نظامی آمریکا علیه داعش در سوریه بوده‌اند. حزب اتحادیه دموکرات سوریه و گروه شبه‌نظامی منضبط و مصمم آن موسوم به «واحدهای محافظت مردمی» با حمایت هوایی آمریکا با موفقیت از شهر کوبانی در زمان محاصره 134 روزه داعش دفاع کردند. از آن زمان، حزب اتحادیه دموکرات سوریه دو قسمت از اراضی خود را درست در جنوب مرز با ترکیه به هم مرتبط کرده است.
حزب اتحادیه دموکرات سوریه این کار را با تصرف گذرگاه مرز تل ابیض که در تصرف داعش قرار داشت انجام داد. حملات هوایی مستمر آمریکا در اینجا نیز به حزب اتحادیه دموکرات در تصرف این گذرگاه کمک کرد. ترکیه در حال حاضر خواستار آن شده است که هواپیماهای آمریکا مستقر در اینجرلیک در حمایت از حزب اتحادیه دموکرات و واحدهای محافظت مردمی استفاده نشوند چرا که آنها شاخه سوری حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) به شمار می‌روند که ترکیه مشغول تلاش برای نابود کردن آنها با حملات هوایی خود است اما بمباران‌های آمریکا در سوریه عمدتا در حمایت از حزب اتحادیه دموکرات در شمال شرقی سوریه و میدان‌های نفت و گاز تحت کنترل داعش در سایر استان‌ها بوده است.
احتمالا ایالات متحده می‌تواند همچنان به حمایت از کردهای سوریه با هواپیماهایی بپردازد که از اینجرلیک پرواز نمی‌کنند اما استفاده از پایگاه‌های ترکیه یک مزیت بزرگ است. حتی اگر در مورد توانایی آمریکا برای انجام این کار، تردید وجود داشته باشد که اینطور است، ناو هواپیمابر یواس‌اس تئودور روزولت تنها ناوهواپیمابر آمریکا در خلیج‌فارس پاییز امسال آنجا را ترک می‌کند و تا چند ماه ناو دیگری جایگزین آن نمی‌شود.
حتی اگر این اختلاف در نهایت حل و فصل شود، نشان‌دهنده تناقضی آشکار در قلب سیاست آمریکا خواهد بود: واشنگتن در حال همکاری با دولت ترکیه است که هدف نخست آن در سوریه، جلوگیری از گسترش بیشتر قلمرو حزب دموکرات سوریه است. قلمرو حزب اتحادیه دموکرات سوریه اکنون به 250 مایل از مرز 550 مایلی سوریه و ترکیه گسترش یافته است.
به طور خلاصه، هدف آنکارا به طور کامل مقابل هدف واشنگتن و کمی متفاوت از هدف داعش است. داعش برای عقب نگه داشتن حزب اتحادیه دموکرات جنگ می‌کند.
مورد دوم اختلاف بین آمریکا و ترکیه بر سر طرح ایجاد منطقه عاری از داعش در منطقه بین مرز ترکیه و حلب است. این طرح مانع دسترسی داعش به ترکیه می‌شود ولی چه کسی آن را انجام دهد؟ ترکیه می‌گوید از نیروی زمینی استفاده نمی‌کند. افکار عمومی در آمریکا نیز مخالف دخالت زمینی آمریکا هستند بنابراین فشار نظامی واشنگتن بر داعش به طور کامل به نیروی هوایی آن بستگی دارد. ترک‌ها و متحدان آنها در عربستان سعودی و قطر می‌خواهند نام جبهه النصره و احرار الشام را که اعتقادات و اعمال آنها با داعش تفاوت دارد، به صورت میانه‌روهای دوباره متولدشده تغییر بدهند.
داعش تاکنون به سبب تغییر رویکرد «تعیین‌کننده» ترکیه علیه خود وضعیت بدی نداشته است. هواپیماهای جنگی آمریکا به سبب اختلاف‌ها بر سر کمک به کردهای سوریه، هنوز از پایگاه هوایی اینجرلیک استفاده نکرده‌اند و اگر زمانی این کار انجام شود، داعش بیش از یک هفته برای تغییر آرایش نیروهای خود و آماده شدن برای حملات شدیدتر هوایی زمان خواهد داشت. اگر هواپیماهای جنگی آمریکا از حمله به جنگجویان داعش زمانی که آنها در حال جنگ با کردها یا ارتش سوریه هستند منع شوند، داعش نسبت به قبل در وضعیت نظامی دشوارتری قرار نخواهد گرفت. این موضوع شاید توضیح دهد که چرا داعش به توافق ترکیه و آمریکا که ضربه‌ای فلج‌کننده به این گروه وارد می‌کند، واکنش چندانی نشان نداده است.
ناظران اپوزیسیون مسلح سوریه در شمال این کشور می‌گویند داعش از حمله ترکیه به پ‌ک‌ک استقبال می‌کند.
آیا رهبران جهان که پیوستن ترکیه را به اقدام علیه داعش تبریک گفتند ساده‌انگاری کردند یا به آنها اطلاعات غلط داده شد؟
در اینجا شاید مساله بدبینی و ساده‌لوحی مطرح باشد زیرا نهادهای اطلاعاتی به آنها اعلام می‌کردند ترکیه مدتی مدید مخفیانه از داعش و جبهه النصره حمایت می‌کرده است.
مهم‌ترین کمک ترکیه این بود که مرز را نبسته بود. مهم‌ترین نگرانی کشورهای اروپایی، اقدامات شهروندانشان که به داعش یا جبهه النصره پیوسته‌اند در بازگشت به کشورشان است. دولت‌ها با توجه به این مشغله ذهنی خود ممکن است اینطور محاسبه کنند ترکیه هر کاری انجام دهد یا انجام ندهد، مرز ترکیه با سوریه در آینده بهتر محافظت خواهد شد.
اما در مورد ثبات منطقه احتمالا مشخص می‌شود باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا توافقی ضعیف با ترکیه داشته است.
این توافق موجب وارد شدن ضربه‌ای کشنده به داعش نمی‌شود. این توافق حتی ممکن است داعش را تضعیف نکند. در عین حال، این توافق به کردها که قاطع‌ترین دشمنان داعش بوده‌اند ضربه می‌زند. این وضع موجب گسترش خشونت‌های ناشی از جنگ داخلی در سوریه و عراق به داخل ترکیه می‌شود و جنگ داخلی کردها و ترکیه که مدتی مدید کاهش یافته بود، دوباره شعله‌ور می‌شود.
 ایندیپندنت

توهین کم‌سابقه یک روزنامه اصلاح‌طلب به بهنوش بختیاری بازیگر طنز و کمدی سینما و تلویزیون می‌تواند نشان دهد میزان نقدپذیری مدعیان روشنفکری چقدر است. برخی‌ اصلاح‌طلبان برخلاف نقاب نقدپذیری و حمایت از آزادی بیان که بر چهره خود زده‌اند همواره نشان داده‌اند از نعمت تحمل صدای منتقد بی‌بهره‌اند و در صورت مشاهده نظر مخالف، انواع و اقسام‌ توهین‌ها و تهمت‌ها را به طرف مقابل می‌زنند. یکی از روزنامه‌های اصلاح‌طلب بهنوش بختیاری را با الفاظ سخیف خود بمباران کلمات موهن کرد، چراکه وی در جایی گفته بود: «دوست دارم جامعه‌شناسی بخوانم تا مثلا بعد از توافق هسته‌ای سریع ذوق‌زده نشوم».
این روزنامه در مطلبی با تیتر «واسه‌ نونه واسه نونه» نوشت: «بهنوش بختیاری یک بازیگر طنز و شومن است و اندازه‌ همان سلمونی یا بقال می‌توان روی نظرش حساب کرد و بس. ضمن اینکه چون نیازمند حضور در صداوسیماست و چنین حرف مضحکی زده، حتما به اندازه‌ افراد عادی هم نظرش ارزش ندارد... هر کسی حرفش به اندازه‌ خودش ارزش دارد و دلقک به اندازه‌ خودش...».
1- این مطلب در دفاع از بهنوش بختیاری نیست بلکه نقدی است بر نقدپذیری طرف مقابل. اگر از این موضوع به راحتی بگذریم که بهنوش بختیاری قدرتمندترین زن ایرانی در شبکه‌های اجتماعی است و هواداران بسیاری دارد، وی را می‌توان یک زن فعال ایرانی دانست. اصلا بهنوش بختیاری را نماینده زنان خیلی معمولی ایران بدانیم؛ آیا زنان خیلی معمولی ایرانی حق اظهارنظر درباره مسائل روز مملکت را ندارند؟! اصلا همین عدم نقدپذیری بیانگر خودبزرگ‌بینی و خود‌برتربینی نویسنده است. البته این نگاه از بالا به پایین در میان نخبگان دولت فعلی نیز مسبوق به سابقه بوده تا جایی که یکی از نزدیکان دولت از اظهارنظر رانندگان تاکسی درباره انرژی هسته‌ای نیز انتقاد کرده بود.
2- نویسنده‌ای که به بهنوش بختیاری توهین کرده، وقیحانه نوشته روی نظر وی به اندازه همان بقال و سلمونی می‌توان حساب کرد!

اولا اگر نظر بختیاری ارزشی نداشت نویسنده فوق اینقدر عصبانی نمی‌شد و توهین‌ها و افتراهای وی به این بازیگر نشان می‌دهد نظر بختیاری ارزش آن را داشته که آقای نویسنده دست به قلم ببرد. ثانیا آقای نویسنده به راحتی خود را بالاتر از یک بقال و یک سلمانی دیده است و گویا بقال‌ها و سلمانی‌ها جزو انسان‌های درجه چندم در ایران هستند! این نگاه درجه‌بندی و توهین‌آمیز نه حمله به بهنوش بختیاری که توهین به هموطنانی است که شغل‌های مختلف دارند. آقای نویسنده به راحتی خود را برتر از یک بقال و یک سلمانی شریف می‌داند و فکر می‌کند بهتر از بقیه می‌فهمد و شعور والایی دارد!
3- بهنوش بختیاری متهم به «نان به نرخ روز خوردن» شده است؛ اگر بختیاری یا هر کسی که نقدی به روند مذاکرات یا عکس‌العمل‌ها به توافق دارد، «نان به نرخ روز‌خور» بود که باید از توافق هسته‌ای اخیر حمایت می‌کرد. اتفاقا کسی که نقدی بر روند مذاکرات یا اتفاقات بعد از آن دارد، نشان می‌دهد «چشمداشتی» به تشویق‌های احتمالی دولتی‌ها در عرصه‌های مختلف مانند هنر ندارد و همرنگ جماعت نان‌به نرخ روزخور نشده است.
4- آقای نویسنده عصبانی به راحتی به بهنوش بختیاری که یک بازیگر طنز و کمدی است و همواره اعلام کرده خوشحال می‌شود مردم را بخنداند لقب دلقک داده است. قطعا یک دلقک نیز انسان است اما برای توهین به اشخاص این کلمه را به کار می‌برند و کسی که این چنین بی‌منطق بر یک بازیگر زن می‌تازد، دون‌مایه‌ای است که برای قرار گرفتن در جایگاه میان‌مایگی دست و پا می‌زند و می‌خواهد با استفاده از ابزاری سخیف به مرتبه‌ای وزین برسد! مشکل، نویسنده ضعیفی که برای پوشاندن ضعف خود سر و صدا راه می‌اندازد نیست؛ مشکل مجموعه‌ای است که با پروار کردن چنین کسانی توهم «خودبزرگ‌بینی» و «خودبرتربینی» را در بین اعضای خود رواج می‌دهد تا از فهمیدن این مطلب ساده که «کسی بر دیگری برتری ندارد مگر باتقواتر‌ها» هم عاجز بمانند. هیچ‌کس بر دیگری برتری ندارد؛ حتی نویسنده مطلبی که از نظرتان گذشت بر نویسنده عصبانی روزنامه اصلاح‌طلب!